Στα διάφορα παιδικά βιβλία που έχουμε για ανάγνωση πριν από τον ύπνο κυκλοφορεί και ένα με χριστουγεννιάτικο περιεχόμενο που η εικονογράφηση του πραγματικά σε μαγεύει. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου καταλαμβάνει ο Άη Βασίλης, ο οποίος έχει αποδειχθεί μεγάλος εξομολόγος. Το βιβλίο μας αν είχε πόδια θα’χε φύγει προ πολλού αφού είναι στην πρώτη γραμμή Καλοκαίρια και Χειμώνες. Διαβάζοντας το βιβλίο – σε καθημερινή σχεδόν βάση, τις τελευταίες ημέρες, ο μικρός πιάνει κουβέντα με τον Άγιο Βασίλη, αγνοώντας επιδεικτικά τη διήγηση. Όση ώρα διαβάζω αλλάζοντας τη φωνή μου, όταν το λόγο παίρνει ο αγαπημένος Άγιος, έχω την εντύπωση ότι η παρουσία μου απλά καταργείται. Κι υπάρχει μόνο η εικόνα και η φωνή. Τότε, ο μικρός ξεκινάει ένα διάλογο με τον κυρ-Βασίλη, που μπορεί να κρατήσει ώρα, περιλαμβάνοντας διηγήσεις για τα του σχολείου (εγώ τον κάνω χρυσό για να του πάρω κουβέντα), για τους φίλους του και για ό,τι τον απασχολεί.
Εχθές μετά από μια παρόμοια ανάγνωση – συζήτηση γυρίζει πολύ προβληματισμένος και μου λέει:
– Μαμά, ο Στέφανος (ο μεγάλος) μου είπε ότι δεν υπάρχει Άη Βασίλης. Υπάρχει;
Το αίσθημα εκείνη τη στιγμή είναι ίδιο με αυτό που βγαίνεις από τη θάλασσα στην πιο πολυσύχναστη παραλία της περιοχής και αντιλαμβάνεσαι ότι σου έχει φύγει το μαγιό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, μια ερώτηση πάντα σώζει, έστω και πρόσκαιρα την κατάσταση.
– Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει;
Η απάντηση ήταν άμεση:
– Και βέβαια.
Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί είναι να πάρεις το ψαλίδι της στυγνής λογικής και στο όνομα μιας άσκοπης αλήθειας να ακρωτηριάσεις τα φτερά της φαντασίας του.
Με αυτά πετάει το μυαλό και φτιάχνει εικόνες και ιστορίες που μερικές φορές κάνουν και τους πιο επιδέξιους παραμυθάδες απλούς τεχνοκράτες της γραφής.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πάρω θέση, γιατί ειλικρινά, κάπου μέσα μου, θέλω πάρα πολύ να υπάρχει ένας Άη Βασίλης.
Λευκογένης και κοκκινοντυμένος. Στρουμπουλός και ροδοκόκκινος. Με την καλοσύνη να ξεχύνεται από τα μάτια του. Έτοιμος να πραγματοποιήσει ευχές και ελπίδες. Ούτως ή άλλως είναι τόσα πολλά τα πράγματα στα οποία πιστεύουμε ή για τ’οποία μιλάμε καθημερινά, αλλά δεν τα βλέπουμε.
– Αν εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει, τότε υπάρχει, του απάντησα.
Δεν είναι απαραίτητα αυτός που θα σου φέρει το Μπάτμαν και το υπερτηλεκατευθυνόμενο. Μπορεί να είναι απλά εκείνος που σε κάνει να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις και να φαντάζεσαι. Όλοι πιστεύουμε στην αγάπη, στην ελευθερία, στην αλήθεια. Υπάρχουν; Και βέβαια απλά είναι από αυτέ τις άυλες οντότητες που γεμίζουν τη ζωή μας και της δίνουν νόημα και αξία.
Κάτι τέτοιο είναι και ο Άη Βασίλης.
Όχι απλά ένας κουβαλητής καταναλωτικών αγαθών αλλά μια αγαπημένη ιδέα που μας τιμάει δια της απουσίας της και μας ενθουσιάζει με την φανταστική της ύπαρξη. Οι ιδέες δεν υπάρχουν κάπου. Υπάρχει μόνο ο απόηχος της αύρας των συνεπειών τους.
Αυτό είναι ο Άη Βασίλης.
Η ιδέα μιας καλοσύνης που μοιράζει δώρα, αγάπη, ελπίδα και ενθουσιασμό σε όσους έχουν ακόμα την αγνότητα να πιστεύουν σε αλήθειες που αποκαθηλώνονται από το θρόνο τους όταν η καθημερινότητα καταργεί τη φαντασία και την ελπίδα.
Πιστεύω στον Άγιο Βασίλη, γιατί ίσως μέσα μου πετάει ένας Πίτερ Παν που μου απαγορεύει να χάσω μια παιδικότητα που πολλές φορές σε απογειώνει με τη μαγική σκόνη της Τίνκερμπελ και σε σώζει από τους Κάπτεν Χουκ που έχουν αποφασίσει να κατακρεουργήσουν όνειρα και προσδοκίες.
Άγιε Βασίλη, ήμουν καλό κορίτσι. Ακόμα κι αν δεν υπάρχεις, εγώ κι ο Νικόλας θα σε αγαπάμε. Γιατί η σκέψη σου λιώνει ό,τι θέλει να παγώσει την ελπίδα.
Μακάρι να υπάρχει ένας Άη Βασίλης που θα εξάπτει τη φαντασία και θα γλυκαίνει τη σκέψη μας που αγριεύεται πολλές φορές από τον τρόπο που η πραγματικότητα γκρεμίζει τα δικά μας προσωπικά παραμύθια…
Υ.Γ.: Για φέτος δεν θέλω να μου φέρεις κάτι. Να πάρεις, θέλω. Να πάρεις αυτή την κρίση όσο πιο μακριά γίνεται.
Τα σέβη μου στα… εξωτικά (που λέει και ο Νικόλας)
