Σήμερα βρέθηκα στο κέντρο του Αμαρουσίου. Πάρκαρα το αυτοκίνητό μου δυο χιλιόμετρα πιο μακριά, γιατί ως γνωστό το Μαρούσι βρίθει από πάρκινγκ και ξεκίνησα. Όλα καλά και όλα ωραία.
Στην επιστροφή περνάω έξω από το ΙΚΑ και το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Ένας νεαρός περίπου 25 ετών με εξάρτηση αστέγου κάθεται μπροστά από τη στάση του λεωφορείου. Τον παρατηρώ και βλέπω ότι δεν μπήκε στο λεωφορείο, τ’οποίο ξεπέρασε τον εαυτό του και πέρασε δύο φορές, σ’ένα τέταρτο. Σκεφτόμουν να του μιλήσω μήπως χρειαζόταν κάποια βοήθεια, αλλά δίστασα. Προσπαθούσα να το οργανώσω στο μυαλό μου ώστε να μην τον κάνω να νιώσει άβολα. Ούτως ή άλλως η στάση και το ύφος του απέτρεπαν τον οποιονδήποτε να τον προσεγγίσει.
Τον πλησιάζω και τον ρωτάω προς τα πού είναι ο σταθμός του τρένου. Μου δίνει οδηγίες, χωρίς να με κοιτάει, σαν να ντρεπόταν. Του ζητάω κάποιες διευκρινίσεις για να τραβήξω τη συζήτηση. Αν και ως αριστερόχειρ ένα θεματάκι με την αποκωδικοποίηση πληροφοριών προσανατολισμού ούτως ή άλλως το έχω. Ο νεαρός αντιλαμβάνεται ότι δεν ψάχνω το σταθμό του τρένου, αφού προδόθηκα απ’τη συνήθεια να κρατάω τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο χέρι. Άσχετο που σέρνω μια τσάντα σαν ντιβανοκασέλα και θα μπορούσα να τα έχω βάλει μέσα.
Η υπομονή δεν είναι και στα πλεονεκτήματά μου (πόσα πια;) και τον ρωτάω αν χρειάζεται να τον βοηθήσω σε κάτι. Με κοιτάει στην αρχή με οργή και μετά με απορία:
– Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι χρειάζομαι βοήθεια; με ρωτάει με βλοσυρό ύφος.
– Το θέμα, του απαντάω, δεν είναι τι με έκανε να το πιστεύω, αλλά αν χρειάζεστε κάτι.
Κι η απάντηση είναι από αυτές που νοσταλγείς τη διαφήμιση, καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς.
– Ένα σπίτι, μου απαντάει.
Εκεί έμεινα παγωτό.
Δεν ήταν και παιδί να απευθυνθώ στο «Χαμόγελο του παιδιού» ή σε κάποιον άλλο φορέα, ήταν ενήλικος.
– Θέλετε να επικοινωνήσω με κάποιον συγγενή ή φίλο σας, με την οικογένειά σας;
Για να μη σας τα πολυλογώ η περίπτωση ήταν σαν αυτές που τις βλέπεις στην τηλεόραση κι αναφωνείς: Δεν γίνονται αυτά! Ο νεαρός είχε χάσει τον πατέρα του. Είχε ένα ατύχημα με μηχανή και καθηλώθηκε στην αναπηρική καρέκλα. Η μητέρα του γνωρίζει κάποιον ο οποίος με συναινετικές διαδικασίες απομακρύνει το παιδί απ’το σπίτι γιατί «δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα». Μεγάλη ιστορία και θλίψη αρκετή να βυθίσει στον πόνο μια Ελλάδα ολόκληρη.
Πόσα χαστούκια μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος;
Μερικές φορές έρχεται η ζωή κι αρχίζει το κοπάνημα και ξεχνάει να σταματήσει. Σου ρίχνει τη μια καρπαζιά μετά την άλλη και δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Τόσο, που σε μερικές περιπτώσεις όταν αυτό όλο σταματήσει, δεν μπορείς πλέον να διακρίνεις αν ήταν πριν το φυσιολογικό ή το τώρα.
Από όλα, όμως, τα χαστούκια εκείνο που δεν παλεύεται είναι να σε απαρνείται η ίδια σου η μητέρα.
Να σε πετάει έξω σαν να είσαι ένα βάρος. Να σε βγάζει στο μπαλκόνι σαν ένα έπιπλο που της πιάνει το χώρο. Άγιοι δεν υπάρχουν. Όλοι έχουν τις δυσκολίες και τις παραξενιές τους. Μπορεί ο άγνωστος του Αμαρουσίου να ήταν ο πιο ενοχλητικός άνθρωπος. Ίσως η αναπηρία που του προέκυψε να τον έκανε αφόρητο. Θα’ναι σκέφτηκα κι η μάνα του σαν κάποιες που μαζεύονται συχνά στο «πακέτο» και θυμούνται μετά από 35 χρόνια ότι κάπου είχαν δωρίσει ένα παιδί. Κι η υποψηφιότητα για Όσκαρ έρχεται πανηγυρικά!
Λυπάμαι ειλικρινά αλλά το έχω αποφασίσει. Μητρικό φίλτρο δεν υπάρχει. Μόνο φίλτρο απορροφητήρα και γαλλικού καφέ. Υπάρχει μόνο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που αγαπάει, δίνεται, λατρεύει, πονάει, θυσιάζεται, παλεύει και ζει για τον άλλο. Όλο αυτό το περί μητρικού φίλτρου ήταν ένα ευφυέστατο κοινωνικό κατασκεύασμα για να αποδώσουν στην κακομοίρα τη «γυναικούλα» κάτι σημαντικό. Αφού τότε, κανείς δεν της αναγνώριζε τίποτα. Μόνο τη μητρότητα.
Να με συγχωρείτε, όμως, αλλά βλέπω μπαμπάδες που ξεπερνάνε σε στοργή τις μανούλες και με γενναιότητα αντιπαρέρχονται το ρόλο του σκληρού και άπραγου και ρίχνονται στην μάχη της ανατροφής με μια αγκαλιά τεράστια.
Αυτός ο μετρητής αγάπης που αποκαλέστηκε από κάποιους μητρικό φίλτρο, είναι ένας τεράστιος μύθος.
Ο άνθρωπος δεν έχει γονεϊκούς τίτλους που προσδιορίζονται από ποσοστά προσφερόμενης αγάπης. Είναι απλά άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που σε μεγαλώνει και σου κάνει συναισθηματικό χώρο. Που αγκαλιάζει την γκρίνια σου, και παίρνει ζωή μέσα από τη χαρά σου. Που αντέχει τα δύσκολά σου και σφίγγει τα δόντια όταν πρέπει να πας «παρακάτω».
Η αγάπη είναι ουσιαστικό θηλυκό, ναι, αλλά είναι ένα ερμαφρόδιτο συναίσθημα. Είναι κάτι που το νιώθουν όλοι. Δεν είναι προτέρημα των γυναικών. Και εκείνο το δακρύβρεχτο τσιτάτο «σαν τη μάνα κανένας» θα μπορούσε κάλλιστα να είναι λόγος συναισθηματικής επανάστασης. Όσα μητρικά φίλτρα και αν επιστρατεύσουμε θα σας λυπήσω, γιατί τα συναισθήματα δεν φιλτράρονται. Φίλτρο χρησιμοποιούμε για να καθαρίσουμε κάτι. Τα συναισθήματα είναι από τα λίγα πράγματα σε αυτή τη ζωή που πρέπει να μένουν στην πρωτότυπη έκδοσή τους. Είναι πολύ ισοπεδωτικό να αποδίδουμε φίλτρα αγάπης στο ένα φύλο και φίλτρα για… στριφτά στο άλλο. Ας σοβαρευτούμε επιτέλους.
Η γονεϊκή αγάπη είναι απλά μια αξία ανεκτίμητη. Για όλα τα άλλα υπάρχει η …mastercard!
