Γέλασα πολύ µε το άρθρο της Πάµελα Ντράκερµαν προ ημερών στους «New York Times»: «How to survive your 40s» («Πώς να επιβιώσεις των 40 σου»). Ειδικά με το εναρκτήριο «Αν θέλεις να μάθεις πόσων ετών δείχνεις, απλά μπες μέσα σε ένα γαλλικό café. Είναι σαν να λαμβάνει χώρα ένα δημόσιο δημοψήφισμα για το πρόσωπό σου».
Η Ντράκερμαν θυμάται εκείνο το γλυκό «mademoiselle» με το οποίο την υποδέχονταν στα 30 κάτι της όλα ανεξαιρέτως τα γκαρσόνια στο Παρίσι. Και πόσο βάναυσα αυτό μεταλλάχθηκε σε ένα σχεδόν κλινικό «madame» μόλις πάτησε τα 40. «Ολο αυτό συνέβη πολύ γρήγορα για να μπορέσω να το επεξεργαστώ. Τυγχάνει να έχω τα περισσότερα ρούχα από αυτά που φορούσα όταν ήμουν mademoiselle. Και στο ντουλάπι των τροφίμων στην κουζίνα μου υπάρχουν ακόμη κονσέρβες από τη mademoiselle περίοδο». Ολα αυτά, βέβαια, την ώρα που οι άνδρες βιώνουν την επαίσχυντη εύνοια ενός «monsieur»!
Τα 40 είναι η ηλικία τού «όχι και τόσο νέα». Σου το θυμίζουν – εκτός από τα γκαρσόνια των Παρισίων – ενδεχομένως και οι έλληνες οδηγοί ταξί, η έφηβη κόρη σου («Μαμά, η καθηγήτρια της Γλώσσας είναι πολύ πιο νέα από εσένα») και το ανηλεές πατρονάρισμα από τη βιομηχανία ομορφιάς («Με ποια κρέμα δεν θα δείχνεις την ηλικία σου»). Τελευταία μόδα, οι περίφημες perennials (σε ελεύθερη απόδοση οι «άχρονες») όπως είναι η Τζούλια Ρόμπερτς. Είναι η δημογραφική ομάδα με την οποία έχει τρελαθεί εσχάτως ο διεθνής Τύπος (ήτοι γυναίκες 40 και άνω, που όμως δείχνουν «απροσδιορίστου ηλικίας»). Τολμώ να πω ότι η επινόησή της είναι απολύτως ενδεικτική αυτής της αγωνίας που σου επιβάλλεται: να μη δείχνεις μεσήλικη αλλά μια τερατογενής διασταύρωση όλων των μέχρι τώρα ηλικιών σου – αγνή, σφριγηλή, ορμητική, κομψή, ώριμη, γεμάτη αυτοπεποίθηση.
Τα 40; Eίναι η ηλικία της CC ενυδατικής, του πρώτου αγχωτικού τσεκάπ, της απόφασης ή όχι για το botox, της εμμηνόπαυσης (ή της προετοιμασίας γι’ αυτήν). Είναι η ηλικία τού «δεν κάθομαι μισή ώρα ανακούρκουδα μιλώντας στο κινητό» γιατί μετά θα μείνω πέντε ημέρες στο κρεβάτι από τη μέση μου, είναι η ηλικία της πρεσβυωπίας και τού «δεν δείχνω πια χαριτωμένη όταν ξεχνάω τα κλειδιά μου ή έρχομαι καθυστερημένη στο ραντεβού». Δεν έχεις άλλοθι. Άπαντες περιμένουν να συμπεριφέρεσαι πλέον σαν ενήλικη. Ακόμα και αν συχνά δεν το θέλεις, ακόμα και αν – συχνότερα – δεν το αισθάνεσαι.
Στα 40 έρχεσαι για πρώτη φορά αντιμέτωπη όχι με την απώλεια (αυτό μπορεί κάλλιστα να συμβεί και νωρίτερα) αλλά με την αναπόδραστη δική σου συμφιλίωση μαζί της. Εχεις πλέον πλήρη επίγνωση ότι μια αποτυχία, ένα διαζύγιο, μια απόλυση, το άδοξο «σβήσιμο» μιας φιλίας, ο θάνατος ενός συγγενικού προσώπου κ.λπ. είναι μέσα στο πρόγραμμα. Είσαι πια πολύ πιο δεκτική αλλά και πολύ προσαρμοστική στις βίαιες αναταράξεις του βίου σου. Ζυγιάζεσαι και τις παρακολουθείς να συμβαίνουν, ξέρεις πότε πρέπει να δράσεις ή πότε πρέπει να κάνεις πίσω. Κάτι που αν σου συνέβαινε στα 30 σου θα «έριχνες λευκή πετσέτα», τώρα το αντιμετωπίζεις με μια θυμόσοφη στωικότητα, λίγη εσάνς κυνισμού και μερικές σταγόνες παραπάνω ενσυναίσθηση.
Είναι επίσης η ηλικία στην οποία το storytelling στερείται «σημείων κορύφωσης». Δεν ψηλώνεις, δεν παίρνεις το δίπλωμα οδήγησης, δεν έχεις μπροστά σου αποφοίτηση, μεταπτυχιακό, γάμο, τοκετό (ή την απόφαση να μην κάνεις παιδί). Όχι ότι στα 40 κάτι σου (ή στα 40 φεύγα σου) δεν υπάρχουν σημαίνοντα γεγονότα, κατακτήσεις, νέες κορυφές.
Απλώς το δέος απέναντι σε όλα σαν να έχει ξεθυμάνει. Σαν να απομαγεύεσαι.
Αν είσαι 40+ ξέρεις ότι το έργο είναι αυτό και εσύ απλώς καλείσαι να παίξεις τον ρόλο σου (που καλό θα είναι να τον έχεις αποφασίσει μέχρι τώρα, διαφορετικά μιλάμε για παθολογική μέση ηλικία). Η Ντράκερμαν χρησιμοποιεί τη ρήση του Καντ. Εχεις φθάσει πλέον στο «ding an sich», σε «αυτό καθαυτό» που είσαι. Μόνο όσον αφορά τους άλλους, θα προσθέσω εγώ. Γιατί αν είσαι αληθινά ζωντανή στα 40+, γνωρίζεις πια τις άπειρες πιθανότητες του εαυτού σου.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino, antikleidi.com
