Θέλω να αγκαλιάσω αυτή τη μάνα που έχασε το παιδί της σε εκείνο το φαράγγι. Όλες οι άλλες μητέρες, εμείς, οι πιο τυχερές, αυτό θέλουμε. Και θέλουμε να αγκαλιάσουμε και την άλλη, εκείνη που πήγε βόλτα με το αμαξάκι το παιδί της και το άλογο ξαφνικά αφήνιασε και το παιδί χάθηκε. Και την άλλη που πήγε το παιδί της να χαρεί στην παιδική χαρά με τα φουσκωτά. Και την άλλη που το έχασε την ώρα που εκείνο χαιρόταν ένα θαλάσσιο παιχνίδι…
Χιλιάδες παιδιά, χιλιάδων μαμάδων, πάνε πεζοπορία, πάνε βόλτα με το αλογάκι, χοροπηδούν στα φουσκωτά παιχνίδια, κάνουν «μπανάνα» στη θάλασσα, βλέπουν τους αλιγάτορες στη Disneyland. Αλλά μερικές φορές, μερικές μαμάδες, δοκιμάζονται σκληρά, είτε από την «κακιά ώρα», είτε από απροσεξία. Δεν είμαστε εμείς οι δικαστές.
Κάθε θάνατος είναι τραγικός. Αυτός ο θάνατος όμως, που σε «χτυπάει» πάνω στη χαρά, πάνω στο λεπτό που χαμογελάς με το γέλιο του παιδιού σου που παίζει, πάνω στην ώρα της εκδρομής, την ώρα που το καμαρώνεις να παίζει στη θάλασσα, την ώρα που θέλεις να του προσφέρεις τη «χαρούμενη εμπειρία» της ζωής, είναι ασήκωτος. Η άτυχη μάνα θρηνεί, και εμείς οι υπόλοιπες θρηνούμε μαζί της σιωπηλά, εσωτερικά. Γιατί ξέρουμε πως θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους. Γιατί όσο προσεκτικός κι αν είσαι ως γονιός, δεν μπορείς να προστατευτείς πάντα.
Δεν χωράει εδώ το : «ευτυχώς δεν ήταν το παιδί μου..» Δεν χωράει ανακούφιση, δεν χωράει σταυροκόπημα, δεν χωράει τίποτα. Δεν χωράει ανάθεμα στους γονείς και κριτική «ας πρόσεχαν». Ήδη παλεύουν μόνοι τους με τις σκέψεις τους. Είτε πρόσεχαν, είτε όχι, αυτές είναι εκεί. Ξαναζούν κάθε στιγμή εκείνης της ώρας, κάθε λεπτό, κάθε τους κίνηση και κάθε τους βήμα και τελικά αποδίδουν ευθύνες στους εαυτούς τους. Γιατί είναι γονείς. Εμείς δεν έχουμε καμία δουλειά σε αυτή τη διαδικασία. Μόνο να σιωπήσουμε.
Κάθε φορά που πάμε το παιδί μας στο πάρκο ή στη θάλασσα, ή στην πεζοπορία, γεμίζουμε «μάτια». Και στο στήθος και στην πλάτη και περιμετρικά. Μάτια που παρακολουθούν τα παιδιά μας. Γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μας θυμόμαστε τα άτυχα παιδιά, των άτυχων μαμάδων, και η ψυχή μας σφίγγεται. Πώς να είσαι ανέμελη όταν είσαι μητέρα; Πώς να συμφιλιωθείς με το δράμα, που αν και είναι μακρινό, αν και συμβαίνει σε μία άγνωστη μαμά, αντηχεί μέσα σου σαν να είναι δικό σου δράμα;
Ό,τι άσχημο συμβαίνει σε μία μητέρα μάς αφορά όλες. Είμαστε, όλες μαζί, μάζα ομοιογενής – μέσα στην ανομοιογένειά της- γιατί μας ενώνει η ίδια λαχτάρα για την «επόμενη στιγμή» των παιδιών μας. Η ίδια αγωνία κι ας την κουκουλώνουμε. Ο ίδιος τρόμος κι ας τον κρύβουμε έντεχνα ακόμη κι από τον εαυτό μας.
Το παιδί στο φαράγγι είναι και δικό μας παιδί. Ας μην κρίνουμε. Ας σιωπήσουμε για μια φορά.
Γράφει η Γιώτα Στεφάνου
Διαβάστε επίσης:
Τι κι αν δεν είσαι παιδί μου, είμαι κι εγώ μάνα σου
