Πριν ακόμη παντρευτώ, είχα ήδη εκτεθεί σε αμέτρητες συζητήσεις που αφορούσαν στην πεθερά κάποιας παντρεμένης, μνηστευμένης ή, ακόμη χειρότερα, διαζευγμένης φίλης μου. Οι ιστορίες ήταν άπειρες, άλλοτε τραγικές, άλλοτε κωμικές, συνήθως κωμικοτραγικές. Πολλές από αυτές τις διηγήσεις άγγιζαν τα όρια της γελοιότητας και, πέρα από το ότι τις θεωρούσα αποκυήματα φαντασίας των φίλων μου, τις έβρισκα αφάνταστα βαρετές. Στο τέλος δε όλων αυτών των συζητήσεων, έμενα με ένα ειρωνικό μειδίαμα στα χείλη, βέβαιη πως εγώ, σε μία αντίστοιχη περίπτωση, θα είχα αντιδράσει πολύ πιο ώριμα, πολύ πιο σταράτα, πολύ πιο αυθεντικά, πολύ πιο ανθρώπινα, απέναντι σε οποιουδήποτε χαρακτήρα πεθερά, ακόμη κι αν με εξέθετε σε δοκιμασίες όμοιες με αυτές της Ιεράς Εξέτασης. Το μότο μου ήταν: Αν δείξεις καχυποψία, θα λάβεις καχυποψία, αν κηρύξεις πόλεμο, θα λάβεις βέβαια πόλεμο. Οι πεθερές ήταν για μένα κάτι σαν τον διάβολο: όλοι σου λένε πως υπάρχει αλλά εσύ έχεις αμφιβολίες- γιατί δεν τον έχεις δει, τον έχεις δει;
Στο μεταξύ όλο και περισσότερες φίλες μου προσχωρούσαν στο κλαμπ των παντρεμένων και οι ιστορίες των πεθερόπληκτων γινόταν όλο και πιο απολαυστικές – για μας, τους ακροατές, που ήμασταν έξω από το χορό. Η πεθερά μιας φίλης μου την είχε κλειδώσει στο μπάνιο λίγο πριν το ταξίδι του μέλιτος, με αποτέλεσμα να χάσουν το αεροπλάνο. Μία άλλη πεθερά μαγείρευε μόνο για τον γιο της, δύο μπιφτέκια μόνο, μία μπριζόλα μόνο ή μόνο ένα πιάτο μακαρόνια – αναγκάζοντας τη νύφη να τρώει απ’ έξω ή να μαγειρεύει αργά μετά τη δουλειά της. Η πεθερά μιας άλλης την ανταγωνιζόταν στην εμφάνιση: Αγόραζε κόκκινο φόρεμα η νύφη, την άλλη μέρα αγόραζε το ίδιο φόρεμα η πεθερά’ έκανε καρέ το μαλλί η νύφη, το ίδιο απόγευμα έκανε καρέ το μαλλί και η πεθερά. Οι ιστορίες γινόταν όλο και πιο γκραν γκινιόλ αν οι γάμοι είχαν εμπλουτισθεί και με παιδιά. Απαγόρευε η νύφη στα παιδιά την ζάχαρη, η πεθερά τα μπούκωνε με γλυκά. Απαγόρευε την τηλεόραση η νύφη στα παιδιά, η πεθερά τα έβαζε να δουν Λάμψη και βραζιλιάνικα. Υπήρχαν και ακραία περιστατικά: Κάποιες είχαν οδηγηθεί στα διαζύγια, μην μπορώντας να χειριστούν τις πεθερές τους – που άλλα λέγανε μπροστά στους γιους και άλλα πίσω από την πλάτη τους. Ιστορίες με ασύλληπτες ίντριγκες, με δόλο, με προδοσίες, με μαλλιοτραβήγματα έφταναν στα αυτιά μου, αλλά εγώ συνέχιζα να χαμογελώ: ούτε με αφορούσαν, ούτε θα με αφορούσαν ποτέ.
