O 34χρονος Ντάνι Στιούαρτ βιαζόταν να συναντήσει τον σύντροφό του, τον 32χρονο Πίτερ Μερκούριο, με τον οποίο είχαν κανονίσει να βρεθούν για δείπνο. Όμως αυτό που είδε στο δάπεδο ενός σταθμού του νεοϋορκέζικου μετρό έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή και των δύο.
«Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν κούκλα» θυμάται σήμερα, είκοσι ένα χρόνια μετά, σε νέα συνέντευξη που έδωσε στο BBC, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου που έγραψε ο Πίτερ Μερκούριο με τίτλο «Our Subway Baby». Το θέαμα του έκανε εντύπωση, αλλά συνέχισε το δρόμο του. Μέχρι που είδε τα πόδια της «κούκλας» να κινούνται.
Έτρεξε πίσω και, παίρνοντας το παράξενο εύρημα στα χέρια του, διαπίστωσε ότι ήταν ένα νεογέννητο μωρό. Αναστατωμένος, ούρλιαξε, «κάποιος να φωνάξει την αστυνομία», αλλά τον αγνόησαν όλοι, εκτός από μια γυναίκα, που δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά «και η οποία μάλλον με θεώρησε τρελό» λέει ο Ντάνι σήμερα.
Στην εποχή που τα κινητά ήταν ακόμα είδος πολυτελείας, πήρε το νεογέννητο στα χέρια, έτρεξε στο κοντινότερο καρτοτηλέφωνο και τηλεφώνησε στον σύντροφό του, ο οποίος με τη σειρά του πήρε την αστυνομία.
Ενώ οι αρχές έπαιρναν το μωρό στο νοσοκομείο για ένα ιατρικό τσεκάπ, ο Πίτερ γύρισε και είπε, σχεδόν προφητικά, στον Ντάνι: «Ξέρεις, η σχέση σου με αυτό το μωρό θα κρατήσει, με κάποιον τρόπο, μια ζωή». Όταν ο Ντάνι του ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις, εκείνος πρόσθεσε: «Αργά ή γρήγορα αυτό το παιδί θα μάθει τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκε και ίσως θελήσει να γνωρίσει τον άνθρωπο που το βρήκε. Υπάρχει άραγε τρόπος να μάθουμε σε ποια οικογένεια θα καταλήξει για να του στέλνουμε, μια φορά το χρόνο, ένα δώρο γενεθλίων σε αυτή την ημερομηνία;».
Τις επόμενες μέρες ο Ντάνι πήγε στο νοσοκομείο, αναζητώντας νεότερα για το μωρό, αλλά έφυγε άπραγος και το ζευγάρι επέστρεψε στην καθημερινότητά του – ο Ντάνι στο ρόλο του ως κοινωνικός λειτουργός και ο Πίτερ στη συγγραφή θεατρικών κειμένων και στον σχεδιασμό ιστοσελίδων.
Σύντομα όμως ο Ντάνι προσκλήθηκε σε μια ακρόαση στο δικαστήριο, να μιλήσει για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες είχε βρει το μωρό. Όταν η δικαστής τον ενημέρωσε ότι αναζητούν, το συντομότερο δυνατόν, ανάδοχη οικογένεια, τον ρώτησε, αναπάντεχα: «Μήπως θα σε ενδιέφερε να υιοθετήσεις αυτό το μωρό;».
Ο Πίτερ είχε δίκιο: Ο Ντάνι ήδη ένιωθε, με κάποιον τρόπο, δεμένος με το εγκαταλειμμένο παιδί. Απάντησε λοιπόν θετικά. Αλλά ο Πίτερ ήταν απόλυτα ευχαριστημένος με τον τρόπο ζωής τους και ούτε που ήθελε να συζητήσει το ενδεχόμενο της υιοθεσίας. «Δεν είχαμε λεφτά, δεν είχαμε χώρο, ακόμα ζούσαμε με συγκάτοικο… Επίσης είχα θυμώσει με τον Ντάνι, που είχε πει ναι χωρίς να το συζητήσει πρώτα μαζί μου» θυμάται ο Πίτερ. Έφτασαν κοντά στον χωρισμό, αλλά ο Ντάνι δεν ήθελε να αφήσει το μωρό. Ο Πίτερ δεν ήθελε να αφήσει τον Ντάνι, έτσι βρέθηκαν στο ανάδοχο σπίτι του μωρού. Τη στιγμή που ο Πίτερ το πήρε στην αγκαλιά του, τον κυρίευσε «ένα κύμα ζεστασιάς».
