(Γράμμα από ένα πρώην παιδί)
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό κι έμαθα ότι μικρά πράγματα μπορεί να έχουν ξεχωριστή σημασία στη ζωή.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε παρακολουθούσα κι έμαθα τα περισσότερα «μαθήματα ζωής», εφόδια για να γίνω καλύτερο και παραγωγικότερο άτομο όταν μεγαλώσω.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κρεμάς την ζωγραφιά μου στο ψυγείο κι αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω την επόμενη.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ακόμη κι όταν ήσουν θυμωμένη, με συμβούλευσες ήρεμα κι απλά, για να καταλάβω το γιατί κι έτσι έμαθα ότι ο διάλογος κι η επικοινωνία είναι σημαντικά, ακόμη κι όταν τα πράγματα είναι δύσκολα.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να:
– φτιάχνεις φαγητό για κάποιο φίλο που ήταν άρρωστος κι έμαθα ότι όλοι μας πρέπει να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο.
– φροντίζεις το σπίτι κι όσους ζούμε σε αυτό κι έμαθα ότι πρέπει να εκτιμάμε ό,τι μας προσφέρεται.
– φροντίζεις ένα αδέσποτο γατάκι κι έμαθα ότι είναι καλό να είσαι ευγενικός με τα ζώα.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ένοιωσα ότι νοιαζόσουν κι ήθελα να γίνω καλύτερος.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να:
– κλαις κι έμαθα ότι κάποια πράγματα στη ζωή πληγώνουν, αλλά έχεις δικαίωμα να είσαι στενοχωρημένος.
– αναλαμβάνεις τις ευθύνες, ακόμα κι όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες κι έμαθα ότι πρέπει να είμαι υπεύθυνο άτομο.
Γράφει η Βάσια Σαραντοπούλου, ψυχολόγος
