Εσύ τι θα έκανες; Εγώ λειτούργησα ενστικτωδώς, ακόμα δεν ξέρω τι θα έπρεπε να είχα κάνει.
Διακοπές σε επαρχιακή πόλη. Χωρίς τα παιδιά.Μπαίνω στο σούπερ μάρκετ κι ενώ χάζευα σε ένα διάδρομο, ακούω κλάματα. Βλέπω μια μαμά με ένα καρότσι του σούπερ μάρκετ κι ένα παιδί γύρω στα 2- 2.5χρ. να κάθεται στην ειδική θέση. Έκλαιγε πολύ. Αυτό το κλάμα το “βαριέμαι αλλά και έχω νεύρα”. Η μαμά του τού φώναζε «σταμάτα να κλαις». Ακουγόταν κουρασμένη, εκνευρισμένη, σιγά-σιγά εκτός εαυτού.
Δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο, μέχρι που άκουσα τη μαμά- στο δίπλα πια διάδρομο- να ανεβάζει την ένταση της φωνής της και ξαφνικά να χαστουκίζει το μωρό. Ακούστηκε δυνατά, ναι.
Πήγα στον διάδρομο γιατί το παιδί ήταν πολύ μικρό και το χτύπημα πολύ δυνατό. (Ακολούθησαν και ξυλιές στον ποπό). Το παιδί φυσικά άρχισε να κλαίει πιο δυνατά και στο μάγουλό του είχε μια πολύ μεγάλη κοκκινίλα από το χτύπημα.
Δεν κοίταξα καθόλου τη μαμά. Είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ για το παιδί. Σκεφτόμουν τα δικά μου παιδιά, όλες τις φορές που φώναζαν και πώς προσπαθούσα να τα ηρεμήσω. Για κάποιο λόγο ποτέ δεν ντράπηκα όταν έκλαιγαν ή φώναζαν εκτός σπιτιού. Ίσως αυτό δεν με έφερνε στα όριά μου. Το ξύλο, όμως, ποτέ, δεν ήταν το δικό μου ξέσπασμα. Ποτέ δεν τα χτύπησα, ύψωνα τη φωνή. Αυτή τη φωνή που δεν είναι δυνατή απλά είναι πιο εκνευρισμένη.
Και σκεφτόμουν πώς μέσα στα χρόνια, αυτή η φωνή μου δημιουργούσε τύψεις. Πώς κατάφερα να σταματήσω τις φωνές και να το γυρίσω στο χιούμορ. Πώς έμαθα στον εαυτό μου να μην ξεσπάει στα παιδιά, αλλά να τα βοηθάει, να είναι καλό παράδειγμα. Ναι, ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Εδώ καλά –καλά ακόμα προσπαθώ, δεν τα έχω καταφέρει εντελώς.
Πλησίασα το παιδί γιατί ήθελα με κάποιον τρόπο να του δείξω ότι αυτό που συνέβη δεν ήταν φυσιολογικό. Οι μαμάδες δεν χτυπάνε. Οι μαμάδες αγαπάνε. Ήθελα να του δείξω ότι δίνω σημασία- κι ας είμαι ξένη- σε αυτό που έγινε. Ότι έστω εκείνη τη στιγμή δεν είναι μόνο του. Ότι βλέπω ότι περνάει δύσκολα και το καταλαβαίνω.
Άρχισα να του μιλάω. «Πώς σε λένε», «τι όμορφα μαλλάκια που έχεις» και άλλα τέτοια. Η μαμά του ένιωσε άβολα, αλλά ακόμα δεν της είχα μιλήσει. Παίξαμε με το παιδάκι «κου-κου-τσα», άρχισε να γελάει. «Να παίξουμε όσο η μαμά είναι τσαντισμένη και κάνει τα ψώνια της;» του είπα. Γελούσε, ήταν μικρούλι, ακόμα δεν μιλούσε καλά-καλά.
«Έβριζε πριν» μου λέει η μαμά του. «Με έχει φέρει ως εδώ» μου είπε. «Και μένα έτσι έκαναν» της είπα. Χάιδεψε το μαγουλάκι του. «Πώς έγινε έτσι…», είπε δείχνοντας να νιώθει πολύ άσχημα για το χαστούκι. Και τότε είπε κάτι που δεν μπορώ να το βάλω στο κεφάλι μου από τότε «έπρεπε να το κάνω από την άλλη μεριά να μην φαίνεται»!
Ένιωσε άσχημα που το είδα, όχι επειδή το έκανε; Ένιωσε άβολα που μίλησα στο παιδί της κι όχι σε εκείνη. Δεν της απάντησα. Ελπίζω να ήταν μια φράση που είπε από ανοησία. Ελπίζω να σκέφτηκε πόσο λάθος ήταν αυτό που έκανε. Ελπίζω να τη βοήθησα να δει τα πράγματα αλλιώς. Κυρίως για αυτό το αγγελούδι. Που ήθελε να κλάψει για να πει κάτι στη μαμά του. Που ήθελε να το καταλάβουν. Που ήθελε λίγη προσοχή. Ελπίζω να μεγαλώσει γνωρίζοντας ότι το ξύλο δεν είναι αγάπη ή προσοχή.
P.S. Θα αναρωτηθείτε γιατί δεν είπα κάτι στην μαμά. Δεν ήθελα να τσακωθώ. Όχι επειδή αποφεύγω τους καυγάδες. Ήταν εμφανώς εκνευρισμένη. Δεν θα μπορούσε να ακούσει εκείνη τη στιγμή τίποτα. Δεν θα έβρισκα το δίκιο μου. Και δεν ήθελα να μιλήσω απότομα σε μια μαμά μπροστά στο παιδί της. Και κυρίως δεν την γνωρίζω. Δεν ξέρω τι μαμά είναι, αν μετά ζήτησε συγγνώμη, αν παίζει όλη μέρα μαζί του, αν περνάει μια δύσκολη στιγμή, αν έχει κάποια ασθένεια. Δεν ξέρω τίποτα. Δεν την δικαιολογώ, ήταν πολύ βίαιο αυτό που έκανε. Δεν είμαι, όμως, δικαστης, ψυχολόγος, ψυχίατρος. Δεν ξέρω πώς φέρονται σε αυτές τις καταστάσεις. Ήθελα απλά να δείξω καλοσύνη στο παιδί. Μήπως κι ο σεβασμός που του έδειξα, διδάξει κάτι και σε εκείνο και στη μαμά του.
Εσείς τι θα κάνατε;
