«Είμαι όμορφη». Η ανάγκη να αποδεχθείς την πάρτη σου, οπτικά, είναι ύπουλο πράγμα. Το θες πολύ, γιατί ο ψυχολόγος σου ‘χει πει είναι μία καλή αρχή.
Έχεις αποβλακωθεί σε σημείο νέκρας, να κοιτάς τα δέκα δάχτυλα των ποδιών σου, ξάπλα στην παραλία. Φοράς και γυαλί ηλίου μαύρο για να μην πάρουν γραμμή την εμμονή σου. Τα κοιτάς και θυμάσαι τη μάνα σου που σου ‘λεγε ότι είναι θεόστραβα γιατί πήρες από τον πατέρα σου. Έχεις καταβάλει κόπο να μην τα κοιτάς. Αλλά τώρα, είναι εκεί, φόρα παρτίδα. Το θαλασσί της θάλασσας κρύβεται επιμελώς από 5-6 ρακετάδες, οπότε δεν έχεις επιλογή. Άσχημα δάχτυλα, τεράστιες πατούσες. Τα χώνεις στην άμμο. Προσωρινά.
Το πρωί είναι πάντα μία δύσκολη στιγμή. Δεν σου φτάνουν οι νατουρέλ ρυτίδες, έχεις και τις σεντονάτες. Τσίμπλα, αναμάλλιασμα, ιδρωτίλα και αυτό το φρικτό σμήγμα στη μούρη που δούλεψε πολύ την νύχτα για να κάνει την πρωινή του υπόκλιση στον σύντροφό σου. Αηδία. Σε κοιτάς ενώ πλένεις δόντι. Το μπάνιο είναι παγωμένο και αλληλοκοιτιέστε με την ντουζιέρα και δεν θέλετε να γίνετε ένα. Γιατί να μην μπορείς κι εσύ να ποστάρεις instagram στις 07:00 σαν την Δούκισσα; Αδικία.
Έχεις πάει σε μαγαζί με εσώρουχα γιατί πρέπει να είσαι φινετσάτη και εντός των τοιχών. Ξεφύλλισες το προσπέκτους με τις σκροφίτσες* και σε φαντάζεσαι. Αγοράζεις. Πας σπίτι, ανοίγεις το φυλλάδιο, μπροστά εκεί να το βλέπεις και αρχίζεις το copy paste. Κοιτιέσαι για άλλη μια φορά. Η απόσταση ανάμεσα σε σένα και την σκροφίτσα* είναι χιλιομετρική. Ό,τι μουσικές και να βάλεις, ό,τι σέξι γυαλί μυωπίας και να φορέσεις, δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ σκροφίτσα*.
Το βράδυ που θα σου ‘ρθει το αντράκι σου για σεξ, εσύ θα σβήνεις φώτα, θα κοιτάς το πάτωμα, θα σκεπάζεσαι με σεντόνια. Δεν θα κάθεσαι “από πάνω” γιατί θα κρεμάει το προγούλι. Μπροστά έχεις ρυτίδες, το στήθος έχει ραγάδες, η κοιλιά είναι σούρα. Πίσω έχεις κυτταρίτιδα και ο πισινός από το ρετιρέ έχει πέσει στον καυστήρα. Πόδι δεν σηκώνεις γιατί η πατούσα είναι βατραχοπέδιλο. Θέλεις πολύ να είσαι η φαντασίωσή του, αλλά δεν πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις. Κι εκεί πετάς την ατάκα: “δεν μπορώ, έχω πονοκέφαλο”.
Και δεν σου έφταναν όλα αυτά, έχεις και τον πατέρα σου να σου λέει ότι είσαι η πιο όμορφη πριγκίπισσα! Του χαϊδεύεις την φαλάκρα και κατά βάθος τον λυπάσαι γιατί εκτός από θεόστραβος, είναι κι 80 χρονών οπότε η ιδανική γυναίκα για εκείνον θα έχει πάντα περιφέρεια 120cm.
Ό,τι κομπλιμέντο κι αν σου πετάξει ο άντρας σου, ψάχνεις να βρεις το “πίσω κείμενο” ακυρώνοντάς το πριν ακόμη το ολοκληρώσει. Αυτόν δεν τον λυπάσαι γιατί πιστεύεις ότι σε λυπάται αυτός.
Καταλήγεις στο λογικό, για σένα, συμπέρασμα ότι είσαι σα γαμω-το-κερατό σου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό.
Ο ψυχολόγος προσπαθεί ακόμα να βρει από πού πηγάζει η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Άντε τώρα να του εξηγείς ότι όταν ήσουν μικρή, σου διάβαζαν παραμύθια για πριγκίπισσες όμορφες, ότι στις ταινίες όλες είναι ready-to-sex, ότι η φύση είναι άδικη. Μόνο με λοβοτομή θα γλυτώσεις, κι αυτή είναι απαγορευμένη πρακτική.
‘Ο,τι και να είσαι πραγματικά, ότι και να κάνεις, πάντα θα υπάρχει κάποια πιο όμορφη από σένα. Αλλά πάντα θα υπάρχει και η πιο άσχημη. Οπότε μπορείς να κατατάξεις τον εαυτό σου όπου θες. Αν διαλέξεις την τελευταία θέση, τότε είσαι άξια της μοίρας σου.
Σκροφίτσα* =κουκλάρες που δεν μας φταίνε σε τίποτα επειδή εμείς είμαστε κομπλεξικές.
Γράφει η Amaury Kraanti
Διαβάστε επίσης:
Μερικές φορές χρειάζεται να με νοιάζομαι πιο πολύ από το παιδί μου
Έμεινα έγκυος στα 46 – και δεν ήταν εύκολο
Ένα «τσίμπημα» που λέγεται ευθύνη
