ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Στους 2 μήνες θα αρχίσει να μην κοιμάται.
Στους 8 μήνες δεν θα θέλει να δοκιμάσει τις τροφές που του προσφέρεις.
Στο χρόνο δεν θα θέλει άλλη αγκαλιά εκτός από τη μητρική και θα είναι συνέχεια «κολλημένο» στη μητέρα του.
Στα 2 θα θέλει να κάνει τα πάντα μόνο του και θα κάνει χαμό όταν κάποιος του πει «όχι».
Στα 2,5 θα κάνει το ίδιο, απλά θα προσπαθεί και να σε δαγκώσει.
Στα 3 θα ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη, όταν θυμώνει.
Στα 7 δεν θα θέλει να διαβάσει.
Στα 10 το πρόβλημα θα είναι οι παλιοκουβέντες που θα ξεστομίζει συνεχώς.
Έπειτα θα είναι το σχολείο, η συμπεριφορά στο σχολείο, οι λάθος φίλοι, οι βραδινές έξοδοι, το μηχανάκι κτλ.
Πάντα θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις.
Και σου γεννιέται η σκέψη ότι, εάν δεν υπήρχε «αυτό το πρόβλημα», όλα στη γονεϊκότητα θα ήταν ευκολότερα.
Αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς.
Πάντα θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
Ζεις καθημερινά με ένα μικρό ανθρωπάκι που αλλάζει συνεχώς, που εκδηλώνει συνεχείς διαφορετικές αντιδράσεις στα εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα.
Ζεις καθημερινά με ένα μικρό ανθρωπάκι το οποίο θα ήθελες να κατευθύνεις με τον καλύτερο τρόπο, να εκπαιδεύσεις με τον καλύτερο τρόπο και το κάθε εμπόδιο σε φοβίζει.
Αισθάνεσαι ανεπαρκής, σε συνεχή βιασύνη, εξουθενωμένος.
Θα υπάρχει πάντα κάποιο πρόβλημα που θα σου κόβει την ανάσα.
Κάποιο πρόβλημα εξαιρετικά σύνθετο και κουραστικό.
Από την άλλη, μπορείς να επιλέξεις να ζήσεις χωρίς να δίνεις ιδιαίτερη σημασία σε αυτό που σε προβληματίζει.
Μπορείς να απολαύσεις τη ζωή με τα παιδιά σου, τις αστραπές ομορφιάς που εκπέμπουν στη ζωή σου, τους μικρούς φωτεινούς σπόρους που σπέρνουν καθημερινά.
Μπορείς να αναγνωρίσεις ότι παρόλο που πάντα υπάρχει κάποιο πρόβλημα, υπάρχουν εκατοντάδες στιγμές στην κοινή σου ζωή με τα παιδιά όπου αυτό δεν υπάρχει.
Και ίσως αυτό το πρόβλημα να αποτελέσει τη σχισμή, μέσα από την οποία ένα παιδί μπορεί να ανθίσει, μέσα από την οποία μπορεί να μπει,
όλο το φως του κόσμου.
Αλεξάνδρα Κοσμαρίκου, Παιδίατρος