Η διαδικασία της υιοθεσίας άρχισε άμεσα και η δικαστής τους ενημέρωσε ότι, σε δύο μέρες, θα έπαιρναν το μωρό στο σπίτι. Κάπως έτσι, σε 48 ώρες ο χώρος ενός γκέι ζευγαριού μεταμορφώθηκε σε βρεφονηπιακό σταθμό, όπως λένε, χαρακτηριστικά, σήμερα. Με κούνια και πάνες και βρεφικά ρουχαλάκια.
Ο Πίτερ έφτιαξε ένα παιδικό βιβλίο με την ιστορία του Κέβιν, όπως ονόμασαν το μωρό. Μεγαλώνοντας, έγινε το αγαπημένο του. Όταν, τελικά, συνειδητοποίησε, ότι εκείνος ήταν ο αληθινός ήρωάς του, άρχισε να αναζητά με το βλέμμα, στο πλήθος της Νέας Υόρκης, τους βιολογικούς γονείς του. «Ποτέ όμως δεν ένιωσε πιεσμένος να τους βρει και σε κάποια φάση, απλά, το άφησε πίσω του».
Όταν ο Κέβιν έγινε 10 χρονών, οι ομόφυλοι γάμοι νομιμοποιήθηκαν στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Τότε, ο Πίτερ και ο Ντάνι αναζήτησαν τη δικαστή που είχε ολοκληρώσει την υιοθεσία του, η οποία δέχτηκε ευχαρίστως να τους παντρέψει. Το ζευγάρι είχε έτσι την ευκαιρία να τη ρωτήσει γιατί είχε προτείνει, εξαρχής, στον Ντάνι να υιοθετήσει τον Κέβιν. Ο Πίτερ θυμάται ότι τους απάντησε τα εξής: «Στη διάρκεια της ακρόασης του Ντάνι, η πιο στενή σχέση που είχε αναπτύξει, μέχρι εκείνη τη στιγμή, το μωρό ήταν μαζί του, οπότε σκέφτηκε, γιατί να μην τον ρωτήσω; Ήταν σχεδόν τόσο απλό. Είδε πόσο κοντά ήταν ο Ντάνι στο μωρό και είχε ένα προαίσθημα ότι θα ήταν ο κατάλληλος γονιός».
Η γυναίκα λοιπόν στην οποία χρωστούσαν την υιοθεσία του Κέβιν ήταν αυτή που επισημοποίησε, τελικά, τη σχέση τους. Ο Πίτερ και ο Ντάνι ένιωσαν, πλημμυρισμένοι από συγκίνηση, ότι με αυτό τον τρόπο «έκλεινε ένας κύκλος».
Σήμερα ο 20χρονος Κέβιν σπουδάζει Μαθηματικά και Πληροφορική. Το μικροσκοπικό αγοράκι που είχε βρει ο Ντάνι στο μετρό έχει εξελιχθεί σε έναν άντρα ψηλότερο από τους γονείς του, που απολαμβάνει να τρέχει σε μαραθωνίους, να παίζει φρίσμπι και να χορεύει. «Ο Κέβιν ήταν ανέκαθεν ένα παιδί γεμάτο σεβασμό. Έχει ενσυναίσθηση και καλοσύνη. Είναι παρατηρητικός, αλλά δεν επιζητά την προσοχή. Είναι εσωστρεφής, αλλά και ήρεμη δύναμη. Επίσης, έχει χιούμορ» όπως τον περιγράφει ο Πίτερ και καταλήγει ως εξής: «Δεν είχα φανταστεί ότι υπάρχει στον κόσμο μια τόσο βαθιά αγάπη, μέχρι που μπήκε στη ζωή μου ο γιος μου».
