Φέτος έχω μικρά παιδιά του δημοτικού για μαθητές. Δύσκολο έμψυχο υλικό, αλλά πάντα όταν έχεις διάθεση να “πάρεις”, παίρνεις εμπειρίες…
Όπως είπε μια φίλη, μπορεί να μην είναι και τόσο μεγάλη πρόκληση το να δουλεύεις με παιδιά μικρής ηλικίας (που τελικά είναι), αλλά , Θεέ μου, παίρνεις αγάπη…τόσο πολλή αγάπη.
Έρχονται σαν μικρές πεταλούδες, πότε δειλά διστακτικά, πότε ορμητικά και πέφτουν στην αγκαλιά σου, στα πόδια σου. Έρχονται και σε μυρίζουν, σαν τα κουτάβια που μυρίζουν την οσμή της μητέρας. Σα να αναζητούν τις φτερούγες σου – ιδιαίτερα τα αποθαρρυμένα – για να τα προστατεύσεις, να τα καθοδηγήσεις.. Είσαι ένας άγνωστος άνθρωπος, όμως είσαι η Δασκάλα · είσαι αυτή που μπορούν να σέβονται, που διαισθάνονται ότι μπορούν να εμπιστευτούν. Είσαι αυτή που “ξέρει”.
Άλλες φορές έρχονται για να δουν αν θα επιβεβαιώσεις εσύ την ανημποριά τους. Αν θα τους διαψεύσεις ή θα επιβεβαιώσεις την μικρή φωνή της καρδιά τους, που ψιθυρίζει ότι έχουν αξία:
-“Κυρία, δεν μπορώ να ζωγραφίσω το ψάρι.
– Είμαι σίγουρη ότι μπορείς Μαρία…είμαι πολύ σίγουρη ότι μπορείς…”.
Και πάντα μπορεί η Μαρία. Αρκεί να της το πει η δασκάλα που ξέρει…
‘Άλλοτε αυτά τα μικρά αγοράκια και κοριτσάκια, έρχονται για να πάρεις το μέρος τους. Είναι τόσο θυμωμένα μερικές φορές. Ο κόσμος πληγώνει. Η μαμά και ο μπαμπάς πληγώνουν, οι δάσκαλοι πληγώνουν, τα άλλα τα παιδάκια πληγώνουν…
Τόσο ανήμπορα…αβοήθητα… Ποιος θα τα ακούσει;Ποιος θα τα στηρίξει;
Έρχονται με θυμό και κλάματα και ψάχνουν επίμονα μέσα στα μάτια σου για να δουν εάν θα είσαι εσύ αυτή που έτσι για εξαίρεση θα πάρεις το μέρος τους, θα παλέψεις τις μάχες τους…
(Ο Άλλος με χτύπησε…ο Άλλος με πλήγωσε, ο Άλλος μου πήρε τα χρωματιστά μου μολύβια…)
Πάντα για τους άλλους μιλάμε..(που λέει και το τραγούδι)
Και αυτό συνεχίζεται έτσι για χρόνια…Πολλά χρόνια..
Οι φωνές των παιδιών, η οργή τους και ο θυμός για τους άλλους μου φέρνει στο μυαλό κάποια άλλα παιδάκια. Μεγάλα παιδάκια.
Αλήθεια αλλάζουμε; Ή πάντα ψάχνουμε αυτόν που θα μας δικαιώσει…; Αυτόν που θα κλείσει τις πληγές και θα μας δώσει πίσω τα χρωματιστά μολύβια…
Υπάρχουν Σωτήρες; Άτομα που θα μας τα φέρουν όλα όμορφα, βολικά, δικαιωμένα; Μήπως ψάχνουμε αυτά τα πρότυπα του δασκάλου, του δυνατού, που θα μας κάνει να αισθανθούμε ασφάλεια, σιγουριά, εμψύχωση;
Υπάρχουν αυτοί;
Ή μήπως οι σχέσεις είναι κάτι άλλο…
Μήπως δεν μπορούν οι άλλοι να μας τα δώσουν όλα αυτά;
Και θυμώνουμε… και οργιζόμαστε… και το βάζουμε στα πόδια όταν δεν τον κάνουν.
Οι φίλοι,
οι εραστές,
οι συνεργάτες.
Συντετριμμένοι τρέχουμε στους επόμενους
Πάντα θυμωμένοι. Οργισμένοι που κανείς δεν βρέθηκε να μας δώσει πίσω τα χρωματιστά μας μολύβια…
Λέω εγώ τώρα…
Γράφει η Έλενα Καραγιάννη , Εκπαιδευτικός
Διαβάστε επίσης:
Όταν έρχεσαι στο σχολείο να ρωτήσεις για το παιδί σου, να έρχεσαι μόνο με αγάπη
Τα παιδιά ζητούν από μας μια καρδιά που ακούει και όχι ένα μυαλό που επικρίνει