Και μετά, αλελούια, παντρεύτηκα. Ακόμη και οι πιο κυνικές φίλες μου χαιρέτισαν με ενθουσιασμό την επιλογή μου. Δεν είχα βρει μόνο έναν αξιόλογο σύζυγο, είχα πετύχει τζακ- ποτ: είχα βρει και μία συμπαθέστατη πεθερά που πήγαινε σετ με τον συμπαθέστατο γιο. Η πεθερά μου ήταν ήπιος χαρακτήρας, χαμογελαστή, καθόλου ανταγωνιστική, αξιαγάπητη, ενθαρρυντική, κοινωνική, μοντέρνα. Από την άλλη, εγώ είχα προαποφασίσει πως θα γινόμουν η φωτεινή εξαίρεση ανάμεσα στις φίλες μου, χτίζοντας μία καταπληκτική σχέση με την νέα μου μητέρα. Εξάλλου τι μας χώριζε με την πεθερά; Τίποτα. Τον ίδιο πόθο είχαμε και οι δυο: να γίνει το αντικείμενο της αγάπης μας ευτυχισμένο. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να καταλάβω πως, ναι, κάτι μας χώριζε με την πεθερά, κι αυτό ήταν ο ίδιος ο άντρας μου! Ο άντρας μου που θα έπρεπε να είναι το συγκολλητικό υλικό της σχέσης μου με τη μητέρα του, ήταν αυτός που την σαμπόταρε. Στην αρχή, οι διάφορες αστοχίες του και τα περίεργα λεκτικά του ολισθήματα, περνούσαν απαρατήρητα. Πολύ συχνά μιλούσε μπροστά στη μητέρα του για πράγματα που του είχα εμπιστευτεί σε προσωπικό επίπεδο, αλλά εγώ παρέμενα ανυποψίαστη: πίστευα πως αυτό γινόταν κατά λάθος, από μία χαζή αντρική αμέλεια, από μία βλακώδη επιπολαιότητα. Ο γάμος μας κυλούσε ασυννέφιαστα, αλλά, πολλές φορές, και πάλι μπροστά στην μητέρα του, του ξέφευγαν παράπονα που ούτε καν υποψιαζόμουν πως είχε’ διότι δεν μου τα είχε ποτέ πριν εκφράσει! Άλλοτε πάλι μου μιλούσε απότομα μπροστά της ή ακόμη και ειρωνικά- πράγμα που καταντούσε αστείο, γιατί όταν ήμασταν μόνοι, οι δυο μας, δεν εμφάνιζε ποτέ τέτοιου τύπου συμπεριφορά. Αντίθετα, ήταν πάντα γλυκός και μειλίχιος. Πριν αρχίσω τους καυγάδες και ρίξω το φταίξιμο στην πεθερά – που θα μπορούσε άνετα να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος- άρχισα να παρατηρώ όλο και πιο προσεκτικά την συμπεριφορά του άντρα μου.
Μετά από αρκετά χρόνια μελέτης κατέληξα στο εξής συμπέρασμα- το οποίο τολμώ να πω πως είναι αξίωμα: Πίσω από κάθε καυγά νύφης- πεθεράς κρύβεται ένας άντρας! Ο γιος και σύζυγος. Είναι κάτι που γίνεται ασυνείδητα, χωρίς πραγματικό δόλο, χωρίς κακή διάθεση, χωρίς κακή πρόθεση. Γιατί, θα ρωτήσετε. Γιατί έτσι, θα απαντήσω. Πηγάζει, ίσως, από την ανάγκη του άντρα να νιώσει πως η σχέση με την μητέρα του είναι άρρηκτη, πως δεν δέχεται νέους εισβολείς, πως είναι μονωμένη από τρίτους, πως είναι συμπαγής και αλώβητη. Είναι μία δυαδική σχέση στην οποία ποτέ δε θα χωρέσουμε οι σύζυγοι. Γι’ αυτό και οι άντρες, άθελα τους ή και ηθελημένα, σαμποτάρουν τις καλές σχέσεις νύφης- πεθεράς. Η αγαπησιάρικη σχέση μεταξύ των γυναικών της ζωής του, αυτόματα κάνει τον άντρα να νιώθει παραμελημένος, να νιώθει πως είναι ο τρίτος σε μία σχέση αγάπης μεταξύ γυναικών, πράγμα που εσωτερικά το βιώνει ως απειλή. Σας προτιμά απομακρυσμένες, σας προτιμά σε πόλεμο, σας προτιμάει ψυχρές μεταξύ σας -γιατί αυτό του επιβεβαιώνει την πρωτοκαθεδρία του στις καρδιές σας. Τέτοιου είδους συναισθήματα – που συνήθως βιώνονται υπόγεια και κρυφά ακόμη και από τον ίδιο τον άντρα, σε σημείο που να μην αναγνωρίζονται ως δικά του- όσο κι αν φαντάζουν ανώριμα, είναι συνηθισμένα και, κυρίως, είναι ανθρώπινα. Δεν φταίνε οι πεθερές, δεν φταίτε εσείς, δεν φταίει ο άντρας σας’ φταίει η αρχέγονη λαχτάρα μας για προσοχή και για απόλυτη αγάπη.
«Γιατί;» θα ρωτήσετε. « Γιατί απλώς έτσι είναι τα πράγματα!» θα απαντήσω…
Διαβάστε επίσης:
Χωρισμένοι γονείς: Τα παιδιά πρέπει να αποφασίζουν με ποιον θέλουν να μείνουν
Επέτειος γάμου – σαν εκδρομή που χάλασε
