Ήρθε Σαββατοκύριακο, αυτές οι δυο ρημάδες μέρες που υποτίθεται ότι προορίζονται για ξεκούραση, χαλάρωση, γέμισμα μπαταριών για την εβδομάδα που έρχεται. Υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω ένα σωρό πράγματα με τα παιδιά. Να πάμε βόλτα, να παίξουμε μαζί, να τους χαρίσω όλον αυτόν τον περιβόητο ποιοτικό χρόνο για τον οποίο διαβάζω παντού. Όμως εγώ σέρνομαι. Είμαι πραγματικά κουρασμένη, τόσο, που θέλω μόνο να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να μην μου μιλάει κανείς.
Όλη τη εβδομάδα παλεύω με νύχια και με δόντια να κάνω τον σούπερ ήρωα, να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό για τα παιδιά μου, να τα κρατήσω ασφαλή, να τα προστατεύσω από το μεγάλο κακό κόσμο και πολλά ακόμα. Ό,τι όμως και να κάνω, όσο κι αν διαβάσω, όσα κι αν ακούσω από τους ειδικούς, στο τέλος της ημέρας δεν βγαίνω ποτέ αρκετά ενημερωμένη, αρκετά επιμελής και αρκετά καλή μάνα.
Το βράδυ της Παρασκευής, αν και σερνόμουν αποφάσισα ότι θα προσπαθήσω να κάνω κάτι με τα παιδιά – διάβασα ένα άρθρο σχετικά με μια πρόσφατη μελέτη που αφορούσε τα “χειρότερα” κορν φλέικς για παιδιά. Εννοείται πως αυτά που είχα αγοράσει ήταν “τα χειρότερα”, “τα πιο επικίνδυνα”, “τα πιο ακατάλληλα” σύμφωνα με τον ειδικό του συγκεκριμένου σάιτ. Τι έπρεπε να κάνω; Να τα πετάξω και να σπαταλήσω μια μικρή περιουσία την στιγμή που δεν μας περισσεύουν από πουθενά; Και μετά; Ποιος θα μου πει έλεγε ποια είναι τα ενδεδειγμένα, με τα τέλεια συστατικά, αυτά με τους μικροσκοπικούς νεραϊδένιους αγγέλους που το εμποτίζουν με αγάπη και αιώνια ζωή; Και από την άλλη να δώσω στα παιδιά μου αυτά τα “μεταλλαγμένα κορν φλεικς”, γιατί προφανώς, σύμφωνα με το συγκεκριμένο άρθρο, δεν ξέρω τι μου γίνεται – και όχι μόνο.
Όπου κι αν βρεθώ κι όπου κι αν σταθώ διαβάζω κανόνες. Κανόνες για τα τρόφιμα. Κανόνες για την υγιεινή. Κανόνες για τα είδη ένδυσης. Κανόνες για την εκπαίδευση / κατάρτιση. Κανόνες για την ανάπτυξη. Κανόνες για την υγεία. Κανόνες για τον ύπνο. Κανόνες για την ώρα του παιχνιδιού. Κανόνες για την φιλία. Κανόνες για τα καθίσματα του αυτοκινήτου. Κανόνες για το θηλασμό. Κανόνες για την τηλεόραση. Και όταν μου μένει λίγος ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά, σκέφτομαι μήπως δεν κάνω κάτι σωστά, αφού κι αυτός μπαίνει στο μικροσκόπιο των ειδικών.
Όταν έμεινα έγκυος έβαζα με το μυαλό μου δεκάδες πράγματα και ανησυχίες που με κρατούσαν άγρυπνη τα βράδια και με αποσπούσαν από το παιχνίδι μαζί του. Αναρωτιόμουν αν το φορμάκι του μωρού που είχα αγοράσει θεωρείται επικίνδυνο για το δέρμα του επειδή διάβασα ένα άρθρο για τα παιδικά ρούχα που έχουν τοξικές χημικές ουσίες. Όταν γέννησα, αναρωτιόμουν αν η κρέμα που του δίνω είναι μια απλή κρέμα ή έργο του Σατανά. Σύμφωνα με τους ειδικούς θα έπρεπε να εκμεταλλευτώ το σούπερ ευέλικτο πρόγραμμά ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ και στο σούπερ μάρκετ να διαβάζω όλα τα συστατικά της συσκευασίας στο γάλα, στα τυριά, στις σάλτσες, στα πάντα.
Δεν λέω ότι το να είσαι προσεκτικός είναι λάθος, αλλά εγώ ειλικρινά δεν μπορώ να προσέχω και να ερευνώ τα πάντα επί καθημερινής βάσης. Όλες εσείς οι μαμάδες που τα καταφέρνετε, που έχετε πάντα τον έλεγχο και είστε πάντα ενημερωμένες, ειλικρινά, έχετε τον απόλυτο σεβασμό μου και είστε άξιες επαίνου. Εγώ όμως δεν μπορώ.
Η ζωή είναι πραγματικά δύσκολη και σκέφτομαι να απολαύσω κάθε στιγμή της με τα παιδιά μου χωρίς εκατομμύρια φόβους να αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μου. Γι’ αυτό, τελευταία, κάθε φορά που διαβάζω άρθρα με τίτλο “10 Πράγματα που δεν είχατε ιδέα ότι κυκλοφορούν στον αέρα που αναπνέετε” ή, “Γνωρίζατε ότι το άνοιγμα των ματιών σας μπορεί να είναι θανατηφόρο;” κλείνω τον υπολογιστή μου και πάω για ύπνο.
Και ονειρεύομαι καλοκαίρι, εκδρομές, παιχνίδια στη φύση και όσο το δυνατόν λιγότερους κανόνες, όσο το δυνατόν λιγότερα “πρόσεχε” και “καμπανάκια” που κουδουνάνε ασταμάτητα σε πιθανές αρρώστιες, μολυσμένα νερά, ύποπτες τροφές και θανατηφόρα έντομα. Ένα σωρό κινδύνους δηλαδή που πρέπει να έχω στο νου, εκείνη τη ρημάδα ώρα που θέλω να αφιερώσω στο παιδί μου, και που για να την βρω, φέρνω τα πάνω κάτω.
Γράφει η Έλενα Θάνου
Διαβάστε επίσης:
Θα ήθελα να είμαι πάντα, η μάνα που είμαι το καλοκαίρι
Αν, συχνά είμαι η «χειρότερη μαμά του κόσμου» επειδή βάζω όρια – ας είμαι
