Όχι ότι είναι η νέα μόδα, απλά τώρα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε περισσότερο και ίσως να ενημερωθούμε και να ευαισθητοποιηθούμε, σχετικά με τη διεμφυλικότητα και όλα αυτά τα άτομα, που προσπαθούν να εκφραστούν ελεύθερα και να γίνουν αποδεκτά σε ένα κοινωνικό σύνολο για το αυτονόητο: Γι’ αυτό ακριβώς που είναι! Το ευαίσθητο αυτό θέμα, θίγει σε ακόμη ένα viral post η δημοσιογράφος Maria Dedoussi, η οποία περιγράφει την εμπειρία της με τον καλύτερο φίλο της κόρης της, τον Γιάννη.
Σήμερα θα κάνω κάτι αρκετά δύσκολο.
Θα σας πω για το Γιάννη.
Ο Γιάννης είναι μέρος της οικογένειάς μας, είναι ένα απίστευτο παιδί, αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι εδώ, στο δωμάτιο της Λάουρας, τον έπιασα όταν ήρθε και τον ρώτησα:
«Γιάννη, θέλω πολύ καιρό τώρα να γράψω για σένα, έτσι κι έτσι».
«Η μαμά μου έχει 10Κ φόλοερς», πετάγεται η Λάουρα, «οκ, κουλ», λέει ο Γιάννης, «θέλω την άδειά σου», επιμένω, «δεν έχω πρόβλημα», λέει, «να το διαβάσει πριν το βάλεις», πετάγεται ο Άλεξ, λέω φυσικά.
Μια μέρα, λοιπόν, πριν από καιρό, με παίρνει τηλ. η Λάουρα, μου λέει έρχομαι σπίτι με το Γιάννη, πάντα με παίρνει, πάντα ενημερώνει, ακόμη κι αν ξέρει ότι δεν θα έχω καμία αντίρρηση.
Είμαι σπίτι με τη φίλη μου την Πόπη, πίνουμε κάτι, δεν θυμάμαι τι, ακούμε κλειδί στην πόρτα, μπαίνει Λάουρα κι από πίσω της ένα κορίτσι.
Σκουλαρίκια, βαμμένο νύχι, ωραίο άντερκατ, όλα καλά, λέω μας την έκανε ο Γιάννης, γαλάμε με την Πόπη, έρχονται στο τραπέζι-γραφείο, λέει η Λάουρα «γειά σας, από δω ο Γιάννης».
Κοιταζόμαστε με την Πόπη.
«Γειά σου Γιάννη».
«Γειά σας», λέει ο Γιάννης με την έμφυτη και πολύ αυθόρμητη σεμνότητά του.
«Χάρηκα πολύ».
Εξαφανίζονται στο δωμάτιο της Λάουρας, κοιταζόμαστε με την Πόπη, ακόμη γελάμε.
Την επόμενη μέρα τσάκωσα τον Άλεξ, που τον έχω πιο βολικό, έλα εδώ παιδί μου, πώς τον λένε το Γιάννη;
«Γιάννη», απαντά με το ύφος «μα γιατί ρωτάς μαλακίες;»
Λέω, όχι, το άλλο, το κανονικό.
«ΓΙΑΝΝΗ, μαμά, αυτό είναι το κανονικό».
«Πώς τον βαφτίσανε παιδί μου (αν τον βαφτίσανε);»
«Ιωάννα, αλλά αυτό είναι το dead name. Κανείς δεν το χρησιμοποιεί».
«Εκτός από τους γονείς του. Κι αυτό τον ενοχλεί»…
——————
Έκτοτε, ο Γιάννης είναι ο Γιάννης.
Τον αγαπάμε πολύ, τον είδα πριν δύο μέρες στο δρόμο, που είσαι ρε συ, του λέω, μάς λείπεις, μου λέει ξέρετε βγαίνουμε, άνοιξε ο καιρός, αλλά θα ρθω, σας το υπόσχομαι, ήρθε σήμερα.
Καμπούριαζε.
«Στήσου» του λέω, και του πιέζω την πλάτη.
Με κοιτάει, με τη γνωστή σεμνότητά του, «είναι αυτό το μεγάλο στήθος μου λέει, με καταπιέζει», λέω τι σκοπεύεις να κάνεις; Λέει, όταν μεγαλώσω θα ήθελα να απαλλαγώ. Θα ήθελα να γίνω αυτό που είμαι στ’ αλήθεια».
Είναι 16 ο Γιάννης.
Νομίζω ξέρει.
Νομίζω.
Πιστεύω.
Καταλαβαίνω απόλυτα πόσο δυσκολεύονται οι γονείς του Γιάννη.
Στ’ αλήθεια.
Δεν είμαι αυτής της σχολής, για μένα δεν αλλάζει απολύτως τίποτα το τι θέλουν οι άνθρωποι ή τι δεν θέλουν, πώς αυτοπροσδιορίζονται. Είναι μέρος της ζωής μου εμένα αυτή η κατανόηση, αλλά καταλαβαίνω τη δυσκολία.
Καταλαβαίνω απόλυτα και τον ίδιον το Γιάννη.
Καταλαβαίνω τα πάντα.
Ο Γιάννης έχει ένα σπίτι εδώ και το ξέρει.
Μικρό, ανακατεμένο συνήθως, ένα σπίτι με πολλές γωνίες στο οποίο μπορεί να τρακάρεις διαρκώς, με πράγματα που είναι στη μέση και δεν μαζεύονται ποτέ, ένα σπίτι στο οποίο μπορεί να κοιμηθείς στο πάτωμα όταν σε φιλοξενεί -αν και πιθανότατα οι ένοικοί του θα κοιμηθούν οι ίδιοι στο πάτωμα για να σε φιλοξενήσουν- αλλά ένα σπίτι που αγκαλιάζει όσους το έχουν ανάγκη και το κάνει χωρις να περιμένει ανταπόδοση.
Του Γιάννη εγώ του χρωστάω, αλλά δεν το ξέρει.
Του χρωστάω διότι πέρα από κάθε θεωρία, ο ίδιος με έφερε μπροστά στην πράξη.
Ναι, οκ, δεν είναι ακριβώς δικό μου παιδί, αλλά είναι σαν δικό μου και σε κάθε περίπτωση με έφερε πολύ κοντά στην πράξη περισσότερο απ‘ ότι φαντάζεστε.
Πολύ περισσότερο.
Γιάννη, σ’ ευχαριστώ, κι ό,τι κι αν αποφασίσεις, εγώ εδώ.
Maria Dedoussi
