Ήμασταν χωμένοι στη βαθιά καραντίνα, τότε που στέλναμε sms 6 για να πάμε στο περίπτερο, απαγορευόταν να βγούμε εκτός δήμου και έπρεπε να έχουμε γυρίσει σπίτι μας στις 21.00 αλλιώς η άμαξα θα γινόταν κολοκύθα. Τα σχολεία ήταν από μήνες κλειστά, τα παιδιά είχαν βαρέσει μπιέλα μπροστά στους υπολογιστές και οι γονείς έπαιρναν xanax ενδοφλεβίως για να βγάλουν τη μέρα με τηλεργασία και 1-2-3 παιδιά στα κάγκελα.
Μια τέτοια μέρα, που παρέπαια μεταξύ κατάθλιψης και βαριάς κατάθλιψης, πήρα τηλέφωνο τη Δήμητρα, τη μαμά του συμμαθητή της Δανάης που μένει στο δίπλα τετράγωνο. “Δήμητρα δεν αντέχω άλλο, θέλεις να βάλουμε ένα κρασί στο παγουρίνο και να πάμε να το πιούμε στην πλατεία;” Η Δήμητρα που βρισκόταν ακριβώς στο ίδιο mood, δέχτηκε με ενθουσιασμό. Βγήκαμε λοιπόν και νιώσαμε σαν να είχαμε κάνει την πιο σούπερ-ντούπερ έξοδο. Την επόμενη φορά ήρθε και η Έλλη από τον πάνω δρόμο και μετά ακολούθησε και η Έλενα που μένει λίγο πιο κάτω. Και κάπως έτσι καθιερώσαμε τις “εξόδους” Παρασκευής.
Σιγά-σιγά οι άντρες μας και τα παιδιά μας άρχισαν να ζηλεύουν τα “νυχτοπερπατήματά” μας και απαίτησαν να μας συνοδεύουν. Στην επόμενη έξοδο λοιπόν, μαζευτήκαμε άντρες γυναίκες και παιδιά στην πλατεία και παραγγείλαμε και cocktails σε πλαστικά ποτήρια και πίτσες που σερβίραμε πάνω στα παγκάκια και ήταν τόσο υπέροχα! Μπορεί η παιδική χαρά να ήταν κλειστή, όμως καθόλου δε μας ένοιαζε γιατί ήμασταν επιτέλους έξω και τρώγαμε και πίναμε όλοι μαζί. Οι Παρασκευές μας είχαν πια μετονομαστεί σε “Pizza and cocktail nights”.
Τώρα που τα γράφω και τα ξαναθυμάμαι, μου ακούγεται κάπως θλιβερό πως όλη την εβδομάδα, μικροί και μεγάλοι περιμέναμε με αγωνία την Παρασκευιάτικη έξοδό μας. Όμως τότε, μέσα στις συνθήκες που ζούσαμε, ήταν μια όαση κοινωνικότητας και κανονικότητας, λίγη ζωή από τα “παλιά”.
Εννοείται πως το νέο κυκλοφόρησε σιγά-σιγά στη γειτονιά και κάθε επόμενη Παρασκευή ήμασταν περισσότεροι από την προηγούμενη, κάποια στιγμή μετρηθήκαμε και ήμασταν 30 άτομα!
Τύφλα να ‘χουν τα κορωνοπάρτυ της Βαρνάβα!
Κι έτσι χτίστηκε σιγά-σιγά η κουλτούρα της διασκέδασης στην πλατεία. Όλο αυτό το διάστημα, με τις μικρότερες ή μεγαλύτερες καραντίνες, με μισόκλειστα ή θεόκλειστα μαγαζιά, με την πανδημία σε έξαρση ή ύφεση, έχουμε κάνει αμέτρητες μαζώξεις και πάρτυ στη μικρή μας πλατεία. Τι παιδικά γενέθλια, τι surprise parties, τι Πασχαλινά ψησίματα και Χριστουγεννιάτικα στολίσματα, τι χιόνια, τι ζέστες… Με κάθε αφορμή – ή και χωρίς – μαζευόμαστε στην πλατεία, με κρασιά, πίτσες και γλυκά και διασκεδάζουμε μικροί-μεγάλοι.
Και να που αυτή η πανδημία με όλα τα θλιβερά και τα δύσκολα που έφερε στις ζωές μας, μας έκανε να εκτιμήσουμε την αξία της γειτονιάς, να μάθουμε να διασκεδάζουμε και εκτός πλαισίου, και εκτός μπαρ ή παιδότοπων (όποιος διασκέδασε ever σε παιδότοπο να το πει τώρα!). Μας έκανε να εκτιμούμε τα μικρά και τα αυτονόητα, την παρέα, τη συντροφικότητα, το μαζί.
Έτσι λοιπόν η γειτονιά μας και η μικρή μας πλατεία μας έσωσαν από βέβαιη κατάθλιψη. Μικρούς και μεγάλους.
Κείμενο: protiforamamma.blogspot.com (ευχαριστούμε θερμά)
