Πόνος.
Από τη βρεφική ηλικία ο άνθρωπος εξελίσσεται μέσα από τον πόνο και το ζόρι.
Για να μπορέσει να μασήσει, να μιλήσει, βγάζει δόντια.
Για να περάσει από τα διάφορα εξελικτικά στάδια , βιώνει αυτά που λέμε “άλματα ανάπτυξης”, μέρες ανήσυχες, δύσκολες, που δε ξέρει τι του φταίει, προσκολλάται στην αγκαλιά σου ,δε μπορεί να κοιμηθεί.
Σαν να ψηλώνει η ψυχή και το σώμα να μη τη χωράει.
Παρηγοριά.
Από τη βρεφική ηλικία , επίσης, ακούμε πως τα παιδιά στις δύσκολες μέρες, ή διάφορες στιγμές μέσα στην μέρα, χρειάζονται αγκαλιά, παρηγοριά.
Χρειάζεται να νιώσουν ασφάλεια, χρειάζονται κάποιον να τα κρατάει τις δύσκολες αυτές ώρες.
Να μη περνάνε το ζόρι μόνα.
Μπορεί να μην είναι εφικτό να πάρεις τον πόνο τους. Ίσως δε μπορείς καν να βιώσεις αυτό που νιώθουν.
Αλλά είσαι εκεί.
Από τη βρεφική ηλικία, ο άνθρωπος δε χρειάζεται μόνο την πρακτική βοήθεια των γονέων του αλλά χρειάζεται την παρουσία τους.
Πόνος και παρηγοριά.
Δύο λέξεις που έχουμε βιώσει από τη στιγμή που η ζωή μας καλωσόρισε.
Δύο λέξεις που κανένας άνθρωπος δε θα έπρεπε να διαχωρίζει.
Στον πόνο χρειάζεται παρηγοριά.
Στον πόνο, χρειάζεται αγκαλιά.
Στον πόνο χρειάζεται φροντίδα.
Μπροστά στον πόνο, κανένας δεν πρέπει να μείνει μόνος.
Κανένας δεν είναι προορισμένος να είναι μόνος.
Ο πόνος λυγίζει. Αλλά εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να του απαντήσουμε με το ΜΑΖΙ.
Ο πόνος θερίζει. Αλλά εμείς μπορούμε να τον χαϊδέψουμε , να τον νταντέψουμε, να τον νανουρίσουμε και να τον κάνουμε να ξεχαστεί.
Ο πόνος υπάρχει αλλά εμείς είμαστε εδώ να του απαντήσουμε με τη ζωή.
Ποια είναι η τελευταία φορά που σε παρηγόρησε κάποιος; Ποτέ ήταν η τελευταία φορά που αφέθηκες στην αγκαλιά του;
Το διαβάσαμε στη σελίδα Ψυχικές Καταδύσεις. Ευχαριστούμε!
