Τα δύο αγόρια ξεσπούν στα γέλια γυρνώντας με τα ποδήλατά τους.
Είναι μία από τις χίλιες αναμνήσεις που ελπίζω να κρατήσω για πολύ καιρό, όταν αυτή η περιπέτεια τελειώσει.
Τα δυο μου παιδιά, που πριν δεν είχαν ιδιαίτερα καλές σχέσεις, έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Και αυτό συνέβη αβίαστα, χωρίς καμία προσπάθεια από εμάς τους γονείς. Οι συνθήκες, και ο εγκλεισμός τους έδωσαν την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα.
Αν κάποιος μου έλεγε στα μέσα Μαρτίου 2020 ότι τα παιδιά μου δεν θα πήγαιναν στο σχολείο για μήνες, είναι βέβαιο ότι θα είχα εγκαταλείψει τη δουλειά μου. Γιατί παρόλο που κι εγώ και ο άνδρας μου, δουλεύαμε στο σπίτι, η κατάσταση θα μπορούσε να είναι αφόρητη.
Κι όμως.
Μία νέα σχέση ξεκίνησε μεταξύ των παιδιών μου. Ο μεγάλος μου γιος (8 ετών) σιγά-σιγά ξεκίνησα να πηγαίνει στο δωμάτιο του μικρού (6 ετών), όπου μέχρι τώρα δεν πατούσε το πόδι του.
Καθόταν μαζί του για αρκετή ώρα και έπαιζαν παζλ, του έδειχνε κάποια παιχνίδια στο PC, και, προς μεγάλη μου έκπληξη, τον βοηθούσε στα αγγλικά. Πολλές φορές μάλιστα επειδή εγώ δεν προλάβαινα λόγω της δουλειάς μου, τον παρότρυνα να τον βοηθήσει με το πρωινό και να μαζέψουν μαζί τα πιάτα. Ήταν πραγματικά συγκινητικό το πώς βοηθούσε ο ένας τον άλλον. Τα γέλια που πλημμύριζαν την κουζίνα και οι χαρούμενες φωνές τους αντηχούσαν μεσα στο σπίτι.
Μετά από κάποιες μέρες έγινε και ακόμη ένα μικρό θαύμα. Η πόρτα του δωματίου του μεγάλου – το άβατον δηλαδή – που είχε κολλημένο με τέρατια γράμματα ένα σημείωμα “Απαγορεύεται η είσοδος”, άνοιξε διάπλατα για τον μικρό που πλέον είχε αποκτήσει ελευθέρας στο χώρο του
Μέχρι τότε δεν μπορούσα καν να διανοηθώ ότι θα δω αυτή την εικόνα. Γιατί μέχρι τότε ο μεγάλος δεν ήθελε να βλέπει το μικρό. Έλεγε ότι του πειράζει τα πράγματα, ότι τον ενοχλούσε ότι δεν τον άφηνε να μελετήσει και ότι γενικά ότι μπλεκόταν στα πόδια του.
Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν και εκτός σπιτιού. Τα αγόρια έβγαιναν στον κήπο και έπαιζαν μαζί μπάσκετ η έπαιρναν τα ποδήλατά τους και μαζί με τον πατέρα τους έκαναν βόλτες στο απέναντι οικόπεδο. Αυτό μέχρι τώρα ούτε καν να το διανοηθώ. Ο καθένας διεκδικούσε τον μπαμπά για τον εαυτό του.
Είναι πια τόσο ωραία τα πράγματα μεταξύ τους που έχω φτάσει στο σημείο καμιά φορά να φοβάμαι τη λήξη της καραντίνας. Να φοβάμαι ότι οι υποχρεώσεις, τα σχολεία και οι δραστηριότητες θα τους απομακρύνουν ξανά.
Αλλά θέλω να είμαι αισιόδοξη.
Ελπίζω αυτή η περίοδος να είναι το θεμέλιο για μία καταπληκτική φιλία.
Για μια δυνατή σχέση που θα τους ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή.
Ελεύθερη μετάφραση Έλενα Θάνου, από scarymommy.com
