Διάβασα στα πεταχτά την είδηση για έναν μικρό μαθητή απ’το Αφγανιστάν που κληρώθηκε να κρατήσει τη σημαία σε Δημοτικό σχολείο της Δάφνης. Διάβασα για το πόσο είχε χαρεί για την τιμή αυτή, πολύ περισσότερο επειδή δεν γνώριζε καν ότι τ’όνομά του είχε μπει στην κλήρωση. Είχε δώσει, μάλιστα και συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους, φωτογραφίες δικές του και της οικογένειάς του είχαν δημοσιευτεί σε διάφορα σάιτς. Έλεγε ο Αμίρ, πόσο έχει αγαπήσει την Ελλάδα αυτόν τον ενάμισι χρόνο που είναι εδώ. Έλεγε πόσο διαφορετικά είναι από τη χώρα του. Μίλησε για πόλεμο και για ειρήνη. Είπε ότι αν καταφέρουν να πάνε στη Γερμανία όπου βρίσκεται ο πατέρας του, ο ίδιος, κάποια στιγμή, θα ξαναγυρίσει στην Ελλάδα γιατί έχει φίλους εδώ κι εδώ θέλει να ζήσει.
Και ξαφνικά έσκασε η κεραμίδα στο κεφάλι του Αμίρ καθώς μετά από αντιδράσεις (γονιών φαντάζομαι) έμεινε να κρατά στην παρέλαση μόνο μια…πινακίδα του σχολείου.
Πάρτε μια ανάσα εδώ για να μπείτε για λίγο στη θέση του εντεκάχρονου Αφγανού. Να νιώσετε τη στεναχώρια και την απογοήτευση ή ακόμα και την ντροπή που θα ένιωσε (ύστερα μάλιστα από τόση δημοσιότητα που δεν τη θέλησε ο ίδιος) να βρεθεί τελικά να κρατάει, αντί για τη σημαία, μια πινακίδα και να παρελαύνει μπροστά σ’αυτούς που δεν τον έκριναν άξιο να σηκώσει μια τόσο τιμημένη σημαία.
Κι εκεί που έλεγα μπράβο στο σχολείο που ανακοίνωσε στην οικογένεια τα καλά νέα για τον Αμίρ, χαρίζοντάς τους τόση χαρά, μάζεψα πίσω όλα τα μπράβο μου κι άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί, αφού δεν είχαν τα κότσια να το πάνε μέχρι το τέλος, (σίγουρα περίμεναν αντιδράσεις) παρ’ όλα αυτά έβαλαν ένα μικρό παιδί σε τέτοια δοκιμασία. Ας τα μαγείρευαν στο φινάλε και ας μην έγραφαν ποτέ, σε κανένα χαρτάκι το όνομα “Αμίρ”.
ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΜΒΥΣΗΣ
Διάβασα μετά, τα σχόλια κάτω από την είδηση κι ειλικρινά, δεν θα πω ξαφνιάστηκα γιατί όχι, δεν ξαφνιάστηκα, αλλά απόρησα πώς αυτή η τόση απροσποίητη αγάπη μας για τον συνάνθρωπο που με νύχια και με δόντια σώζουμε από τον πνιγμό στο Αιγαίο, μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο στη διαδρομή, σε σκληρότητα μάλλον, όταν ο ίδιος αυτός άνθρωπος έρθει να μείνει στο διπλανό μας σπίτι και τολμάει να έχει λόγο ή παρουσία στα δικά μας κοινά.
Όμως ο Αμίρ, ακόμα κι αν δεν γεννήθηκε εδώ, την ελληνική γλώσσα θα διδαχθεί στο ελληνικό σχολείο. Την ελληνική ιστορία θα μάθει και Έλληνες φίλους θα κάνει. Κι αν είναι τυχερός στη ζωή του, μεγαλώνοντας, θα ψηλώσει πολύ, πάρα πολύ και θα παίξει μπάσκετ και θα τον ζητάνε μεγάλες ομάδες από την Αμερική. Και κάποια στιγμή, οι ίδιοι αυτοί που τον φτύνουν τώρα, θα τον προσκυνούν συγκινημένοι λέγοντας γεμάτοι περηφάνια, τα ίδια πάνω-κάτω που λένε τώρα για κάποιον άλλον:
“Ο Αντετοκούνμπο είναι περισσότερο Έλληνας από πολλούς”.
Και θα σταυροκοπιούνται αγανακτισμένοι, επειδή κάποιοι κάποτε δεν τον άφησαν να κρατήσει καν τη σημαία, αγνοώντας, μάλλον, ότι η Ιστορία μιας χώρας γράφεται κάθε μέρα και με πολύ μικρά γράμματα.
