· Ένας πατέρας είπε ότι ο γιος του χοροπηδάει στον καναπέ και παρόλο που του λέει να σταματήσει για να μην χτυπήσει, ο μικρός δεν τον ακούει.
Η λύση ήρθε φυσικά από την ψυχολόγο:
Δώστε εναλλακτικές που θα του κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Πχ. να χοροπηδήσει στο πάτωμα, να ρίξει τα μαξιλάρια κάτω και να ξαπλώσει πάνω τους!
Έτσι το παιδί θα είναι πιο ασφαλές και εμείς πιο ήσυχοι. Όλοι ευτυχισμένοι δηλαδή!
Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας (πχ. φοβάμαι μην χτυπήσεις, με στεναχωρεί αυτό, κτλ.) ώστε να μάθει και το παιδί να εκφράζει τα δικά του. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά, σε αντίθεση με τις συμπεριφορές… Μπορούμε να δεχτούμε καθετί που νιώθει το παιδί αλλά όχι κάθε συμπεριφορά του… Κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να του το περάσουμε.
Έχω πολλά ακόμη παραδείγματα αλλά δεν χρειάζεται να σας πω άλλα.
Συνοψίζοντας, οι 3 βασικές λέξεις που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι:
Προτεραιότητες, αντιπερισπασμός και εναλλακτικές.
Σε τι μας βοήθησαν αυτές οι συναντήσεις:
1. Καταλάβαμε ότι όλοι, πάνω-κάτω, αντιμετωπίζουμε τα ίδια θέματα πχ. το παιδί δεν με ακούει, επιμένει να κάνει το δικό του κτλ.
Πολλές αντιδράσεις ή συμπεριφορές των παιδιών είναι φάσεις που περνούν ανά ηλικία. Άλλες πάλι θέλουν να μας δείξουν κάτι βαθύτερο, δηλαδή κάποιες ανησυχίες ή φοβίες των παιδιών. Ή πολύ απλά το παιδί θέλει να έχει άποψη και να μετράει η γνώμη του. Να παίρνει μόνο του αποφάσεις και όχι να του λέμε εμείς τι να κάνει και τι να μην κάνει!
Όπως και να έχει, είναι πολύ σημαντικό να αφιερώνουμε χρόνο στο παιδί για να συζητάμε. Να το προτρέπουμε να μοιραστεί μαζί μας τα συναισθήματα του και τις σκέψεις του. Κάτι ακόμη βασικό: Να ακούμε με προσοχή, να το αφήνουμε να εκφραστεί και να ανοιχτεί, να μην το διακόπτουμε και να μην μιλάμε διαρκώς εμείς!
2. Αναθεωρήσαμε τις προτεραιότητες μας.
Σίγουρα όταν γυρίζουμε από τη δουλειά είμαστε κουρασμένοι. Εγώ έχω να μαγειρέψω για την επόμενη μέρα και ο σύζυγος έχει άλλες δουλειές. Το να κάνω τις δουλειές μου και να έχω τις μικρές τριγύρω να με τραβολογάνε και να φωνάζουν διαρκώς ότι κάτι θέλουν για να τους δώσω προσοχή, δεν είναι ότι καλύτερο. Στο τέλος εκνευρίζονται και αυτές και εγώ και κανείς δεν είναι ευχαριστημένος!
Πλέον λοιπόν, επιστρέφοντας από τη δουλειά δεν κάνουμε τίποτα! Αφιερώνουμε όλο το χρόνο μας στα κορίτσια, να παίξουμε, να ζωγραφίσουμε, να γελάσουμε και να χαρεί ο ένας την παρέα του άλλου. Αν θελήσουν να μαγειρέψουμε μαζί καλώς, διαφορετικά όλες οι δουλειές θα γίνουν αφού πάνε τα παιδιά για ύπνο. Έτσι είμαστε όλοι πιο ήρεμοι… Λογικό, αν σκεφτείς ότι παίρνουν αυτό που θέλουν, δηλαδή να έχουν όλη την προσοχή μας και να περνούν ποιοτικό χρόνο μαζί μας.
3. Τέλος, οι συναντήσεις αυτές μας υπενθύμισαν ότι πρέπει να έχουμε υπομονή
Και να σκεφτόμαστε ότι το παιδί δεν είναι στρατιωτάκι για να υπακούει σε ότι του λέμε (έλα τώρα να φας, μην κάνεις εκείνο κτλ.) αλλά είναι ένα αυτόνομο ον που έχει άποψη, θέλει τον χώρο του και τον χρόνο του όπως όλοι μας. Να σεβόμαστε, λοιπόν, το γεγονός ότι προσπαθεί να επιβληθεί και να ανακαλύψει τον ίδιο του τον εαυτό και να μην ορίζουμε εμείς τη συμπεριφορά του. Εμείς πρέπει να είμαστε δίπλα του για να το συμβουλεύουμε και να του δείχνουμε το καλό και το πρέπον και όχι να το κρίνουμε!
Γράφει η Χριστίνα Αρ. Amazing Women
