Στην συμπεριφορά μας με ένα παιδί, καλό είναι να μην ξεχνάμε την ηλικία του. Όταν παίρνουμε ένα τετράχρονο παιδί στο εστιατόριο, μην ξεχνάμε ότι το παιδί αυτό δεν είναι 12 ετών, όπως κι εμείς δεν είμαστε καμηλοπαρδάλεις.
Καλό είναι να φροντίσουμε να βρισκόμαστε σε επαφή με την πραγματικότητα της ηλικίας του παιδιού και να μην το αγχώνουμε ζητώντας του να είναι κάτι που δεν είναι. Τα παιδιά των 2 ετών ενεργούν σαν παιδιά 2 ετών, πάντα και χωρίς καμία εξαίρεση. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις άλλες ηλικίες. Θα ήταν προτιμότερο να πάψουμε να ζητάμε από τα παιδιά να είναι μεγαλύτερα και πιο ώριμα απ’ όσο μπορούν να είναι.
Αν υπάρχουν γονείς που δεν αντέχουν να βλέπουν τα μικρά παιδιά να περπατούν στους διαδρόμους ενός κομψού εστιατορίου, τότε ας μείνουν σπίτι, ας τα αφήσουν σε κάποιον άλλο να τους τα κρατάει (στο σπίτι) ή ας επιλέξουν ένα εστιατόριο περισσότερο οικογενειακό. Αν πάλι αποφασίσετε να πάτε σε ένα αριστοκρατικό εστιατόριο και να καθίσετε όλο το βράδυ, βράζοντας μέσα σας, γιατί το μωρό κλαίει ή το 4χρονο παιδί κάνει γκριμάτσες στους άλλους της παρέας, τότε εσείς χρειάζεστε ψυχίατρο και όχι το παιδί σας.
Όταν ζητάμε από τα παιδιά μας να είναι μεγαλύτερα απ’ ό,τι είναι, τότε εισάγουμε ένα εντελώς περιττό άγχος μέσα στη ζωή τους.
Με αυτό δεν λέω ότι είναι καλό να παραβλέπουμε τις ανάρμοστες συμπεριφορές των παιδιών μας, απλώς θέλω να θυμίσω ότι όλα τα παιδιά έχουν συμπεριφορές τυπικές της ηλικίας τους, τις οποίες δεν πρόκειται να καταργήσουμε απλώς με το να τις αρνούμαστε. Ένα νήπιο 2 ετών θα βρέξει κάποια στιγμή το παντελόνι του, ένα τρίχρονο θα λέει συνέχεια “να-να-να-να”, ένα τετράχρονο θα τσακώνεται με τους πάντες, ένα εννιάχρονο παιδί κάπου κάπου θα γκρινιάζει και θα παραπονιέται και θα έχει περίεργα ξεσπάσματα, οι προέφηβοι θα βαράνε πόρτες στα μούτρα μας και οι έφηβοι θα αλλάζουν συνεχώς διαθέσεις και συχνά θα μας βρίσκουν απαίσιους. Έτσι είναι τα πράγματα. Το ίδιο κάναμε κι εμείς.
Ας βγούμε λοιπόν για λίγο από την ψεύτικη αμνησία μας, και εμείς αλλά και όσοι κρίνουν αυστηρά τα παιδιά των άλλων σε δημόσιους χώρους και ας μάθουμε να γελάμε και λίγο μαζί τους. Ας αντιμετωπίσουμε με χιούμορ το “νανανανανανα” και το βρέξιμο ενός παντελονιού, ας αγνοήσουμε την κακοκεφιά τους, ας αφήσουμε να πέσει κάτω ένα ξέσπασμά τους και γενικά ας τους επιτρέψουμε να έχουν τις συμπεριφορές της ηλικίας τους. Δεν θα κρατήσουν για πάντα. Δεν πρόκειται το παιδί μας να κάνει “νανανανα” στον κόσμο ως ενήλικας, ούτε να κλείσει την πόρτα στα μούτρα του αφεντικού του στην πρώτη του δουλειά.
Τα παιδιά θα ξεπεράσουν αυτές τις ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ συμπεριφορές της ηλικίας τους κι εμείς θα τα έχουμε ζήσει με πολύ λιγότερο άγχος, αν απλώς χαμογελάμε από μέσα μας και προχωρήσουμε σε πιο σημαντικά πράγματα.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
