Θα έρθει αυτή η μέρα. Το ξέρω. Και πρέπει να έρθει. Και πρέπει να την δεχτώ και να είμαι χαρούμενη και να μπορώ να πω με ειλικρίνεια και αγάπη «να περάσεις όμορφα». Ούτε «μόνος σου θα πας;», ούτε «που πας;», «ούτε πάλι θα βγεις;».
«Να περάσεις όμορφα» αρκεί.
Γιατί αυτή τη μέρα την έχω ονειρευτεί, την έχω φανταστεί τόσες φορές κουνώντας ρυθμικά με το πόδι το καρότσι καθισμένη στο παγκάκι και μουρμουρίζοντας παιδικά τραγούδια. Την έχω «δει» την ώρα που σπρώχνω με γέλια μια κούνια και εσύ μου φωνάζεις «μαμά πιο ψηλά, πιο ψηλά». Μερικές φορές την έχω διώξει από το μυαλό μου, γιατί με στενοχωρεί – αν κι είναι πολύ μακρινή. «Τι κάθεσαι και σκέφτεσαι τώρα;» λέω στον εαυτό μου. Έχεις καιρό ακόμα. Και άλλες φορές την έχω αναζητήσει, την έχω καλέσει. Έχω πει «πότε θα έρθει αυτή η μέρα που θα μπορώ να πιω έναν καφέ με την ησυχία μου;»
Δυστυχώς και ευτυχώς θα έρθει. Θα έρθει αυτή η μέρα που θα πίνω καφέ με … την ησυχία μου αλλά και την ανησυχία αν περνάς καλά. Που να κοιμάσαι σήμερα; Σε αγαπάει; Ποια απογοήτευση και ποια χαρά γεύεσαι και εγώ δεν ξέρω τίποτα; Θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα απλώσω το χέρι στον άντρα μου, πάνω στο τραπέζι, να αγγίξω το δικό του, που τις κουβέντες μας δεν θα τις διακόπτουν τα «μαμά κοίτα», ούτε χτυπήματα στα γόνατα, ούτε τίποτα. Θα μείνουμε οι δυο μας, και θα αρχίζουμε μια καινούρια διαδρομή. Να ξαναβρούμε το ζευγάρι που ήμασταν, και να συστηθούμε με το ζευγάρι που γίναμε μετά από σένα.
Αυτό το ραντεβού στο τραπεζάκι το περιμένουμε καιρό, το περιμένουμε τόσα χρόνια, και όταν θα έρθει θα χαρούμε, αλλά με έναν άλλο τρόπο. Με αυτόν δυο ανθρώπων που έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, που (μάλλον) τα κατάφεραν και που τώρα αιωρείται στα χείλη τους ένα «και τώρα τι;».
Και τώρα νέοι στόχοι, νέα όνειρα, για τους δυο μας και για όλους μας και λίγη ξενοιασιά παραπάνω. Αλλά σίγουρα και λίγη πίκρα για το άδειο σπίτι, χωρίς τις φωνές…
Μέχρι να χτυπήσει το κινητό και από την άλλη άκρη της γραμμής να ακουστεί ένα «έλα μαμά, είμαι καλά, περνάμε τέλεια εδώ, θα στα πω, δώσε φιλιά στο μπαμπά». Και τότε, η επόμενη γουλιά καφέ ίσως και να μοιάζει πετιμέζι κι ας τον πίνουμε και οι δυο μας σκέτο.
Η μέρα που τα παιδιά μας δεν θα θέλουν να έρθουν μαζί μας θα έρθει πολύ σύντομα. Καλό είναι να την καλωσορίσουμε, γιατί αυτή είναι η φυσική πορεία της ζωής. Τα παιδιά να φεύγουν. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι μας αγαπούν λιγότερο. Σημαίνει ότι η ζωή θα τους φέρει πολλούς ανθρώπους ακόμα να αγαπήσουν εκτός από εμάς. Και άλλους τόσους από τους οποίους θα πάρουν αγάπη. Κι αυτό είναι κάτι που εύχομαι όσο τίποτα.
Γράφει η Αποστολία Καζάζη
