Μου λες πως είσαι μοναχικό άτομο, και περνάς καλά μόνος σου, χωρίς κανέναν. Μου λες πως όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους, σε κουράζουν. Εγώ στα μάτια σου δε βλέπω μοναχικότητα, βλέπω άλλο πράγμα. Κάτι που το λένε μοναξιά.
Μη βιαστείς να απαντήσεις και να με πεις παράλογη και υπερβολική. Άκου να σου πω τι βλέπω και μετά σκέψου.
Όταν μιλάμε για μοναξιά, μιλάμε για μια καθαρά υποκειμενική και προσωπική θα έλεγα εμπειρία και αίσθηση που δεν ορίζεται από την ποσότητα ή τη συχνότητα των διαπροσωπικών σχέσεων, αλλά από την υποκειμενική τους ποιότητα.
Επαφή με ποιότητα σου λείπει ενώ τη χρειάζεσαι, νιώθεις τι λέω; Και μη βιαστείς να μου πεις πως δεν ζεις απομονωμένος σε σχέση με το κοινωνικό σου περιβάλλον. Άλλο λέμε. Ξεκόλλα από τα στερεότυπα που έχεις στο μυαλό σου.
Η μοναξιά δεν είναι μόνο δικό σου κτήμα.
Εδώ που φτάσαμε, μπορώ να σου πω πως δεν είσαι μόνος στη μοναξιά σου.
Η άτιμη έχει γίνει ένα ιδιαίτερο κοινωνικό φαινόμενο που είναι αποτέλεσμα των δύσκολων κοινωνικών και περιβαλλοντικών συνθηκών σε σχέση με άλλες εποχές.
Τολμώ να πω πως η μοναξιά είναι πρωτοξαδέρφη της κατάθλιψης.
Η μοναξιά, δεν αποτελεί μια συνειδητή και προσωπική σου επιλογή, και δέξου πως είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού των εξωτερικών συνθηκών και εσωτερικών παραγόντων που σε αφορούν, σε αγγίζουν.
Η μοναχικότητα από την άλλη φέρει, μια περισσότερο θετική χροιά. Η μοναχικότητα, είναι μια συνειδητή επιλογή και επιθυμία που θα είχες να αποσυρθείς από το κοινωνικό σου περιβάλλον, χωρίς να αισθάνεσαι δυσάρεστα, έχοντας τη δυνατότητα να στραφείς στον εαυτό σου, να παραμείνεις με αυτόν και να εξελιχθείς. Να κλειστείς σαν την κάμπια στο κουκούλι, να βγεις πεταλούδα κι όσο ζήσεις.
Είναι πιθανό να περιτριγυρίζεσαι από έναν σεβαστό αριθμό ατόμων, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, μια εκτεταμένη οικογένεια, από έναν σύντροφο ή ακόμη και να συζείς με εκείνον, και παρ’ όλα αυτά να αισθάνεσαι μοναξιά.
Να βιώνεις κατά κάποιο τρόπο μια συναισθηματική και κοινωνική απομόνωση. Δεν είναι σπάνιο. Νιώθεις μια απόσταση που αδυνατείς να γεφυρώσεις ή ένα κενό που δεν μπορείς να γεμίσεις. Αυτό είναι το αίσθημα της μοναξιάς. Και είναι διαφορετικό από την μοναχικότητα. Τα έχω περάσει και τα δυο.
Για κάποιους ανθρώπους η μοναξιά ξεκινά σταδιακά.
Μπορεί και για σένα, καθώς μεγαλώνουμε και εξελισσόμαστε, αναπτυσσόμαστε και ωριμάζουμε ως άνθρωποι. Αλλάζουμε. Κι εσύ άλλαξες κι αλλάζεις. Αλλιώς, να ανησυχείς, για άλλους λόγους. Εμείς, καθώς και οι άλλοι γύρω μας, κάνουμε και κάνουν επιλογές ζωής όσον αφορά το επάγγελμα, κάποια μετακόμιση, κάποιοι άλλοι επιλέγουν να κάνουν οικογένεια και παιδιά, ενώ άλλοι να επενδύσουν πολύ χρόνο στην επαγγελματική τους καριέρα ή εργασία. Κάτι τέτοιο έκανες κι εσύ. Για θυμήσου. Έτσι, λοιπόν, χωρίς να το καταλάβεις, ο κοινωνικός σου κύκλος παύει να υπάρχει, με τη μορφή που γνώριζες, με αποτέλεσμα να βρίσκεις τον εαυτό σου να περνάει τις περισσότερες μέρες χωρίς παρέα, ενώ συνηθίζες να κάνεις κάτι με φίλους. Η μοναχικότητα είναι ανεξάρτητη από τις παραπάνω επιλογές. Όποιες και να ήταν, εσύ θα έμπαινες με φόρα στον εαυτό σου, να κάνεις μια βαθιά βουτιά για να σε αλλάξεις, να λαξεύσεις τον λίθο του εαυτού σου.
Για κάποιους, μπορεί και για σένα, η μοναξιά αποτελεί ένα φυσικό αποτέλεσμα των μεταβατικών σταδίων της ζωής, όπως η ολοκλήρωση των σπουδών σου, η ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας, ο γάμος, η οικογένεια, ο θάνατος, το διαζύγιο, η αλλαγή επαγγέλματος, η μετακόμιση, η αλλαγή μόνιμης κατοικίας.
Η αντίληψη και η αντιμετώπιση όλων αυτών που μπορεί να σου έκατσαν μαζεμένα στο κεφάλι, επηρεάζεται από την προσαρμοστικότητα σου. Εντάξει, δεν είσαι και χαμαιλέοντας. Η ικανότητά σου να αντιλαμβάνεσαι, να αποδέχεσαι και να προσαρμόζεσαι στις ποικίλες αλλαγές που συμβαίνουν στη ζωή σου, δεν είναι και στα φόρτε της.
Η προσαρμοστικότητά σου, επηρεάζει το πώς αντιλαμβάνεσαι την αλλαγή και κατ’ επέκταση τη μοναξιά, το πως έχεις μάθει να προσαρμόζεσαι στις προαναφερθείσες αλλαγές.
Επιπρόσθετα, επειδή κάθε αλλαγή έχει ως φυσική συνέπεια κάποια απώλεια, είτε υλική είτε άυλη, η αντίδρασή σου στο πένθος, ναι, ναι, στο πένθος, είτε για κατάσταση είτε για άυλη απώλεια, παίζει έναν σημαντικό ρόλο. Διότι, όταν αναφερόμαστε στο πένθος, δεν μιλάμε μόνο για κάποια φυσική απώλεια κάποιου προσώπου, αλλά σε οποιαδήποτε απώλεια που μπορεί να έρθει ως αποτέλεσμα αυτών ακριβώς των μεταβατικών σταδίων στη ζωή σου. Το πένθος και ο θρήνος, ισούνται με αλλαγή, καθώς, λόγω της απώλειας από την οποία απορρέει, τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες. Θα πρέπει να προσαρμοστείς στις καινούργιες συνθήκες και απαιτήσεις και καθώς επηρεάζεσαι σε διαφορετικό βαθμό, αναπτύσσοντας και χρησιμοποιώντας διαφορετικούς μηχανισμούς άμυνας και στρατηγικές αντιμετώπισης, πολλές φορές ο χρόνος είναι εκείνος που μπορεί μονάχα να επέμβει.
Σταμάτα να αρνείσαι την κατάστασή σου αλλάζοντάς της όνομα.
Νομίζεις πως θα την ξορκίσεις, αλλά θεριεύει.
Νομίζεις πως τη διώχνεις, αλλά χώνεται κάτω από τα σκεπάσματά σου και πίσω από τις κουρτίνες σου…
Αναγνώρισέ την, και σκότωσέ την, αλλάζοντας το πρόσημό σου σε θετικό.
Μπορείς, είσαι άνθρωπος, έχεις νου και λόγο. Χρησιμοποίησέ τον, και οπλίσου. Η μάχη είναι εκεί εξω, και χρειάζεσαι συμμάχους.
Γράφει η Αμαρυσία Σιγάλα
