Έχει αποδείξεις η αγάπη;
Δεν έχει, δεν είναι “προϊόν” να το αγοράσεις, να στο τυλίξουν στο ταμείο και να το πάρεις να φύγεις. Γι’ αυτό δεν έχει αποδείξεις. Γιατί δεν το αγοράζεις. Έτσι πίστευα πάντα. Από μικρή, από παιδί. Ακόμα και με τους γονείς μου και με τους φίλους και με τους έρωτες και μ’όλα. Δεν έχει αποδείξεις η αγάπη. Την αγάπη μόνο τη νιώθεις, είτε την δίνεις, είτε την εισπράττεις. Σαν αεράκι, σαν απαλό ύφασμα, σαν χάδι… σαν οτιδήποτε, ανάλογα πως τη μεταφράζει η ψυχή σου. Γιατί αυτή η αίσθηση είναι μοναδική, διαφορετική για τον καθένα.
Όταν έγινα μάνα, πάντα αναρωτιόμουν πώς εισπράττει το παιδί μου την αγάπη μου.
Εγώ, για παράδειγμα, ένιωθα την αγάπη της μάνας μου λίγο τραχιά αλλά και ζεστή. Σαν μάλλινη κουβέρτα από εκείνες τις παλιές που σε ζέσταιναν αλλά σε “τσιμπούσαν” και λίγο. Ναι, έτσι ένιωθα την αγάπη της μάνας μου.
Η αδερφή μου όταν τη ρώτησα μου είπε ότι την ένιωθε σαν… βερίκοκο. Βελούδινη, και γλυκιά, αλλά πάντα υπήρχε κι ένα κουκούτσι να φτύσεις.
Σε μια συζήτηση που είχα με την 13χρονη κόρη μου, με ρώτησε, έτσι στο ξεκάρφωτο, όπως κάνουν συνήθως τα παιδιά:
«Αν δεν τα πήγαινα καλά στο σχολείο, θα με αγαπούσες;»
«Και βέβαια της απάντησα».
«Και αν δεν ήμουν όμορφη; Κι αν φερόμουν άσχημα;», «και αν πάθαινα αμνησία;» και αν και αν… καταιγισμός οι ερωτήσεις.
«Ναι, θα σε αγαπούσα ό,τι κι αν συνέβαινε, γιατί έτσι είναι η αγάπη. Είναι εκεί, ότι κι αν συμβεί».
«Σαν τον αέρα…», είπε.
«Ναι, σαν τον αέρα. Δεν τη βλέπουμε με τα μάτια μας, αλλά τη νιώθουμε και ξέρουμε ότι είναι εκεί για πάντα».
Και κάπως έτσι, κατάλαβα πως το παιδί μου ένιωθε την αγάπη μου σαν τον αέρα. Με την έννοια ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ό,τι κι αν συμβεί.
Υπάρχει στα άυπνα βράδια, στις ασκήσεις γραμματικής, στα «βαρετά» παιδικά πάρτι, στις βόλτες, στις παραστάσεις, στις δραστηριότητες. Υπάρχει στις ξαγρύπνιες απ’τα ξενύχτια τους, στους ελέγχους, τους κανόνες, στα όρια, στις συζητήσεις και τους καυγάδες. Υπάρχει και στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές, στις κακές και στις άσχημες. Ακριβώς σαν αέρας. Που άλλοτε φυσάει δυνατά, άλλοτε ήρεμα και άλλοτε καθόλου.
Αλλά και τότε που επικρατεί άπνοια ξέρεις ότι υπάρχει.
Κι αυτή η αδιαμφισβήτητη γνώση της ύπαρξης της αγάπης είναι που δίνει στο παιδί μου – αλλά και στο κάθε παιδί – ασφάλεια για να πατήσει γερά στα πόδια του και φτερά για να φτάσει τον ουρανό.
Γράφει η Μαρία Ασπιώτου
Διαβάστε επίσης:
Είναι κάποιες μαμάδες με θλιμμένα μάτια…
