Δεν είναι Η μέρα που θα κρίνει την τύχη σου.
Καμία μέρα από μόνη της δεν μπορεί να κρίνει την τύχη σου.
Η ζωή σου κρίνεται ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Για την ακρίβεια ΕΣΥ κάθε μέρα κρίνεις την τύχη σου. Με αυτά που κάνεις και με αυτά που δεν κάνεις. Με το πόσο αγαπάς ή δεν αγαπάς αυτό που δημιουργείς, με το πόσο πιστεύεις ή δεν πιστεύεις σε σένα, με το πόσο δεσμευμένος είσαι ή δεν είσαι απέναντι στο όνειρό σου, με το πόσο τιμάς ή δεν τιμάς τις επιλογές σου, με το πόσο κάνεις ή δεν κάνεις το κάτι παραπάνω, με το πόσο αγαπάς ή δεν αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η μέρα των Πανελληνίων, δεν είναι καν η μέρα που θα κρίνει την εισαγωγή σου στην επιθυμητή σχολή. Κάθε μέρα της τελευταίας χρονιάς που διάβασες ή δεν διάβασες, που προετοιμάστηκες ή δεν προετοιμάστηκες θα την κρίνει. Όπως και η μέρα που μετά από τέσσερα ή πέντε χρόνια θα πάρεις με το καλό το πτυχίο σου. Δεν είναι η μέρα που πέτυχες. Είναι η μέρα που ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ η επιτυχία σου. Πετύχαινες κάθε μέρα που εργαζόσουν με πείσμα και αγάπη για το όνειρό σου. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ που έδινες τον καλύτερό σου εαυτό.
Και μην ανησυχείς ιδιαίτερα ούτε εσύ, ούτε οι γονείς σου για το κατά πόσον το μονοπάτι που επέλεξες να ακολουθήσεις στα 18 σου, θα είναι αυτό που θα γουστάρεις στα 28 στα 38 ή στα 48 σου. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι. Όμως πάντα παίρνουμε τις αποφάσεις μας με βάση το ΣΗΜΕΡΑ. Εξελίσσεσαι και μάλλον αυτό που αγαπάς στα 18 σου δεν θα είναι αυτό που θα αγαπάς στα 48 σου. Ακόμη κι αν δεν είναι όμως, μην ανησυχείς. Η τελίτσα που σήμερα πατάς στο σχέδιο της ζωής σου δεν θα πάει ποτέ χαμένη. Θα την ενώσεις με τις υπόλοιπες τελίτσες που θα πατήσεις για να δημιουργήσεις το μοναδικό σχέδιο της ζωή σου.
Κι όπως έλεγε ο μοναδικός Steve Jobs (must see η ομιλία του stay hungry stay foolish) οι τελίτσες ενώνονται εκ των υστέρων, όχι εκ των προτέρων. Στο τώρα οφείλεις να γράφεις όσο πιο πολλές τελίτσες στο σχέδιο της ζωή σου – αυτές που επιθυμεί η καρδιά σου. Κι όταν είσαι ανάμεσα στο να γράψεις τελίτσα ή όχι, πάντα να τη γράφεις. Θα μετανιώσεις για τις τελίτσες που δεν έγραψες.
Και κάτι ακόμη: να φροντίζεις το όνειρό σου να είναι το δικό σου όνειρο.
Ούτε του μπαμπά σου, ούτε της μαμάς σου, ούτε της κοπέλας σου ή του αγοριού σου. Η ζωή σου είναι δική σου κι έχεις χρέος απέναντι σε ΣΕΝΑ να τη ζήσεις όπως ορίζει η ΔΙΚΗ ΣΟΥ συνείδηση κι η δική σου ψυχή.
Η δουλειά σου είναι πάντα στο ΤΩΡΑ. Να προετοιμαστείς όσο καλύτερα μπορείς για το δικό σου στόχο. Για τον δικό σου αγώνα.
Αν για κάτι είναι πολύ σημαντικές οι Πανελλήνιες είναι επειδή είναι ο πρώτος δικός σου μεγάλος αγώνας. Το δικό σου πρώτο μεγάλο στοίχημα. Ολόδικό σου. Όπως και η ζωή σου.
Και στο τέλος μόνο εσύ να σε κρίνεις. Με αγάπη, όχι με αυστηρότητα. Με κατανόηση κι επιείκεια. Δεν χρειαζόμαστε άλλους ανθρώπους που κρίνουν τον εαυτό τους αυστηρά. Αν λείπει κάτι από τον κόσμο αυτό είναι χαμόγελα.
Κι όπως λέει ο φίλος μου ο Smyrnakis να θυμάσαι ότι «Εάν έδωσες τον καλύτερο εαυτό σου και στο τέλος έχασες, είσαι ΝΙΚΗΤΗΣ».
Και κοίτα τη μέρα των εξετάσεων να πας και να γυρίσεις με χαμόγελο. Όπως και στη ζωή. Να φοράς το χαμόγελό σου. Κι όταν βρίσκεις καθρέφτη να σου χαμογελάς ακόμη πιο πολύ. Το αξίζεις.
Καλή σου επιτυχία.
Κείμενο: Στέφανος Ξενάκης [ευχαριστούμε]
