Καταρχάς, να ξεκαθαρίσουμε πως λατρεύω τα παιδιά μου. Και ποιος γονιός δεν τα λατρεύει… Όμως, είναι στιγμές που θα ήθελα λίγες ώρες για τον εαυτό μου. Σε αυτές τις ώρες για τον εαυτό μου συμπεριλαμβάνεται και ο άντρας μου. Ο μπαμπάς. Που τον χρειάζομαι για να νιώθω ότι είμαι και γυναίκα, εκτός από μαμά. Και με χρειάζεται κι αυτός για να νιώθει ότι είναι άντρας, εκτός από μπαμπάς. Κάποιες θα αρχίζετε να φορτώνετε τώρα, το ξέρω. Κάποιες, ενδόμυχα θα νιώθετε το ίδιο και είστε κι εσείς που λέτε «πες τα!» και μου πετάτε φρουτάκια στην οθόνη – όχι;
Αυτές τις λίγες μικρές στιγμούλες, λοιπόν, θα ήθελα με τον άντρα μου να πιούμε έναν καφέ σαν άνθρωποι, να πούμε δυο κουβέντες σαν άνθρωποι και να κάνουμε ένα μπάνιο σαν άνθρωποι.
Γιατί το να πας στη θάλασσα με τα παιδιά, ειδικά όταν αυτά είναι κάτω από 8 ετών, αποτελεί μια μικρή ταλαιπωρία. Η διασκέδαση κρατά μια, άντε δύο ωρίτσες. Γιατί πόσους πύργους να φτιάξεις, πόση μπάλα να παίξεις, πόσες βουτίτσες να τα κάνεις πάνω από τον ώμο σου, πόσα “καραβάκια” μες το νερό, πόσες πετρούλες να μαζέψεις και πόσα κολιέ από κοχυλάκια να φτιάξεις. Έρχεται μια ώρα που θες να καθίσεις κάτω από την ομπρέλα, να ριζώσεις στην ξαπλώστρα και να διαβάσεις έστω 5 σελίδες από εκείνο το βιβλίο που τόσο σε έχει συνεπάρει, αλλά δεν βρίσκεις ώρα να το διαβάσεις. Πείτε μου ότι συμβαίνει και σε εσάς.
Και άντε, πες ότι αποφασίζεις να τα αφήσεις να παίζουν πάνω στην άμμο με καπέλα, αντηλιακά – που πρέπει να ανανεώνεις συχνά. Μπορείς να ησυχάσεις ως γονιός αν δεν είναι το μάτι σου στηλωμένο πάνω τους; Όχι. Μπορείς να κοιτάς το βιβλίο σου ενώ στο μυαλό σου τριγυρνά συνεχώς η φράση «ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να γίνει το κακό»; Όχι. Οπότε τελειώνουμε και με το θέμα «βιβλίο και χαλάρωση».
Αν τα παιδιά είναι μεγαλύτερα από 5 ετών, δηλαδή γύρω στα 6-7-8-9 περνάς πλέον σε άλλο στάδιο. Στο στάδιο: “Μαμά κοίτα τη βουτιά“. “Κοιτάς;”. “Καλέ ναι κοιτάω“. “Όχι, όχι δεν είδες, κάτσε να σου κάνω μια άλλη“. Και κοιτάς και μία και δύο και τρεις και δεκατρείς βουτιές. Και αφού τελειώνουν αυτές, έρχονται άλλες από το πιο ψηλό βραχάκι και το ακόμα πιο ψηλό, και από το βαρκάκι, και από το τσιμεντάκι, και από τον μώλο και από τον ώμο του αδερφού και κοίτα τώρα μια ανάποδη και μια πλαγιαστή και δεν έχει τέλος όλο αυτό…
Και έρχεται το απόγευμα και θες να πας σπίτι σου να κάτσεις με τον άντρα σου κάτω από το ερκοντίσιον ή στο μπαλκόνι να πιεις ένα ποτάκι χωρίς την αγωνία στο μάτι “τι κάνουν τα παιδιά“. Τολμάς να ξεστομίσεις “παιδιά φεύγουμε” και αρχίζουν τα “έλαααααα λίγο ακόμαααααααα, κιόλααααας, είναι πάρα πολύ νωρίιςςςςςςςς, κοίτα πόσα παιδιά έχει εδώωωωωωω“. Και κάθεσαι μέχρι που αρχίζει να σουρουπώνει.
Και μετά φεύγεις, επιστρέφεις στο σπίτι κομμάτια και κοιμάσαι σαν να μην υπάρχει αύριο.
Και ξαναλέω, αγαπώ τα παιδιά μου. Τα λατρεύω. Απλά που και που αναζητώ στιγμές για τον εαυτό μου και τον άντρα μου, να μείνουμε λίγο οι δυο μας, να θυμηθούμε πώς είναι να είσαι ζευγάρι. Και αν δεν γίνεται ούτε κι αυτό, έστω, να κάνουμε ένα μπάνιο σαν άνθρωποι βρε αδερφέ. Είναι τόσο περίεργο;
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
Διαβάστε επίσης:
Στην παραλία πριν κάνεις παιδιά και αφού γίνεις μαμά: Βρες τις 5 διαφορές
