Όταν παιδάκι πρωτοάκουσα το παραμύθι «Τα ρούχα του βασιλιά» θυμάμαι ότι αρχικά δεν είχα καταλάβει ότι δεν φορούσε ρούχα ο βασιλιάς και ότι τον κορόιδευαν. Θεώρησα πολύ λογικό να του έχουν φτιάξει όντως ειδικά, αόρατα ρούχα, κάτι το οποίο μάλιστα μου φάνηκε πολύ πρωτοποριακό. Μόλις κατάλαβα, όμως, ότι πραγματικά ο βασιλιάς ήταν γυμνός, θυμάμαι πόσο απόρησα με όλον αυτόν τον κόσμο που έκανε ότι τον έβλεπε ντυμένο. Πώς ήταν δυνατό από όλο το πλήθος μόνο ένα παιδάκι να είπε την αλήθεια;
Από τότε κολύμπησα μεγάλες διαδρομές στα θολά νερά της ζωής και κατάλαβα πως εμείς οι μεγάλοι απεμπολούμε σταδιακά την αθώα μας αυθορμησία, την εγγενή μας σύνδεση με την απλή αλήθεια και είδα την ιστορία με τον βασιλιά να επαναλαμβάνεται χιλιάδες φορές. Όλοι εμείς που γκρινιάζουμε με ευκολία για τη «σάπια κοινωνία», αποποιούμαστε το ίδιο εύκολα την «ενήλικη» ευθύνη που ανέλαβε ασυναίσθητα το παιδάκι του παραμυθιού: τη σύνδεση με την πραγματικότητα και την έκφραση της κοινής λογικής. Εμείς οι ενήλικες δεν έχουμε συχνά τα κότσια να ασκήσουμε το ρόλο του ενήλικα. Προτιμούμε να μη γίνουμε δυσάρεστοι, να μην «μπλέξουμε». Οπότε, φοράμε μια υποκριτική μάσκα κοινωνικής ουδετερότητας και αβρότητας και χάνουμε την ελευθερία να είμαστε ο εαυτός μας. Γιατί «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» όπως μας μάθαιναν κάποτε. Χωρίς αρετή και τόλμη, εμείς οι ίδιοι πρόθυμα καταλύουμε την ελεύθερή μας έκφραση και αυτο-φιμωνόμαστε ή ακόμα και «θαυμάζουμε» υποκριτικά τα ανύπαρκτα ρούχα κάθε γυμνού βασιλιά.
Αντίστροφα, όλοι μας, είμαστε κάθε στιγμή επίδοξοι «βασιλιάδες». Μπροστά μας απλώνεται διαρκώς η ατέλειωτη «γκαρνταρόμπα» των επιλογών μας. Για να μην επιλέγουμε, όμως, ρούχα που δεν υπάρχουν, δεν αρκεί μόνο να έχουμε τόλμη. Χρειάζεται και αρετή, για να βάζει γκέμια και αξία στην «ελευθερία» μας. Χρειάζεται συνειδητή ευθύνη. Ζούμε στην εποχή όπου συχνότατα η απάντηση στο «γιατί» είναι απροκάλυπτα το «γιατί μπορώ». Σήμερα ο βασιλιάς δεν είναι απλά γυμνός αλλά μπορεί και να το διατυμπανίζει και να το «περνά για άποψη». Δεν αναλογιζόμαστε πως η στάση αυτή καταλύει την ίδια τη φυσική τάξη. Ένα λιοντάρι θα μπορούσε να σκοτώσει πλήθος ζώων αλλά σκοτώνει μόνο όσο του χρειάζεται για να επιβιώσει. Αντίθετα, εμείς, (που δεν είμαστε ζώα) σαν αυτόκλητοι βασιλιάδες του μικρού μας πλανήτη επιλέγουμε να γινόμαστε καταστροφικοί και αυτοκαταστροφικοί απλά επειδή μπορούμε, όπως στο εξαιρετικό animation του Steve Cutts.
Κατ’ αντιστοιχία, ο γερο-βασιλιάς γίνεται πατέρας στα +80 επειδή μπορεί.
Κι ενώ κοπτόμαστε για διάφορα politically correct θέματα όπως η βαρβαρότητα των τζιχαντιστών και τα δικαιώματα διαφόρων καταπιεσμένων μειονοτήτων, αλήθεια, ποιο «παιδί» από το πλήθος μιλά για τα δικαιώματα ενός παιδιού που πριν γεννηθεί ακόμα προδικάστηκε να μεγαλώσει ορφανό από πατέρα;
