Προσπαθώντας αυτόν τον αιώνα να ορίσουν τι ειναι ιδιωτική ζωή, οξυδερκέστατοι άνθρωποι κατέληξαν στο συμπέρασμα: ιδιωτική ζωή είναι μάλλον το δικαίωμα να κλειδώνουμε τις πόρτες μας.
Έλα όμως που η προδοσία έρχεται σχεδόν πάντα από μέσα.
Από εκείνους που βρέθηκαν μαζί σου για λίγο.
Από ανάξιους που εμπιστεύτηκες.
Από ανθρωπάρια που σε φακέλωσαν πάνω στις πιο εξομολογητικές σου ώρες.
[…]
Κάποτε ταραζόμουν με αυτά που έλεγε ο Μπρετον. Για το γυάλινο σπίτι όπου έπρεπε όλοι να ζούμε. Και οι απέξω να χαζεύουν.
Νόμιζα πως αυτός ο εφιάλτης της διαφάνειας είχε να κάνει μόνο με το επιλήψιμο της ζωής μας.
Δεν μπορούσα ακόμα να καταλάβω πως το σκάνδαλο το τροφοδοτεί η περιφρούρηση της ιδιωτικότητας.
Αν δεν τραβήξεις την κουρτίνα του άλλου, αν την έχει ανοίξει μόνος του, δεν έχει γούστο.
Η αποκάλυψη σου αξίζει στο βαθμό που έβαλες το μάτι σου στη ξένη κλειδαρότρυπα.
[…]
Εδω και καιρό προσπαθώ.
Για γυάλινα σπίτια και πόρτες ξεκλείδωτες.
Έτσι ώστε να μη χρειαστεί να τις παραβιάσει κανείς.
Έτσι ώστε να προστατεύσεις ακόμα και τους ανάξιους από τον απόλυτο διασυρμό: του να διαδίδουν ξένα μυστικά.
Εδώ και καιρό συντάσσομαι απολύτως με την Σούζαν Μπρέγκερ που λέει:
«Όσοι λιγότερη αυθεντικότητα έχουν οι ζωές των ανθρώπων, τόσο πιο ιδιωτικές είναι καταδικασμένες να παραμείνουν. Όσο πιο συμβατικές και άδειες είναι οι ζωές τόσο πιο καταδικασμένες να παραμένουν μυστικές. Αδιάφορες. Χωρίς καν να αξιωθούν το πρώτο στοιχείο του μύθου: την παραμόρφωση.»
Από τη στιγμή που προφυλλάσουμε τόσο την ιδιωτική μας ζωή, συναινούμε στο να στηθεί το προσωπείο του σκανδάλου.
Για να το πω αλλιώς, διάσημε φίλε μου: Αν σκοπεύεις να πάρεις στα σοβαρά την ιδιωτική σου ζωή, πάψε να την καλύπτεις με μυστήριο. Αν θέλεις να χάσεις τους ανεπιθύμητους θεατές, ζήσε δημόσια.
Άλλον τρόπο πιο κρυπτικό να ζει κανείς δεν ξέρω.
Μαλβίνα Κάραλη, Σαββατογεννημένη
Εκδόσεις Τσαγκαρουσιάνος
