Τί είσαι τελικά; Ποια είναι η θέση σου στον κόσμο; Θα ψάχνεις να την βρεις ατέρμονα και βασανιστικά και το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να μην την βρεις ποτέ.
Όλα τα κακά ξεκινούν από μία λάθος απόφαση. Αυτή της καρδιάς.
Κι ενώ θα πασχίζεις να καταλάβεις πώς είναι δυνατόν να έχει κάνει λάθος η καρδιά σου, θα σου πουν ότι δεν είχες ποτέ μία.
Γιατί εσύ, που ερωτεύτηκες, αγάπησες και πίστεψες ότι μπορεί το σύμπαν να είναι με το μέρος σου, διέλυσες μια οικογένεια. Και γι αυτό θα φταις πάντα εσύ και μόνο εσύ. Έχεις την αποκλειστικότητα και καμία, μα καμία δικαιολογία. Ο έρωτας σου χαρακτηρίζεται κάψα. Η αγάπη σου κάλπικη. Η αλήθεια σου ψέμα. Ακόμα κι εκείνος, που σε διάλεξε ανάμεσα στο σωρό, που σε προτίμησε στην ζωή του, είναι ο πρώτος στην σειρά αυτών που δεν θα σε καταλάβουν. Τα παπούτσια είναι δικά σου και κάνουν μόνο σε σένα.
Η ευκολία με την οποία κακοχαρακτηρίζεσαι είναι ακατανόητη. Σε χαρακώνει καθημερινά και το αίμα που κυλά πέφτει πάντα σε επίστρωση Ever Dry και δεν το βλέπει κανείς. Γι’αυτό οχυρώνεσαι, γι’αυτό αμύνεσαι. Βρίσκεσαι στην δυσκολότερη θέση απ’ όλους, γιατί απλά θεωρείσαι ένα τίποτα. Για εκείνον είσαι ένας έρωτας που θα πεθάνει με μαθηματική ακρίβεια μόλις προσγειωθείτε στην πραγματικότητα. Ή είσαι μία απόφαση υπό αίρεση με κάθε αφορμή. Για τα παιδιά, είσαι μία αόρατη αλλά εξαιρετικά ενοχλητική “απουσία”. Για την πρώην είσαι η αιτία όλων των κακών.
Το παράξενο είναι ότι είτε ήσουν σε σχέση με παντρεμένο που τελικά χώρισε για να είναι μαζί σου, είτε τον γνώρισες μετά, ουσιαστικά την ίδια αντιμετώπιση θα λάβεις. Το σύμπαν λοιπόν θα σε εκδικείται στον αιώνα τον άπαντα. Η θέση που ψάχνεις δεν υπάρχει. Αν βρεθεί κάποιος να σε συμπονέσει, να σου δώσει άφεση (για κάτι που δεν ευθύνεσαι) αυτός θα είναι ο ψυχίατρός σου, στον οποίο θα εναποθέσεις όλες σου τις οικονομίες και ελπίδες.
Τα παιδιά δεν θα είναι ποτέ το πρόβλημα. Ποτέ η αιτία των συμφορών σου. Θα είναι απλά αυτά που θα σου θυμίζουν τι κρύβεται από πίσω. Θα τα ακούς σαν παπαγαλάκια της πρώην κι εσύ θα είσαι πάντα η καρακάξα.
Πάντα θα έρχεσαι δεύτερη γιατί ήρθες δεύτερη απ’αρχής. Αυτός είναι κανόνας. Κι όταν λέμε δεύτερη, εννοούμε δεύτερη από την πρώτη, όχι από τα παιδιά. Η πρώτη θα είναι πάντα ο μάγκας και ταυτόχρονα το θύμα.
Αυτή είναι η πικρή ωμή αλήθεια, είτε το έχεις ζήσει, είτε πρόκειται να το ζήσεις.
Πώς λοιπόν μια μητριά να μην γίνεται κακιά; Όταν δεν της αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην αγάπη, στην τρυφερότητα, στην καλοσύνη, στην αθωότητα, στην οικογένεια;
Όποιος στριμώχνεται, δαγκώνει. Αλλά δεν υπάρχει προετοιμασία ούτε εξοπλισμός γι αυτό που πρόκειται να βιώσεις. Αυτές τις εποχές, τα δηλητηριασμένα μήλα, τα μαγικά ραβδιά, τα ξόρκια και οι κατάρες είναι ντεμοντέ. Και πλέον από τις μητριές έχουν αφαιρεθεί και δόντια και νύχια. Διότι ο αγώνας είναι μάταιος και ο νικητής ανακηρυγμένος.
Αν αντέξεις να δίνεις αγάπη και να παίρνεις ψίχουλα, θα γίνεις σούπερ ήρωας.
Και κάποια στιγμή στα γεράματα θα σου αναγνωριστούν οι προσπάθειες. Θα γραφτούν ποιήματα και βιβλία για σένα. Θα είσαι η μητριά που όλοι θα θελαν να είχαν. Θα λάβεις κάρτα στα γενέθλιά σου:
Πολυαγαπημένη μου μητριά, είσαι η καλύτερη του κόσμου, σ’αγαπώ,
ή τα Χριστούγεννα από τα πεθερικά σου (αν ζουν μέχρι τότε):
Αγαπημένη μας δεύτερη νύφη, σου ευχόμαστε τα καλύτερα για το νέον έτος,
και τέτοια σχιζοφρενικά.
Αν δεν μπορείς καν να τα διαβάζεις, φαντάσου πόσο αδύνατο είναι να γίνουν πραγματικότητα. Γι’αυτό το καλό που σου θέλω, να είσαι πάντα πρώτη. Αυτή είναι η θέση που σου αξίζει. Γιατί προσωπικά, με αυτά που αντέχεις, σε θεωρώ αγία.
Διαβάστε επίσης:
Αν τον αγαπάς, «πρέπει» να αγαπήσεις και τα παιδιά του
Χωρισμένοι γονείς: Τα παιδιά πρέπει να αποφασίζουν με ποιον θέλουν να μείνουν
