Όσο μεγαλώνεις τη θυμάσαι όλο και συχνότερα, αλλά διαφωνείς όλο και πιο σπάνια.
Πόσο συχνά θυμάσαι τη μαμά να σε συμβουλεύει κι εσένα να θυμώνεις; Όσο μεγαλώνεις όλο και πιο συχνά. Στα ’λεγε η μανούλα. To καλό είνα ότι τα περισσότερα από αυτά δεν θα τα πεις στην κόρη σου, γιατί -ευτυχώς- οι καιροί άλλαξαν.
«Πρόσεξε μη σου ρίξουν τίποτα στο ποτό.»
Αll time classic ατάκα στο ρεπερτόριο των μαμάδων. Τα ναρκωτικά βέβαια δεν διανέμονται δωρεάν, ούτε και σου τα ρίχνει κανείς στα κρυφά μες στο ποτό σου για να σου κάνει έκπληξη, εκτός κι αν παίζεις με τον Σταμάτη Γαρδέλη στα Τσακάλια στα ‘80s. Αν όμως κάποιος που δεν γνωρίζεις σε κεράσει το τέταρτο ποτό της βραδιάς, σίγουρα είναι ύποπτος. Η μέση μαμά δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την «μπόμπα»της επόμενης γενιάς, ωστόσο το μητρικό ένστικτο ενεργοποιείται αυτόματα απέναντι στους κινδύνους που κρύβουν τα μπαρ για τα κορίτσια. Κάθε μαμά αντιλαμβάνεται την επίδραση του καθαρού οινοπνεύματος στο σύστημα αξιών της αγαπημένης της κόρης και προσπαθεί να εξουδετερώσει εγκαίρως την «μπόμπα» και με τις λιγότερες συνέπειες.
«Αν τσιλιμπουρδίσει καμιά φορά, κάνε τα στραβά μάτια, άντρας είναι.»
Σε αυτή την περίπτωση η μητέρα λειτουργεί με βάση την προληπτική ιατρική, κάπως σαν το πρόγραμμα εμβολιασμού για τα παιδιά. Χορηγεί μερικά αντισώματα του ιού της περικοκλάδας στον οργανισμό σου από νωρίς, ώστε να μην πάρεις τόσο βαριά το γεγονός πως εκείνος, ο ένας, ο μέγας άρχισε τις βόλτες. Σε προετοιμάζει λοιπόν επισημαίνοντας πως: α) Δεν αποκλείεται και ο «άγιος» να σε απογοητεύσει μια μέρα και να μη σου κακοφανεί ούτε και να το πάρεις προσωπικά, δεν φταις εσύ, όλοι ίδιοι είναι. β) Στην περίπτωση που πέσει στην αντίληψή σου το περιστατικό της απιστίας, να μη σπάσεις τα πιάτα, να μην πάρεις κατευθείαν το δικηγόρο, αλλά να το προσπεράσεις ως κάτι πολύ συνηθισμένο. Συνήθισέ το κι εσύ από τώρα. Γιατί όμως η μητέρα να χορηγεί προκαταβολικώς άσυλο στην απιστία; Μα γιατί ο πόνος από την απιστία θεραπεύεται. Η μοναξιά όμως; Δύσκολα. Να, γι’ αυτό.
«Αν δεν κάνετε παιδί, θα χωρίσετε.»
