Η αγχώδης διαταραχή από την οποία υποφέρω με κάνει να αισθάνομαι ακατάλληλη ως μητέρα.
Ποτέ μου δεν περίμενα να γίνω μια “κακιά” μητέρα. Με φανταζόμουνα ως μια άνετη μαμά που μπορεί να παίζει και να απολαμβάνει τον χρόνο της με τα παιδιά της. Ως μητέρα που θα αστειεύεται μαζί τους και θα χαίρονται κι εκείνα με την παρουσία της.
Δυστυχώς, δεν εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα.
Δε γνωρίζω από πότε πάσχω από γενικευμένη αγχώδη διαταραχή. Εδώ και πολλά χρόνια πάντως. Ξεκίνησε μαλακά, με τα χρόνια όμως κλιμακώθηκε σε ένταση. Σήμερα, έχει κυριεύσει τη ζωή μου.
Έχω τρία παιδιά κάτω από δώδεκα ετών. Είμαι τυχερή γιατί για πρώτη φορά έχω τη δυνατότητα να μην εργάζομαι. Όσο δυσάρεστο κι αν είναι να το παραδεχτώ όμως, τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου ενεργοποιούν την διαταραχή.
Το άγχος έχει δύο συμπτώματα σε εμένα. Πρώτον, εκδηλώνεται ως συνεχή και σταθερή αγωνία και δεύτερον ως θυμός.
Έχουμε έναν χώρο για παιχνίδι έξω στην αυλή. Τα παιδιά δεν μπορούν να βγουν έξω χωρίς να τα παρακολουθώ γιατί φοβάμαι ότι θα τα απαγάγουν. Αν μπουν σε οποιοδήποτε αυτοκίνητο εκτός από το δικό μου, ζω με την συνεχή αγωνία ενός ενδεχόμενου ατυχήματος. Καλώ συνεχώς στο κινητό τον μεγαλύτερο, μέχρι να βεβαιωθώ ότι έφτασαν ασφαλή. Αν τα παιδιά αρρωστήσουν, πλάθω το χειρότερο σενάριο. Φαντάζομαι πως πάσχουν από κάποια θανατηφόρα ασθένεια, οπότε κάνω εξαντλητική έρευνα σχετικά με οποιοδήποτε σύμπτωμα. Αν ο γιος μου έχει πονοκέφαλο, το μυαλό μου πάει κατευθείαν σε όγκο στον εγκέφαλο. Δεν του επιτρέπω να παίξει πια ποδόσφαιρο γιατί φοβάμαι μην τραυματιστεί στο κεφάλι. Όταν τα παιδιά μου πάνε για κολύμπι το καλοκαίρι, φοβάμαι μην πνιγούν. Ανησυχώ συνεχώς πως ο γιος μου θα οδηγεί πιωμένος, θα κάνει ναρκωτικά κλπ, μολονότι είναι ακόμη 12.
Ο θυμός που προέρχεται από το άγχος μου με θλίβει ακόμη πιο πολύ.
Τα παιδιά μου κάνουν ήχους με το στόμα και γίνομαι έξαλλη. Αναγκάζομαι να λέω τα ίδια και τα ίδια γιατί δεν υπακούνε και τρελαίνομαι. Είτε τσακώνονται μεταξύ τους είτε προκαλούν ακαταστασία μες στο σπίτι, εγώ φρικάρω. Δεν με βοηθούν με την καθαριότητα και φτάνω σε απόγνωση. Ζω σε μια κατάσταση μόνιμου θυμού.
Πόσο μα πόσο άδικο είναι αυτό για τα παιδιά μου; Ουσιαστικά η διαταραχή μου τους κλέβει την παιδική τους ηλικία. Είτε τρέμω από αγωνία μην τυχόν και τους συμβεί κάτι, είτε γίνομαι έξαλλη μαζί τους.
Η αγχώδης διαταραχή με τρώει από μέσα. Με έχει μετατρέψει σε κάποια που δεν αναγνωρίζω. Σε κάποια που μισώ κι εγώ η ίδια. Δεν είμαι η μητέρα που θέλω για τα δικά μου τα παιδιά. Κάθε μέρα αναγκάζομαι να τους ζητώ συγγνώμη. Κάθε μέρα προσπαθώ πάλι από την αρχή. Και θα συνεχίσω να απολογούμαι και να προσπαθώ, έως ότου βρω την εσωτερική μου ηρεμία.
Πηγή: Themighty.com
Συγγραφέας: Jamie R.
Μετάφραση:
MSc in Person Centred Counseling and Psychotherapy
Emotional focusing couples therapy
P.E.T., T.E.T.,M.B.A.
