Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι λειτούργημα, ένα από τα πιο σημαντικά σε μια κοινωνία που επενδύει στο μέλλον και στην ευτυχία και ευημερία των πολιτών. Είτε έχουμε επιλέξει να πάει το παιδί μας στο δημόσιο σχολείο είτε στο ιδιωτικό, έχουμε καταλάβει ότι ο δάσκαλος που “θα μας πέσει” έχει πολλή μεγάλη σημασία για τις σχολικές επιδόσεις του παιδιού, την αγάπη και την αφοσίωση που θα δείξει για το διάβασμα, αλλά και τις σχέσεις που θα δημιουργήσει το παιδί στο σχολικό περιβάλλον. Κι ενώ οι γονείς συνηθίζουμε να συζητάμε για όλα τα προβλήματα που συναντούν τα παιδιά μας στο σχολείο, σπάνια σκεφτόμαστε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι εκπαιδευτικοί στην προσπάθειά τους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
Η αμερικάνικη ιστοσελίδα Buzzfeed ζήτησε από εκπαιδευτικούς να εξομολογηθούν όλα αυτά που δεν λένε στους γονείς για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Μερικές από τις πιο χαρακτηριστές απαντήσεις αφορούσαν στο bullying, στις πολλές ώρες που απασχολούνται εκτός μαθήματος, αλλά και στη σχέση που έχουν με τους γονείς και τα παιδιά:
“Το πόσο συχνά πρέπει να έχω την περσόνα του δασκάλου είναι εξαντλητικό. Είναι η περσόνα του δασκάλου, ο συγκροτημένος εαυτός μου. Προσπαθώ να δείχνω στους μαθητές μου ότι είμαι ένας αληθινός άνθρωπος αλλά πρέπει να το κάνω και τις μέρες που δεν δουλεύω. Δεν σταματάει όταν κλείνουν τα σχολεία. Μπορεί να συναντήσεις μαθητές και γονείς οπουδήποτε και τότε πρέπει να έχω πάλι αυτή την περσόνα. Πιστεύω ότι όποιος δεν είναι εκπαιδευτικός δεν καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι. Δεν το συζητάει κάνεις όμως γιατί υπάρχουν κι άλλες δυσκολίες όταν είσαι δάσκαλος”.
“Η γυναίκα μου είναι δακάλα και το χειρότερο με το επάγγελμά της δεν είναι αυτό που θα περίμενε κανείς. Όταν λέει στον κόσμο ότι είναι δασκάλα σε γυμνάσιο οι περισσότεροι την ρωτούν πώς μπορεί να αντιμετωπίζει έφηβους κάθε μέρα. Ναι, τα παιδιά μπορεί να είναι ένας πονοκέφαλος μερικές φορές, αλλά το χειρότερο είναι ποι γονείς. Οι γονείς της τηλεφωνούν και της στέλνουν μηνύμνατα με παράπονα συνέχεια. Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι το παιδί τους δεν κάνει τίποτα λάθος. Εάν δεν τα πήγε καλά σε ένα διαγώνισμα, φταίει εκείνη που δεν τα δίδαξε καλά. Εάν ένα παιδί δεν πάει μια εργασία, φταίει εκείνη που την έχασε κι όχι το παιδί που δεν την πήγε. Οι γονείς είναι η μεγαλύτερη αιτία που οι εκπαιδευτικοί παραιτούνται, όχι τα παιδιά”.
“Η δουλειά που απαιτείται για κάποιες τάξεις και κάποια μαθήματα είναι υπερβολική. Όταν βάζεις μια εργασία είναι εφιάλτης. Έχω 150 μαθητές και μια εργασία απαιτεί το λιγότερο 10 λεπτά για να τη βαθμολογήσω και να γράψω τις παρατηρήσεις. Αυτό σημαίνει 25 ώρες που πρέπει να βρω εκτός σχολείου αφού όταν είμαι εκεί έχω τάξεις, συναντήσεις και άλλες υποχρεώσεις”.
“Είμαι δάσκαλος στην πρώτη δημοτικού και έχω παρατηρήσει ότι όταν οι γονείς δεν βοηθούν τα παιδιά ή δεν μελετούν μαζί τους, το γνωρίζουμε. Βλέπουμε την εξέλιξη. Μας λέτε ότι διαβάζετε μαζί με τα παιδιά αλλά ξέρουμε ότι δεν το κάνετε. Εάν δεν μελετάτε μαζί τους, επηρεάζεται πολύ η εξέλιξη τους. Μπορούμε να διαβάσουμε κι εμείς μαζί τους, αλλά όταν το κάνετε εσείς τα βοηθάτε πολύ”.
“Ενώ προωθούνται πολλά προγράμματα κατά του bullying δεν γίνεται στην πραγματικότητα τίποτα. Την περσινή χρονιά είχα μαθήτρια που εκφόβιζε τα παιδιά κάθε μέρα και τίποτα δεν άλλαξε. Τα έβριζε, τα χτυπούσε και ποτέ δεν τιμωρήθηκε. Το είπα στη διεύθυνση. Εμένα προσωπικά με έσπρωχναν κάποιοι άλλοι μαθητές κι είχε χρειαστεί να φύγω από την τάξη μαζί με τους μαθητές γιατί ένα παιδί έριχνε κάτω πράγματα και θρανία. Κατέληξα να παίρνω χάπια για να μπορέσω να τελειώσω τη χρονιά”.
“Κανείς δεν γνωρίζει πώς βαθμολογούμε. Ποτέ δεν υπήρξα άδικη αλλά μερικές φορές δίνω ένα βαθμό παραπάνω στα παιδιά που συμπαθώ και βλέπω ότι δουλεύουν σκληρά. Θα είμαι πιο αυστηρή όμως και θα κόψω ένα βαθμό στα παιδιά που δεν φέρονται σωστά”.
