“Φαντάσου να είσαι 8 χρονών. Γυρίζεις σπίτι με δάκρυα στα μάτια, γιατί τα άλλα παιδιά σε κορόιδεψαν για τις τριχούλες στα ποδαράκια σου.
Η μαμά σου σε βλέπει, κάθεται δίπλα σου και με μια θερμή φωνή σε ρωτάει:
“Θέλεις να μου πεις τι έγινε; Τι ακριβώς σου είπαν οι συμμαθητές σου;
Εσύ, ανάμεσα σε λυγμούς, της απαντάς:
“Είπαν ότι οι τρίχες μου είναι πολύ σκούρες. Μου έδειξαν τα δικά τους πόδια που είχαν πιο ξανθές και λιγότερες τρίχες. Με φώναξαν “αρκουδάκι” και γέλασαν”.
Η μαμά σου σε κοιτάζει με κατανόηση, τα μάτια της βουρκώνουν. Σε φέρνει πιο κοντά της και σε ρωτάει απαλά:
“Κι εσύ; Πώς νιώθεις για τα ποδαράκια σου;”
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και της λες: “Μέχρι σήμερα μου άρεσαν… Τώρα πια τα μισώ. Θέλω να εξαφανιστούν. Θέλω να γίνω σαν τα άλλα παιδιά“.
Η μαμά σε αγκαλιάζει σφιχτά και σου χαιδεύει τα μαλλιά.
“Ξέρεις κάτι; Όταν ήμουν μικρή έζησα κάτι παρόμοιο” λέει και αρχίζει να σου διηγείται μια ιστορία.
“Στο σχολείο τα κορίτσια με πείραζαν για τα τριχωτά μου πόδια και τα πυκνά φρύδια μου. Ένιωθα τόσο ντροπή που έκανα αποτρίχωση και αραίωσα τα φρύδια. Αλλά ξέρεις τι έγινε μετά; Δεν σταμάτησαν να με πειράζουν. Βρήκαν κάτι άλλο: Τα γυαλιά μου. Τότε ζήτησα από τη μαμά μου να μου πάρει καινούρια γυαλιά. Κάθε φορά που άλλαζα κάτι πάνω μου, πίστευα ότι θα με αποδέχονταν. Αλλά πάντα έβρισκαν κάτι νέο να σχολιάσουν.
Και τότε κατάλαβα κάτι πολύ σημαντικό. Ή θα περνούσα τη ζωή μου προσπαθώντας πάντα να αλλάξω για για να γίνω αρεστή στους άλλους ή θα μάθαινα να αγαπώ τον εαυτό μου ακριβώς όπως είναι. Μάντεψε τι έκανα”.
Την κοιτάς με ένα ζεστό χαμόγελο.
“Επέλεξες να είσαι ο εαυτός σου“.
Η μαμά γνέφει καταφατικά και συνεχίζει:
“Ξέρεις, τα παιδιά που σε κορόιδεψαν ίσως και τα ίδια να έχουν ανασφάλειες. Μπορεί να μην ξέρουν πώς να τις διαχειριστούν και να τις εκφράζουν με λάθος τρόπο, πληγώνοντας άλλους. Όμως εσύ παιδί μου, δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα για κανέναν”
Σε σφίγγει στην αγκαλιά της και σου ψιθυρίζει:
“Εσύ, είσαι εσύ. Κι είσαι υπέροχη ακριβώς όπως είσαι. Αν κάποτε θελήσεις να αλλάξεις κάτι στην εμφάνισή σου, θα είναι επειδή το θέλεις εσύ…
όχι επειδή κάποιος σε έκανε να νιώσεις πως πρέπει. Να θυμάσαι, δεν χρειάζεται να χωρέσεις σε κανένα καλούπι. Είσαι ήδη αρκετή, όπως είσαι”.
Η ιστορία που μοιράστηκε η ψυχολόγος Μαρία Δημητριάδου είναι συγκινητική, γιατί σε πολλούς θυμίζει τα πειράγματα που βίωσαν στα παιδικά τους χρόνια, στα χρόνια που έχασαν προσπαθώντας να αρέσουν στους άλλους μέχρι να καταλάβουν ότι είναι φανταστικοί ακριβώς όπως είναι. Και τώρα πρέπει να το μάθουμε και στα παιδιά μας, να μην περάσουν το ίδιο.
Η μαμά της ιστορίας άκουσε τα συναισθήματα του παιδιού και τα αποδέχτηκε. Δεν είπε στο παιδί της ότι κάνει λάθος. Έδειξε κατανόηση και αποδοχή στο παιδί και σε αυτό που περνάει. Κι αυτό ακριβώς χρειάζεται ένα παιδί για να χτίσει αυτοπεποίθηση: αποδοχή!
Αποδοχή του εαυτού του, να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει για κανέναν. Να καταλάβει ότι αυτά που λένε οι άλλοι δεν καθορίζουν την αξία του.
