Όταν κλείνει ένας κύκλος, τον αφήνουμε πίσω μας, όπως αφήνει το φίδι το παλιό του “πουκάμισο” κάπως έτσι το λέει ο Γκαίτε θαρρώ. Και σαν από ένστικτο επιβίωσης προσπαθούμε να κάνουμε καινούρια ξεκινήματα και ταξίδια, να σκαρώσουμε όμορφα τραγούδια, χωρίς κανέναν φάλτσο στη χορωδία μας και χωρίς ”μαύρες τρύπες” στη ζωή μας.
Άλλοτε τα καταφέρνουμε, άλλοτε όχι.
Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε, βλέπουμε κάθε μέρα το πρωί στον καθρέφτη καινούριες άσπρες τρίχες στα μαλλιά. Όχι, δε γινόμαστε κύκνοι, γινόμαστε πιο σοφοί και πιο δυνατοί. Στην πορεία κάποιοι φεύγουν και αφήνουν πίσω κενό. Γι’αυτό πάντα κάτι θα λείπει και πάντα θα πονά μια ανάμνηση, όπως το τραύμα που ακόμη κι αν έχει κλείσει, όταν πιάσει παγωνιά σε ενοχλεί. Και όπως η τρύπια τσέπη, που χάνει τα κέρματα και χάσκει ανήμπορη να συγκρατήσει οτιδήποτε πια και αφήνεται.
Η ζωή δεν είναι τέλεια, αλλά τουλάχιστον αξίζει να παλέψουμε για να την κάνουμε όσο το δυνατό καλύτερη! Πολλές νύχτες κλείνουμε τα μάτια και κάνουμε μια ευχή ή πολλές ευχές: Στα ταξίδια μας και στις εκπλήξεις που μας περιμένουν κάπου παρακάτω, στη δύναμη των καλών ανθρώπων, στα ”ευχαριστώ” και στις αγκαλιές που ποτέ δεν έβλαψαν κανέναν! Η κακία μόνο βλάπτει και ο φθόνος και η ζήλια. Γεράζεις ασχημαίνεις και γίνεσαι ανίκανος για κάθε τι καλό. Η κακία δε συνοδεύει τη δυστυχία, είναι η ίδια η δυστυχία.
Σημασία έχει όμως να κοιτάμε τον ουρανό και να τον φωτογραφίζουμε, όπως όταν ήμασταν παιδιά με παγωτό χωνάκι στο χέρι και αναψοκοκκινισμένα μάγουλα από την τρεχάλα. Κάπου πιο πέρα να ακούμε ακόμη τη φωνή της μάνας, που μας μαζεύει από την αλάνα, όταν σουρουπώνει και δειλά να ψάχνουμε το χέρι της να πιαστούμε στα δύσκολα, για να μην πέσουμε.
Όμως τώρα που δεν είμαστε μόνοι, έχουμε κι άλλες ψυχές που εξαρτώνται από μας, σημασία έχει να βρίσκουμε και να κατανοούμε το μήνυμα που μας έχει αφήσει κάποιος τη νύχτα στο παράθυρό μας. Εκεί είναι το μυστικό: να είμαστε παρόντες στα κατεπείγοντα που θα μας φέρει η ζωή!
Μπορεί να χάνουμε πολλά. Ποτέ όμως δε χάνονται όλα. Αν ψάξουμε καλά, θα δούμε σε απόσταση αναπνοής καλούς ανθρώπους με πρόσωπα χαμόγελα λες και βγήκαν από παιδικές φωτογραφίες.
Ξέρω ότι ακόμη κρατάς στη ντουλάπα σου εκείνα τα βατραχοπέδιλα που σου αγόρασε ο πατέρας σου στις πρώτες σας διακοπές και πως κάθε φορά που τα κρατάς στην αγκαλιά σου χαμογελάς με ανακούφιση για τον θησαυρό σου. Καθώς τα χρόνια περνούν, το χαμόγελο στους ανθρώπους γίνεται πιο γοητευτικό και τα μάτια λάμπουν περισσότερο, γιατί κουβαλούν ιστορίες και πόνο.
Το νου σου στο παράθυρο απόψε τη νύχτα, ίσως έχεις κάποιο ανεπίδοτο εδώ και καιρό!
Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά
