Ζω απέναντι από αυτό το αγαπημένο ζευγάρι για 10 χρόνια.
Συχνά τους βλέπω από το παράθυρο της κουζίνας μου καθώς περπατούν σχεδόν καθημερινά, φροντίζοντας ο ένας τον άλλον με έναν αξιοζήλευτο τρόπο.
Αν και η υγεία του έχει επιδεινωθεί κάπως και οι βόλτες τους έχουν λιγοστέψει, ωστόσο, συνεχίζουν να περπατούν πάντα μαζί.
Μια μέρα συναντηθήκαμε και ξεκινήσαμε να συζητάμε, και τους ρώτησα πόσο καιρό είναι παντρεμένοι.
Μου απάντησαν ότι πλησίαζαν την 50ή επέτειο του γάμου τους. Ρώτησα αν μπορούσα να τους φωτογραφίσω για να γιορτάσουμε αυτό το εκπληκτικό ορόσημο.
Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης τους, μοιράστηκαν μαζί μου την ιστορία της αγάπης τους.
Ξεκίνησε ως ειδύλλιο στην Πανεπιστημιούπολη.
Γνωρίστηκαν το 1969 από έναν συμφοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Όκλαντ στο φοιτητικό κέντρο. Εκείνη φορούσε μια κοντή λευκή φορεσιά (δύο κομματιών) που εκείνος θυμάται στοργικά.
Ήταν και οι δύο μέλη της σχολής στο τμήμα Αγγλικών. Φαίνεται ότι τα αγγλικά είναι πραγματικά μια ρομαντική γλώσσα.
Σήμερα, είδα την φροντίδα, στο μεγαλείο της, καθώς αυτός στοργικά φρόντιζε να ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου για εκείνη και να σιγουρευτεί ότι βρισκόταν με ασφάλεια στο κάθισμα του συνοδηγού.
Μου είπε ότι εκείνος θα φορούσε το μπλε του κοστούμι για τη φωτογράφιση πορτρέτου μας, ότι ήταν πραγματικά πολύ όμορφος και ότι σίγουρα αισθανόταν η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο.
Συμφώνησε να φορέσει το νυφικό της και πέπλο από τον γάμο τους στις 10 Ιουλίου 1971.
via: @LovewhatMatters, Photography – by Marla Michele Must
Το διαβάσαμε στη σελίδα Humans of Kalamata