Και να κάνετε παιδιά, πάλι θα χωρίσετε μάλλον –αυτό μην το πεις στη μαμά σου– με βάση τη στατιστική που λέει πως 8 στους 10 γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ένα point στο συλλογισμό της μητέρας. Ένα νέο ζευγάρι περνάει υπέροχα και χωρίς παιδιά και συνήθως δεν είναι ο σύζυγος εκείνος που θα φέρει το θέμα στο τραπέζι. Δείχνει μια χαρά ικανοποιημένος με την υπάρχουσα κατάσταση, βλέπει και την μπάλα του και όταν συναντάτε φίλους με παιδιά βαριέται ή αγανακτεί από τη φασαρία. Χαλαρώνεις κι εσύ. Καθώς όμως τα χρόνια περνούν, οι άντρες ο ένας μετά τον άλλον εντέλει παραδέχονται πως θα ήθελαν απογόνους, κάτι που όπως γνωρίζουμε δεν μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, ιδιαίτερα όταν η σύζυγος έχει περάσει τα 35. Η μητέρα σου λοιπόν συνυπολογίζει και τη φυσική φθορά μιας σχέσης που έρχεται το πολύ στα πέντε χρόνια, μετά βίας ως τα επτά, και ρίχνει το απειλητικότερο επιχείρημά της για να σε κινητοποιήσει. Το συγκεκριμένο θέμα θα το ακούσεις βέβαια διατυπωμένο διαφορετικά και από άλλους, που θα σας το υπενθυμίζουν αδιάκριτα με κάθε ευκαιρία και σε κάθε επίσημη περίσταση: «Εσείς, παιδάκι δεν θα κάνετε;”»
«Αν δεν έχεις παντρευτεί ως τα 30 σου, μετά δεν επιλέγεις, σε επιλέγουν.»
Μη σπεύσεις να καγχάσεις επειδή πιστεύεις πως το συγκεκριμένο όριο ηλικίας ανήκει σε άλλες δεκαετίες. Τα 30 παραμένουν μια ηλικία-ορόσημο στη ζωή κάθε γυναίκας, ιδιαίτερα αν θέλει να απολαύσει τη μητρότητα σε ασφαλή ηλικία. Εκτός όμως από αυτό το βιο-λογικό επιχείρημα, πίσω από το ντεντλάιν της μαμάς υπάρχει και το ισχυρότατο κλισέ: οι περισσότεροι άντρες θέλουν να φαντάζονται τη γυναίκα που θα παντρευτούν νέα και ωραία. Κανένας άντρας δεν ονειρεύεται μια νύφη 40 χρονών στα σκαλιά της εκκλησίας – εκτός αν ο ίδιος έχει περάσει τα 65. Για του λόγου (της μαμάς) το αληθές, ρώτησε μερικούς άντρες οποιασδήποτε ηλικίας και οικονομικής επιφάνειας «ποια θεωρείς την ιδανική ηλικία γάμου για μια γυναίκα». Συγκέντρωσε τις απαντήσεις, κάνε τα μαθηματικά, πες συγγνώμη στη μανούλα που το είπε πρώτη και φρόντισε να μη χάσεις την προθεσμία.
«Πρόσεχε τις φίλες σου!»
Η πιο βαριά κουβέντα της μαμάς ή εκείνη που μας έθιγε περισσότερο από όλες τις άλλες, προκαλώντας τις πιο έντονες αντιδράσεις ήδη από την εφηβεία μας. Κάποιες βροντούσαμε την πόρτα πίσω μας, άλλες απαντούσαμε με διάφορα κολακευτικά λόγια για τη μαμά, τις φιλίες της και το χαρακτήρα της. Μα να μου πει για τις φίλες μου; Τις δικές μου φίλες; Τις κολλητές μου, που τα μοιραζόμαστε όλα, που είμαστε σαν αδερφές; Δέκα χρόνια αργότερα, κάθε γυναίκα έχει να μας αφηγηθεί τη δική της εμπειρία: άλλες σε ρόλο θύτη, άλλες σε ρόλο θύματος, όλες πάντως παίξαμε και χάσαμε μια «κολλητή» εξαιτίας κάποιου ηθικού ή ιδεολογικού παραστρατήματος. Best seller στις ιστορίες από χαμένες φιλίες είναι εκείνη που επαληθεύει το γνωστό ρητό «ουδείς εχθρός ασφαλέστερος του ευεργετηθέντος».
