Χτες, 18:04.
Κάθομαι δίπλα στην Ελαία για να διαβάσουμε.
Και: Χάλια. Χάλια. Χάλια.
Όχι αυτή, προσπαθεί.
Εγώ.
Αγχώνομαι όταν δεν τα καταφέρνει.
Πιέζομαι όταν είναι αργή.
Αισθάνομαι εντάσεις μέσα μου όταν κάνει λάθη.
Θέλω να της πω να τα κάνει καλύτερα, να της πάρω το μολύβι, να προσέχει περισσότερο, να πάει πιο γρήγορα, να τελειώνουμε.
Υποφέρω, κυριολεκτικά. Το σώμα μου ολόκληρο πονάει.
Νιώθω το στρες μου, το κοιτάω στα μάτια, όμως, δεν το φοβάμαι.
Το θέλω μάλιστα. Περίμενε την ευκαιρία να βγει.
Περίμενε σχεδόν 30 χρόνια.
Δεν βουτάω στο χάος τώρα. Δεν πιέζω την Ελαία μου. Προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο. «Ωραία πρόοδο έκανες, κοίτα πως έγραφες πριν από μια εβδομάδα και κοίτα τώρα».
Από μέσα μου όμως πονάω. Και κάποιες κινήσεις μου σίγουρα με προδίδουν.
Κάνω ό,τι μπορώ.
Έχω κάτι να λύσω μέσα μου.
Ξέρω ότι παλεύω με τον εαυτό μου. Δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, τόσο πιεσμένη.
Ξέρω ότι στο κομμάτι αυτό, έχω δουλειά.
Δεν της λέω τίποτα, βγαίνω λίγο να ηρεμήσω. Παίρνω αναπνοές.
Χρειάζομαι να μεγαλώσω εδώ. Είναι εντάξει αυτό.
Και η Ελαία μού δίνει αυτήν την ευκαιρία.
Θέλω να την αρπάξω. Δεν θα διαλέξω την εύκολη λύση.
Θέλω να χρησιμοποιήσω το μετά βλέμμα, να με δω από απέξω.
Τι μου συμβαίνει; Τι νιώθω; Τι έχω βιώσει ως παιδί; Τι προσπαθεί να μου πει το εσωτερικό μου παιδί; Τι σχέση είχα με το διάβασμα;
Ξεκινάω την εσωτερική διερεύνηση.
Βλέπω την μικρή Ελένη.
Της μιλάω, την βλέπω μπροστά μου:
«Υπέφερες, ε;»
«Σε πίεζε η δασκάλα σου, ε;»
«Οι γονείς σου ήθελαν καλούς βαθμούς, ε;»
« Φοβόσουν να αποτύχεις, ε;»
« Φοβόσουν την απόρριψη, ε;»
«Νόμιζες ότι οι καλοί βαθμοί σε καθορίζουν, ε;»…
Έχει πολλά να πει το κοριτσάκι. Πράγματα που δεν άκουσε κανείς ποτέ.
Γράφω αυτά και τρέχουν δάκρυα.
Είναι το σημάδι ότι κάτι ακούμπησα. Είναι πολύ καλό για μένα αυτό. Και για την Ελαία.
Μεγαλώνω.
Σιγά-σιγά.
Και Σήμερα θα είναι ίσως ήδη λίγο πιο εύκολο το διάβασμα για μένα.
Ευχαριστούμε το positiveparents.gr
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα στο positiveparents.gr
