Το ταξίδι της εγκυμοσύνης λένε ότι είναι από τις πιο όμορφες εμπειρίες στην ζωή μιας γυναίκας. Δε διαφωνώ. Είναι σίγουρα μια ξεχωριστή εμπειρία. Βλέπεις τον κόσμο διαφορετικά, πρώτα από όλα γιατί εσύ αρχίζεις να αλλάζεις. Ο επερχόμενος ρόλος της μητρότητας ανατρέπει σιγά σιγά μέσα σου σταθερές και δεδομένα. Ωστόσο, όσο ρευστή και αν είναι η πραγματικότητα γύρω σου και μέσα στο μυαλό σου, ένα πράγμα θες να είναι σταθερό και αδιασάλευτο: η εγκυμοσύνη σου: η υγεία του μωρού και η δική σου. Όμως, αυτό δε συμβαίνει πάντα. Πολλές γυναίκες στην πορεία της εγκυμοσύνης τους μπορεί να έρθουν αντιμέτωπες με κάποια επιπλοκή, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρή. Το συναισθηματικό φορτίο μεγάλο, το ψυχολογικό βάρος αβάσταχτο. Και αλήθεια τι επιζητάς σε μια τέτοια περίπτωση; Τίποτα το εξωπραγματικό, μόνο την ανθρωπιά. Φαίνεται απλό, αλλά δεν είναι. Μα δε σου φέρθηκαν με ανθρωπιά και κατανόηση ο σύζυγος, οι συγγενείς και οι φίλοι σου; Δεν ήταν υποστηρικτικοί; Στην δική μου περίπτωση, αδιαπραγμάτευτα, ναι. Το πρώτο βήμα, όμως, για να μπορέσεις να νιώσεις άξια της υποστήριξης τους και να μπορέσεις να αντλήσεις δύναμη και κουράγιο για να διαχειριστείς την δυσκολία, είναι να δεις την ανθρωπιά στο πρόσωπο του «σωτήρα» σου, του «υπερ-ήρωά» σου, που δεν είναι άλλος σε αυτό το διάστημα από την/τον γιατρό σου.
Στην εξέταση Β’ επιπέδου το αμνιακό υγρό του μωρού μου ήταν στα όρια, ενδεικτικό επιπλοκής για την 23η εβδομάδα κυήσεως, που διένυα. Το εύρημα αυτό ήταν γροθιά στο στομάχι- χωρίς ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά και νιώθοντας απόλυτα υγιής. «Δεν πίνεις νέρο… το μωρό δεν έχει αμνιακό υγρό» -άκουσα- με το που ακούμπησε την κεφαλή του υπερήχου στην κοιλιά μου και είχε εικόνα. «Δεν κάνεις σωστή διατροφή. Με πίτσες και σουβλάκια τα μωρά δε μεγαλώνουν» -άκουσα- όταν υπολόγισε το εκτιμώμενο βάρος του εμβρύου (έπινα τουλάχιστον δύο λίτρα νερό ημερησίως και πρόσεχα την διατροφή μου- αλλά δεν ερωτήθηκα και ποτέ). Μια κινδυνολογία σχετικά με την ανάπτυξη του –άκουσα- επειδή βρισκόταν στην 23η εκατοστιαία θέση ως «αδύνατο και ντελικάτο μωράκι, που μάλλον δεν ουρεί επαρκώς». Την μισή αλήθεια άκουσα, από αυτή που είχε στο μυαλό της, όταν την ρώτησα σχετικά με το αποτέλεσμα της εξέτασης. Την άλλη μισή την είπε στην γιατρό που με παρακολουθούσε, αλλά δεν έκανε η ίδια εξετάσεις εμβρυομητρικής. «Ναι, θα ήθελα να σε δω και εγώ να έχω εικόνα. Είδες καθόλου υγρά; Και αύριο να σε δω ή μεθαύριο, αν έχουν σπάσει τα νερά, πάμε για τερματισμό της κύησης». Πάγωσα, ακούγοντας τα λόγια της στο τηλέφωνο. Δεν ήταν δυνατόν. Έμπαινα στον έκτο μήνα και ένιωθα εξαιρετικά. Πως είχε συμβεί αυτό; Τι είχα κάνει λάθος; Ναι, με ό,τι είχα ακούσει ήμουν σίγουρη ότι εγώ είχα κάνει το λάθος. Λόγω της επιμονής μου, με είδε το ίδιο απόγευμα. Μας προέτρεψε να φύγουμε όσο πιο άμεσα γινόταν για κάποιο πανεπιστημιακό νοσοκομείο με μονάδα εντατικής νεογνών, μιας και πλησίαζα στην εβδομάδα της βιωσιμότητας.
