“Προσφέρω εμπιστοσύνη, αγάπη, ελευθερία. Αναμένω να μην με εκμεταλλευτούν και να ανταποδώσουν”. “Αυτό που λέω είναι λογικό. Πώς δεν το αντιλαμβάνεται ο άλλος;”. “Όταν αγαπάς, δεν πληγώνεις”. “Με προσέβαλε. Το αυτονόητο είναι να μου ζητήσει συγγνώμη”.
Αυτές και αμέτρητες άλλες παρόμοιες σκέψεις μας βασανίζουν το μυαλό για την αυτονόητη συμπεριφορά και αντίδραση, που προσδοκούμε να δούμε από τους ανθρώπους γύρω μας.
Όταν δεν λαμβάνουμε το αυτονόητο, απογοητευόμαστε, θυμώνουμε και επιμένουμε να τροποποιήσουμε τον άλλο, για να μην ματαιωθούμε εντελώς. Μπορούμε, όμως, να μπούμε στο μυαλό του άλλου και να παραβιάσουμε τον προσωπικό του τρόπο σκέψης; Έχουμε το δικαίωμα να επιβάλλουμε την δική μας προσδοκία; Έχουμε όλοι τον ίδιο ηθικό κώδικα; Έχουμε όλοι μάθει να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε με τον ίδιο τρόπο; Αυτό που κρίνουμε εμείς ως σωστό, είναι δεδομένο να λειτουργεί έτσι και στους άλλους;
Παγιδευόμαστε στα αυτονόητα μας! Ξεχνάμε, ότι το αυτονόητο το δικό μας, δεν συνεπάγεται πως θα είναι και για τους άλλους. Για αυτό και πολλές φορές γινόμαστε επικριτικοί, χωρίς να το έχουμε συζητήσει και χωρίς να μπούμε έστω και για λίγο στα παπούτσια των υπολοίπων.
Θες να προσφέρεις κάτι; Δώσε το, γιατί μιλάει η ψυχή σου σε αυτό. Γιατί σε εκφράζει, σε αντιπροσωπεύει. Τώρα, εάν δεν λάβεις κάτι αντίστοιχο, εάν δεν εκτιμηθεί και αξιοποιηθεί σωστά κατά την γνώμη σου, εάν ο άλλος ανταποκριθεί με διαφορετικό τρόπο από αυτόν, που έχεις εσύ στο μυαλό σου, να είσαι ανοιχτός να το επεξεργαστείς και να το συζητήσεις μαζί του. Μην γίνεσαι κατακεραυνωτικός απευθείας. Σκέψου, ότι η εμπιστοσύνη, η αγάπη, η εκτίμηση δεν εκφράζεται με έναν τρόπο μόνο.
Ο καθένας, ανάλογα με τα βιώματα του, έχει την προσωπική του έκφραση και προβλήματα αντίστοιχα, που ενδεχομένως να τον εμποδίζουν να χειριστεί κάποιες καταστάσεις. Κανένας δεν σου λέει να ανεχθείς πράγματα, που δεν σε καλύπτουν. Αλλά πριν πάρεις την όποια απόφαση, μην ξεχάσεις την παγίδα του αυτονόητου και μην επενδύσεις σε μάταιες προσδοκίες.
Δεν μπορεί να σου προσφερθεί πάντα αυτό που επιθυμείς.
Νομίζω, σε αυτό το σημείο γίνεται η μεγαλύτερη ζημιά. Στην επιμονή να λάβουμε πάση θυσία αυτό, που έχουμε βάλει στο μυαλό μας. Οι προσδοκίες γίνονται μεγαλύτερες από αυτές, που οι άλλοι μπορούν να ανταποκριθούν και προκειμένου να μην ματαιωθούμε, κάνουμε επίθεση ή δηλητηριάζουμε την ψυχή μας με θυμό, αγανάκτηση και πίκρα.
Συμπέρασμα: Είναι υγιές για την ψυχή μας να είμαστε αυθεντικοί. Να εκφραζόμαστε και να ζητάμε αυτά, που επιθυμεί το μέσα μας. Θα ήταν πιο ωφέλιμο για εμάς πάνω από όλα και κατ’ επέκταση και για τους ανθρώπους γύρω μας να είμαστε συγκεκριμένοι και αρκετά συνειδητοποιημένοι. Να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός.
Οι άνθρωποι μοιάζουμε μεταξύ μας, αλλά δεν είμαστε ταυτόσημοι. Επομένως, ζητάμε και δεν απαιτούμε. Εκφραζόμαστε με τον τρόπο που αντιπροσωπεύει την δική μας ψυχοσύνθεση, αλλά δεν ξαφνιαζόμαστε εάν δεν γίνει αντιληπτό ή εάν δεν αξιολογηθεί όπως θα αναμέναμε. Συζητάμε και στην συνέχεια επεξεργαζόμαστε.
Αναρωτιόμαστε εάν η συμπεριφορά του άλλου μας ταιριάζει. Μπορούμε να βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας; Μπορεί και ο άλλος να κάνει κάτι παρόμοιο; Αυτή είναι η μαγεία της ανθρώπινης σχέσης. Δεν είναι εύκολη! Αλλά είναι διαχειρίσιμη, εφόσον δεν είμαστε απόλυτοι και ο καθένας από εμάς κλειδωμένος στα αυτονόητα του!
Αθανασιάδου Μαρία – Ψυχολόγος
www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
