Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2.000 και πολύ κάτι…
γονείς να μαζεύουν υπογραφές
για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί
που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους.
Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας,
που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό
και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη.
Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο,
γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους…
δεν μας ήταν άγνωστοι.
Ζήσαμε τους φίλους μας να αντιστέκονται,
να παλεύουν με ένα θηρίο… Το σύστημα
Και το σύστημα να νικά… ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους μικρούς, μικρότερους των περιστάσεων,
να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη,
πολλή μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ,
που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου – α, βα!
πολύ πιο γρήγορα από εκείνον…
τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας…
Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν…
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη
έψαχναν να βρουν κάποιον… κάποιον γενναίο,
κάποιον με όραμα… κάποιον άνθρωπο… Και βρήκαν.
Βρήκαν πολλούς!
Γιατί υπάρχουν…
Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά,
με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά
λέγοντας μου ” Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας…
Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω…”
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει
σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους.
Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή,
σε καλό άνθρωπο…
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει
και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις,
γιατί έχει για μαμά, “την μαμά του Τάκη”…
και για δασκάλους ανθρώπους με Α κεφαλαίο…
Όμως… όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο…
γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις
ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί
μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός…
γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.
Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν,
να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν…
και σήμερα μπορεί να είναι αλλονών ο Τάκης,
μα αύριο ποιος ξέρει ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί..
Για πολλούς και ασήμαντους λόγους…
Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό,
μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους…
Στα μάτια των άλλων παιδιών, το δικό μας παιδί,
μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά,
γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί τσεβδίζει,
γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο,
γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα,
γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του,
γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο,
γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα,
γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ,
γιατί το θεωρούν άσχημο,
γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα
με τα υπόλοιπα παιδιά,
γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα,
γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό… ποιος ξέρει;
Τα παιδιά πάντα θα βρίσκουν λόγους
να γίνονται σκληρά με τη διαφορετικότητα
και τότε… θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο
μέσω του παιδιού μας…
Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση
και τότε θα γίνουμε “η μαμά του Τάκη”!
κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας
μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει,
να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό…
Όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης
κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς
που θεωρούμε τα παιδιά μας ανώτερα και σημαντικότερα
και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι
και να γίνουμε… κάτι άλλο.
Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού…
Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει
και για κάποιους, ήρθε… η ώρα της εκπαίδευσης.
Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει…
κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο.
Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε
κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας
στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα.
Μόνον έτσι θα μάθουν να αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση
για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα,
είτε ως απλοί παρατηρητές.
Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν…
Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη
να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου…
Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς
και να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα
από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και… τι θα γίνει τότε;
Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι “τέλειο”;
Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι η “μαμά του Τάκη”;
Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;
Με τεράστιο σεβασμό στις μαμάδες του κάθε Τάκη
και πάνω από όλα σε εσένα… φίλη,
γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού…
Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη…
Κατερίνα
