Η κατάθλιψη δεν με έκανε ποτέ την καλύτερη φίλη, την καλύτερη αδελφή, την καλύτερη κόρη ή την καλύτερη σύζυγο. Το αντίθετο. Απομακρύνθηκα από τους κοντινούς μου ανθρώπους, κλείστηκα στο σπίτι και στον εαυτό μου. Σύρθηκα και αποσύρθηκα από τους πάντες και τα πάντα.
Υπάρχει, όμως, ένα και μοναδικό πράγμα, στο οποίο η κατάθλιψη πραγματικά με βοήθησε: η μητρότητα.
Η μητρότητα, μέσα σε μια τέτοια φάση, όπως η κατάθλιψη, είναι κάτι πολύ δύσκολο, για να μην πω, σχεδόν ακατόρθωτο. Μέρες και μήνες με βεβιασμένα χαμόγελα και συγκρατημένα ξεσπάσματα για να μην την “πληρώσει” το παιδί. Έπιανα πολλές φορές τον εαυτό μου να οργίζεται, όταν η 6χρονη κόρη μου έκανε ζημιές ή όταν δεν με άκουγε. Όταν πετούσε το φαγητό της κάτω και χτυπούσε το χέρι μου κάθε φορά που της έλεγα ότι η συμπεριφορά της ήταν απαράδεκτη. Χρειαζόμουν όλες μου τις δυνάμεις του κόσμου για να καταφέρω για να διώξω την οργή μου, η οποία τις περισσότερες φορές μετατρεπόταν σε δάκρυα. Τότε έτρεχα γρήγορα στο διπλανό δωμάτιο ή στο μπάνιο για να ηρεμήσω, να μην με δει η μικρή.
Ακόμα και σήμερα, αγωνίζομαι. Γιατί αν και είμαι κοντά στην κόρη μου, νιώθω ότι βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά της.
Με τον καιρό τα συμπτώματα μειώθηκαν. Πάντα έδινα τη μάχη μου, και εξακολουθώ, με τη βοήθεια του γιατρού μου. Ακόμα και σήμερα, που νομίζω ότι πάει, τελείωσε αυτός ο ψυχολογικός κατήφορος, υπάρχουν στιγμές που ενώ όλα είναι ήρεμα γύρω μου, εγώ αγωνίζομαι. Μπορεί να κάνουμε βόλτες στο πάρκο ή να βλέπουμε παιδικές ταινίες κι εγώ να παλεύω με τον εαυτό μου. Γιατί αυτή η ησυχία κάνει το μυαλό μου να τρέχει και οι σκέψεις μου γίνονται ασταθείς. Σκέφτομαι όλα τα μικρά πράγματα, τα μεγάλα, τις αλλαγές της ζωής και τις σημαντικές αποφάσεις. Αγωνίζομαι, γιατί νιώθω δυστυχισμένη. Αγωνίζομαι, γιατί αν και είμαι τόσο κοντά στην κόρη μου, νιώθω ότι είμαι χιλιόμετρα μακριά της.
Έχω και τις καλές μου μέρες. Τότε, απολαμβάνω την κόρη μου με όλη μου την καρδιά και χαίρομαι κάθε στιγμή που περνάμε μαζί. Είμαι ανιδιοτελής, γενναιόδωρη και αστεία. Είμαι η γυναίκα που θέλω να είμαι κι όχι η μητέρα και η σύζυγος που γίνομαι αναγκαστικά κάποιες φορές όταν η ταραγμένη μου ψυχή παίρνει το πάνω χέρι.
Πώς μπορεί να είσαι καλύτερη μητέρα θα μου πεις;
Η κόρη μου πια μεγαλώνει, καταλαβαίνει. Χάρη στην κατάθλιψη και τα λάθη μου, όπως τις παράξενες συναισθηματικές εκρήξεις μου, το παιδί μου μαθαίνει τη δύναμη της συγγνώμης. Μαθαίνει τι σημαίνει λογοδοτώ και συγχωρώ. Μαθαίνει ότι δεν είναι κακό να ζητάς καμιά φορά βοήθεια ή να κλαις. Μαθαίνει τι σημαίνει ενσυναίσθηση.
Η κατάθλιψή μου της επιτρέπει να δει κάποια πράγματα, τα οποία, αντί να κλείσω πάλι μέσα μου, όπως έκανα παλιά, τώρα τα αφήνω να διαφωτίσουν κι εμένα, αλλά κι εκείνη.
Αντί να απορροφώ την ενοχή που τροφοδοτεί την κατάθλιψη μου, την αφήνω να φύγει.
Μαθαίνω να ζητάω συγγνώμη. Να της εξηγώ ότι η μαμά δεν είναι πάντα καλά. Ότι αν και δεν φταίει, η αρρώστια της μερικές φορές την κάνει να νιώθει λυπημένη ή κακιά. Ότι όλοι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες. Ακόμη κι η μαμά.
Μαθαίνω να μοιράζομαι, αντί να κλείνομαι. Μαθαίνω να αφήνω την κόρη μου, αλλά και άλλους να με πλησιάζουν. Μαθαίνω ότι το σωστό είναι να ζητάω συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου και όχι για την πάθησή μου. Μαθαίνω ότι η ζωή με την κατάθλιψη δεν είναι όπως την φανταζόμουν. Είναι όμως ζωή.
Διηγείται η Άννα
