Η Μαρία δεν καταφέρνει να ευτυχήσει. Βάζει τα δυνατά της να καταστρέψει την αισθηματική της ζωή. Για να τιμωρήσει τους γονείς της.
«Ακούγοντας» κανείς τι συμβαίνει μέσα της, κατανοεί αυτήν την επιθυμία της για εκδίκηση: «Δεν θα σας δώσω τη χαρά να σας χαρίσω εγγόνια. Θέλω να δείτε πόσο μου καταστρέψατε τη ζωή».
Ο θυμός της είναι δικαιολογημένος. Όμως, δεν τον εκφράζει στους γονείς της. Τον στρέφει ενάντια στην ίδια, νιώθει «άχρηστη» και συσσωρεύει τις αισθηματικές αποτυχίες επιβεβαιώνοντας την αρνητική εικόνα που έχει για τον εαυτό της, με το επιπλέον κέρδος ότι «δεν δίνει χαρά στους γονείς της».
Η επιθυμία για εκδίκηση μπορεί να συντηρήσει τον πόνο του ανθρώπου. Πόσες φορές δεν άκουσα σε ώρα θεραπείας: «Δεν θέλω να καλυτερεύσω πολύ σύντομα, θα τους φαινόταν υπερβολικά εύκολο».
Ο Τζον μιλάει για αυτοκτονία. Σκέφτεται την ώρα της κηδείας του: «Εκεί τουλάχιστον, θα κλάψουν!» – η στιγμή που η μόνη εξουσία ενός γιου επάνω στους γονείς του είναι να επιλέξει να πεθάνει.
Η συγγνώμη είναι αδύνατη, αν πρώτα δεν έχει γίνει αισθητός και δεν έχει εκφραστεί ο θυμός. Αλλά από φόβο μήπως νιώσουν την επιθυμία για συγχώρεση, πολλοί πληγωμένοι άνθρωποι αρνούνται ν’ αφήσουν την οργή να βγει. Τη διατηρούν μέσα τους, για να τροφοδοτούν την πικρία. Έτσι, κάνουν περισσότερο κακό στους ίδιους παρά στους γονείς τους, και δεν συνειδητοποιούν ότι, στην πραγματικότητα, προστατεύουν τους τελευταίους από τον θυμό τους.
Για τον γονέα, μπορεί να είναι δύσκολο το γεγονός να έχει μπροστά του ένα παιδί που εκφράζει τον θυμό του επειδή το κακομεταχειρίστηκαν, παρά ένα παιδί έγκλειστο σε ψυχιατρική κλινική! Εκεί, αυτός που χαρακτηρίζεται ως άρρωστος είναι το παιδί, οι γονείς δεν αμφισβητούνται.
Σας συμβαίνει να σκέπτεστε «καλά να πάθουν» ή «ε, όχι και να την γλυτώσουν έτσι»;
Τι είναι αυτό στη ζωή σας, που θα πονούσε περισσότερο τους γονείς σας; Μήπως πορεύεστε προς τα εκεί;
Ο θυμός αποκαθιστά την ισορροπία της σχέσης και επιτρέπει στους γονείς να ελευθερωθούν απ’το αίσθημα ενοχής που μπορεί να βιώνουν. Πολλοί γονείς αναγνωρίζουν τον ρόλο που έπαιξαν στην ιστορία μας. Έκαναν ό,τι έκαναν αναγκασμένοι από τα παιδικά τους τραύματα. Γιατί να τους αφήσουμε να υποφέρουν;
Απόσπασμα από το βιβλίο της Isabelle Filliozat, «Τι μου συμβαίνει τελικά;»
Διαβάστε ακόμα:
Αγαπητοί μου γονείς, συγγνώμη που δεν έγινα αυτό που θέλατε
