Οι μαμάδες είναι δυνατές. Οι μαμάδες δεν κλατάρουν. Δεν πεθαίνουν (ακόμη κι όταν πεθαίνουν).
Οι μαμάδες θα βρουν τη λύση. Οι μαμάδες θα επινοήσουν λύση. Και, κυρίως, οι μαμάδες θα γίνουν ο Άτλαντας που θα σηκώσει όλο το «βάρος». Και τον Θόλο του Ουρανού και τη Γη! Για χάρη των παιδιών τους. Κι ας β α σ α ν ί ζ ο ν τ αι για να τα καταφέρουν. Κι ας λυγίζουν οι ώμοι τους, κι ας βογκάει η ψυχή τους.
Η ταμπέλα «δυνατή» όμως είναι παγίδα. Γιατί όσο πιο δυνατές γινόμαστε, τόσο αποδυναμώνουμε τους άλλους. Όσο βγάζουμε τα κάστανα από τη φωτιά, τόσο φουντώνει η φωτιά και μας λιώνει. Γιατί όσο περπατάμε με αυτοθυσία στα αγκάθια, οι άλλοι κρατούν μαλακές τις πατουσίτσες τους. Αλλά οι μαλακές πατούσες, οι καλομαθημένες -από μας τις δυνατές μαμάδες- πατούσες των οικείων μας, δεν μπορούν να περπατήσουν εύκολα τον δρόμο της ζωής. Κι όσο εμείς ανεμίζουμε με κρυφό καμάρι την «μπέρτα» της δύναμής μας, τόσο τη στερούμε από τους αγαπημένους μας.
Μήπως, λοιπόν, είναι μεγαλύτερη δύναμη το να πάψουμε να είμαστε «δυνατές παντός καιρού» και μεγαλύτερη μαγκιά να παραδεχτούμε και την αδυναμία;
Μήπως είναι περισσότερο ωφέλιμο και διδακτικό για τα παιδιά μας να πετάξουμε το χαλύβδινο περίβλημά μας;
Μήπως η αδυναμία μας μπορεί να γίνει η προωθητική τους δύναμη;
Αν πάψουμε να τρέχουμε να «πιάσουμε στον αέρα» τα αυγά πριν σπάσουν, μήπως τα αυγά γίνουν άθραυστα εξ ανάγκης;
Οι αγαπημένοι μας δεν θέλουν μόνο τη δύναμή μας.
Θέλουν και την αδυναμία μας. Μας θέλουν ανθρώπινες. Μας θέλουν χωρίς πληγές κάτω από το «κουστούμι». Αντί να β α σ α ν ι ζ ό μ α σ τε λοιπόν παριστάνοντας πάντα τις δυνατές, ας τους δανείζουμε, που και που, την μπέρτα του υπερήρωα. Ας αφήσουμε αυτούς που αγαπάμε να αναδείξουν τη δική τους δύναμη, «σβήνοντας» διακριτικά τη δική μας. Είναι εξίσου στοργικό. Και είναι εξίσου αγαπησιάρικο…
Διαβάστε επίσης:
Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία
