Στα σαραντατόσα μου χρόνια, τα ούτε λίγα ούτε και πολλά, έχω διασχίσει αυτό το μαγικό κατευναστικό γεφυράκι που σε φέρνει στην απέναντι πλευρά-μία από τις απέναντι πλευρές τουλάχιστον και ευελπιστώ όχι την τελευταία. Την αρχή της ωριμότητας. Εντούτοις, παρατηρώ ότι τόσο εγώ όσο και οι συνομήλικοί μου μεσήλικες, νοητικά και συναισθηματικά ζούμε έντονα, με εξάρσεις σχεδόν εφηβικές και διακυμάνσεις πρωτόγνωρες. Με τον καιρό δε, καταλήγω να διαπιστώνω ότι όσο πιο ικανοποιητικές είναι οι μέρες νηνεμίας τόσο περισσότερο αποκαρδιωτικές είναι οι μέρες της φουρτούνας.
Είναι διαστήματα λοιπόν, που δεν διυλίζεις τον κώνωπα, συμπεριφέρεσαι ώριμα και ταιριαστά στην ηλικία σου, χαρίζεις κάστανα απλόχερα και αντιμετωπίζεις στωικά τις καθημερινές προστριβές και μικρόψυχες αντιδράσεις. Χαίρεσαι τη ζωή, νιώθεις ευγνωμοσύνη για την ευλογία τής υγείας σου και απολαμβάνεις ό,τι υπάρχει να απολαύσει κανείς. Είσαι ήρεμος.
Είναι ύστερα και οι μέρες-λαίλαπα. Αυτές που όλα τα κακά λειτουργούν αθροιστικά και ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει στην καθημερινότητά σου αισθάνεσαι κουρασμένος, αδικημένος, ταλαιπωρημένος και λίγος, ανεπαρκής και τελειωμένος, αδικαιολόγητα νευρικός και οριακά ανυπόμονος. Οι μέρες εν ολίγοις που αδυνατείς να ελέγξεις την αυτόματη διαδρομή της σκέψης και την ξεφουρνίζεις χωρίς έλεος-έλεος για σένα όχι για αυτόν που στέκεται απέναντί σου. Είσαι αλαφιασμένος.
Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο; Αυτό θα μας το πουν οι επαγγελματίες, ωστόσο ο καθένας γνωρίζει ή οφείλει να γνωρίσει τον εαυτό του. Ένα είναι βέβαιο: για να αναδυθεί ένα νησί στη μέση του ωκεανού συντελούν πολλοί παράγοντες, αλλά πρωτίστως πρέπει να προηγηθεί ένα συνταρακτικό-κυριολεκτικά γεωλογικό γεγονός. Μία έκρηξη ηφαιστείου, ένας ισχυρός σεισμός. Ένας θάνατος ή πολλοί μικροί καθημερινοί θάνατοι. Μία βίαιη εκρίζωση της επίπλαστής μας βεβαιότητας. Μία ξεγυμνωτική απόφαση, μία τόση δα, παντοδύναμη απόφαση. Μία ανάμνηση τόσο παρούσα που συντρίβει όλα τα επιμελώς χτισμένα τείχη. Μία γενναία απάντηση στο πρωταρχικό ερώτημα: τι θέλεις;
Χτες βράδυ ονειρεύτηκα ότι θυμήθηκα, λέει , τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Πεντακάθαρο όνειρο, σαφές και ολοκληρωμένο απ’ αυτά που ξυπνάς με αίσθηση γόνιμης πληρότητας ή απόλυτου κενού -αναλόγως τη θεματολογία – για να συνειδητοποιήσω έντρομη ότι δεν είδα ποτέ τι ήταν αυτό που ήθελα τελικά. Μόνο ότι το θυμήθηκα. Το νησί μου αναδύεται. Το δικό σου;
Γράφει η Ρένη Κάτσου