Να φύγουμε αμέσως από το νησί, μα στις 9 μ.μ. ήταν το τελευταίο καράβι. Νύχτα αξημέρωτη γεμάτη αγωνία, θλίψη και τεράστια ερωτηματικά. Τι είχε πάει στραβά; Τι είχα κάνεις λάθος; Γιατί σε εμένα; Τύψεις και ενοχές για την ζωή που κουβαλούσα μέσα μου, καθώς αισθανόμουν ανεπαρκής και ανάξια της. Με τις αποσκευές μου γεμάτες από αρνητικά συναισθήματα και μόνο, περιμένοντας το χειρότερο –αφού όσα είχα ακούσει δεν επέτρεπαν ψήγμα αισιοδοξίας- έφτασα το επόμενο πρωί στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών. Και εκεί έγινε το θαύμα. Όχι, δεν άλλαξε η γνωμάτευση. Δεν αυξήθηκε το αμνιακό υγρό, παρέμενε χαμηλά. Μόνο που αντίκρισα την ανθρωπιά. Ο φόβος με είχε κυριεύσει, αλλά συγχρόνως οι «μικροί θεοί»-επαγγελματίες υγείας με έκαναν να νιώσω ασφαλής. Τα σενάρια ήταν πολλά: το χειρότερο υπήρχε λοίμωξη, να γεννούσα από στιγμή σε στιγμή ή μέσα στις επόμενες εβδομάδες, με την βιωσιμότητα και την υγεία του μωρού να βρίσκεται σε κίνδυνο. Το καλύτερο να φτάσω στις 28 εβδομάδες, μετά στις 32, «αν φτάσουμε και στις 36…εκεί πια δε θέλουμε τίποτα άλλο». Νοσηλεύτηκα σε πλήρη ακινησία για 11 μέρες σε σταθερή κατάσταση, κατόπιν πήρα εξιτήριο και παρέμεινα στο πατρικό μου, ούτως ώστε να έχω άμεση πρόσβαση στο νοσοκομείο σε περίπτωση ανάγκης, αλλά και για να παρακολουθούμε υπερηχογραφικά το μωρό ανά μία ή δύο εβδομάδες με τον γιατρό μου. Και, ευτυχώς, οι εβδομάδες που παρέμεινα στο πατρικό μου ήταν πολλές, κάνοντας πραγματικότητα το καλύτερο δυνατό σενάριο. Γέννησα την υγιέστατη κόρη μου στις 37 εβδομάδες και 6 μέρες. Κράτησα το «θαύμα» μου αγκαλιά και κατάλαβα ότι όλες οι θυσίες άξιζαν τον κόπο. Για την μειωμένη στάθμη του αμνιακού υγρού, που με συνόδευσε μέχρι το τέλος της εγκυμοσύνης, δε βρέθηκε αιτία.
Μου έλεγαν «θα δεις το μωρό και θα τα ξεχάσεις όλα». Ποτέ δεν το πίστεψα. Δεν ήθελα να ξεχάσω. Δε γίνεται να ξεχάσω το πως με έκαναν να αισθανθώ. Το τραύμα μπορεί να επουλωθεί, αλλά το σημάδι του παραμένει. Δεν ήθελα να ξεχάσω την εμπειρία μου. Ήθελα να την μοιραστώ. Γιατί είμαι σίγουρη ότι είμαστε πολλές οι γυναίκες που, όταν ήρθαμε αντιμέτωπες με τον χειρότερο μας εφιάλτη, αντί να μας «αγκαλιάσουν», μας έκριναν αυστηρά, ενισχύοντας τα αρνητικά μας συναισθήματα και την απαισιοδοξία μας. Και ναι, χρειαζόμαστε αυτή την «αγκαλιά» από τους γιατρούς που επιλέγουμε ως συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι. «Αγκαλιά» ίσον ανθρωπιά.
Στον γιατρό μου, που μου ενέπνευσε την ασφάλεια και την σιγουριά που τόσο χρειαζόμουν. Στον ειδικευόμενο γιατρό, που όταν έφτασα στο νοσοκομείο με κλάματα και την ψυχολογία μου στο ναδίρ με πήρε κυριολεκτικά αγκαλιά για να με ηρεμήσει- «έτσι, ανθρώπινα», όπως μου είπε. Στην «συγκάτοικό» μου, που νοσηλεύτηκε τρεις μήνες, μέχρι που πήρε το εξιτήριο της πιο δυνατή από ποτέ, με το δικό της «θαύμα» αγκαλιά. Στην ψυχολόγο μου που μου έδειξε τον δρόμο προς την αυτογνωσία και αυτό-βελτίωση. Στο σύζυγο μου, που είναι ο «φάρος» στη ζωή μου. Σε όλους όσοι ήταν βράχοι στο πλευρό μου. Σε όλες τις μαμάδες, τις μέλλουσες μαμάδες, τις γυναίκες που θέλουν να γίνουν μαμάδες, που είχαν, έχουν και θα έχουν ανάγκη αυτή την «αγκαλιά», για να φτάσουν στον προορισμό τους.
Από την Γιώτα Χασάπη
