Σχεδόν κάθε πρωί, δίνω μάχες με τον εαυτό μου.
Από τη μια μεριά, ξέρω ότι το σώμα μου τα έχει καταφέρει θαυμάσια και ότι στο τέλος της ημέρας, δεν με ορίζει η κοιλιά μου. Ξέρω ότι ποτέ δεν θα ξεπεράσω το γεγονός ότι φαίνομαι ακόμα έγκυος 18 μήνες μετά τον τοκετό. Αλλά γνωρίζω επίσης, παρά τις προσπάθειές μου, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου, οι σωματικές μου ανασφάλειες είναι πάντα εκεί, σαν το βουητό μιας εκνευριστικής χρυσόμυγας που δεν μπορείς την αποφύγεις.
Ο σύζυγός μου απογοητεύεται μαζί μου, δυσανασχετώντας με τις διαμαρτυρίες μου. Αγγίζει πάντα τα μαλακά σημεία στην κοιλιά μου, εκείνα που στέγασαν τα δύο παιδιά του. Και ενώ εκτιμώ τις προσπάθειές του να μου θυμίζει ότι είμαι όμορφη, ας το παραδεχτούμε – δεν μπορεί να καταλάβει. Δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να είσαι γυναίκα, να ζεις μια ζωή που από την αρχή κρίνεσαι τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά από την εμφάνισή σου. Δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να παρακολουθείς τις δραστικές αλλαγές που γίνονται στο σώμα σου χωρίς να μπορείς να τις ελέγξεις. Δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι να εκτιμάς ένα σώμα που έχει κάνει τόσα πολλά, αλλά εξακολουθεί να αισθάνεται κάπως σαν να έχει αποτύχει.
Και η αλήθεια είναι, ότι κάποιες μέρες νιώθω εξουθενωμένη με αυτόν τον αγώνα που γίνεται διαρκώς μέσα μου. Μερικές φορές, και δεν είναι λίγες, θέλω να εκφράσω πώς αισθάνομαι πραγματικά. Μερικές μέρες, θέλω απλώς να μην νιώθω ενοχές που δεν αγαπάω κάθε πτυχή του σώματός μου, όπως θα έπρεπε ή όπως με προτρέπουν να κάνω τα μαμαδίστικα μπλογκ και περιοδικά. Συχνά νιώθω κουρασμένη με όλα αυτά τα άρθρα που λένε ότι πρέπει να αγκαλιάσουμε τις ραγάδες μας, να εκτιμήσουμε την πεσμένη μας κοιλιά, το μαλακό μας στήθος και γενικά να αγαπήσουμε τα σώματά μας.
Και κατά κάποιο τρόπο, η χρήσιμη συμβουλή που δίνουν σε εμάς τις μητέρες, να επικεντρωθούμε δηλαδή στα μωρά μας και να μην ανησυχούμε για το σώμα μας, μου φαίνεται πως συχνά μου κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Νιώθω αναγκασμένη να αγαπήσω ένα σώμα που δεν θέλω να βλέπω, που δεν έχει σχέση με το χθες και που δεν ξέρω αν θα έχει. Κοιτάζοντας τη φιγούρα μου στον καθρέφτη, θέλω γρήγορα να ρίξω κάτι πάνω μου, γιατί αν παραδεχτώ ότι απεχθάνομαι την εικόνα μου, θα χαρακτηριστώ ματαιόδοξη, εγωίστρια και μια γυναίκα που δεν σέβεται το “θαύμα της γέννας”. Δεν αναιρώ το “θαύμα” της γέννησης, του να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο. Απλά τα σημάδια αυτού του θαύματος δεν μου αρέσουν, αν μου επιτρέπετε.
Είναι και λίγο εκτός πραγματικότητας τελικά, να αρνηθώ ότι το σώμα μου δεν είναι ένα κεντρικό κομμάτι της ζωής μου και της ευημερίας μου. Αυτό το σώμα ήταν δικό μου για ένα πραγματικά μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν το μοιραστώ με κάποιο άλλο ανθρώπινο ον και θα συνεχίσει να είναι, σε μια νέα μορφή που δεν είμαι έτοιμη να αποδεχτώ.
Θα ήθελα, λοιπόν, να πω στις μητέρες που δεν γουστάρουν το σώμα τους μετά τον τοκετό, και είμαστε πολλές, ότι έχουν το δικαίωμα να μην το γουστάρουν. Είναι θεμιτό και ανθρώπινο να αισθάνεσαι αηδία και να πεθαίνεις λίγο μέσα σου, όταν κοιτάζεις τα ρούχα στην ντουλάπα σου και αναρωτιέσαι αν θα σου ξανά κάνουν ποτέ. Είναι νορμάλ να σβήνεις τα φώτα. Είναι μια χαρά να αγωνίζεσαι κάθε μέρα με την επιθυμία να ζήσεις τη ζωή στο έπακρο και να φας αυτό το καταραμένο γλυκό και με την επιθυμία να είσαι η πιο υγιεινή εκδοχή του εαυτού σου για σένα και τα παιδιά σου. Είναι γυναικείο και φυσιολογικό να εκτιμάς τις δυνατότητες του σώματός σου και να αναπολείς την επίπεδη και σφικτή κοιλιά σου.
Έχεις κάθε δικαίωμα να μην αισθάνεσαι όμορφα με την εικόνα σου και έχεις επίσης κάθε δικαίωμα να θες να την φέρεις πιο κοντά στο χθες, όσο γίνεται.
Φυσικά και άξιζε τον κόπο. Έφερες στον κόσμο παιδιά. Και αν δεις τις φωτογραφίες σου, κρατώντας το μωρό σου, θα εστιάσεις στο χαμόγελο στο πρόσωπό σου, στα ακατάστατα μαλλιά σου και στο δέρμα σου που θα φαίνεται λαμπερό. Θα δεις ότι ήσουν πιο νέα και θα συνειδητοποιήσεις ότι ήσουν πραγματικά ήσουν όμορφη όλο αυτόν τον καιρό. Απλά δεν έψαχνες στα σωστά σημεία.
Μέχρι τότε, όμως, έχεις κάθε δικαίωμα να παραπονιέσαι για το σώμα σου, για την χαμένη του ελαστικότητα, για την ανοιχτή σου μέσα και για τις ραγάδες σου χωρίς να ντρέπεσαι γι’ αυτό. Έχεις κάθε δικαίωμα να κάνεις δίαιτα, γυμναστική και ό,τι θεραπείες θες για να τα σβήσεις από πάνω σου. Αυτό δεν σε κάνει χειρότερη μητέρα. Σε κάνει άνθρωπο που θέλει να είναι όμορφος και ποθητός, όχι μόνο μέσα του, αλλά και έξω του.
