Δηλαδή να νιώθει το παιδί μια μόνιμη ανασφάλεια ότι θα χάσει τους ανθρώπους που αγαπά αν πιάσει ένα ροζ ποτήρι/αν είναι άταχτος/αν λερωθεί/ αν κάνει δηλαδή ό,τι ΚΑΝΕΙ ένα παιδί σε αυτή την ηλικία.
Άλλες προσφιλείς απειλές “θα σε πάρει ο παλιατζής”, “θα σε πάρει η Μαριορή”, “θα σε φάει ο κακός ο λύκος”.
Φράσεις και απειλές που προκαλούν ενοχές ακόμα και για το φαγητό.
– Αν δεν το φας όλο θα έρθει ο αστυνομικός, ο κακός ο άνθρωπος και τόσα ακόμα που μπορεί να δημιουργήσουν στο παιδί διατροφικές διαταραχές. Κι ακόμα φράσεις που παζαρεύουν την αγάπη, αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και μη διαπραγματεύσιμο.
– Αν δεν κάνεις εκείνο δεν θα σε αγαπώ,
– Αγαπώ περισσότερο την αδερφή σου που ήταν πιο ήσυχη ή
– Επειδή ήσουν καλό παιδί, σήμερα θα σε αγαπώ. Παντού φόβος, τρομοκρατία και άσχημες εικόνες. Κι αυτό δεν είναι κάτι που συναντώ στα σούπερ μάρκετ στα πάρκα και στις πλατείες. Πολύ συχνά συμβαίνει και στο ίδιο μου το σπίτι.
Σαν μητέρα που λείπω αρκετές ώρες, λόγω δουλειάς, και αφήνω τα μικρά σε γιαγιάδες και παππούδες, κάθε φορά επιστρέφοντας παραλαμβάνω παιδιά που επαναλαμβάνουν τις φοβέρες που έχουν εισπράξει όλη μέρα κατά την απουσία μου. Είναι φυσικό όταν στον εγκέφαλό τους έχουν καταγραφεί όλες αυτές οι απαίσιες απειλές, να φαίνομαι γραφική κάθε φορά που προσπαθώ να ακυρώσω μια φοβέρα. Να απαγορεύσω τους διαχωρισμούς των εγγονιών όσον αφορά την αγάπη και την αποδοχή. Να επισημάνω μια απαράδεκτη χειρονομία. Κατάντησε γραφική η καλή κουβέντα, η εξήγηση μια πράξης και των πραγματικών συνεπειών της.
Γιατί, άραγε, είναι τόσο δύσκολο να πεις σε ένα παιδί:
– Αν πιεις παγωμένο νερό θα σε πιάσει ο λαιμός σου, από το να το απειλήσεις πως:
– Αν πιεις παγωμένο νερό θα σε αγαπάω λιγότερο ή Θα σε πάρει ο μπαμπούλας;
Και η αγωνία μου είναι μία. Θα καταφέρω, άραγε, να ακουστώ στα παιδιά μου περισσότερο από όλους τους άλλους – όλους αυτούς που τους περιστοιχίζουν καθημερινά – όταν δεν μπορώ να είμαι μαζί τους 24 ώρες το 24ωρο;
Ράνια Χ. – αναγνώστρια του themamagers.gr
