Η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολλά χρόνια από την ενήλικη ζωή μου κατηγορώντας τη μητέρα μου για τις επιλογές και τις αντιλήψεις της. Κοινότυπο, το ξέρω. Ωστόσο, τυχαία ή όχι, μου πήρε ως τα 28 μου χρόνια που έγινα και εγώ μαμά για να αρχίσω να την κατανοώ και να την δικαιολογώ.
Κι ακόμη παραπάνω, να τη θαυμάσω για τη ψυχική της δύναμη, το θάρρος της να λέει τη γνώμη της, την αφοσίωσή της στην οικογένεια και τη διορατικότητά της. Μια γυναίκα που παντρεύτηκε από τα 18, έκανε 4 παιδιά, δούλεψε και ακόμη και σήμερα μάς βοηθάει.
Τα ομορφότερα πράγματα που έκανε η μητέρα μου για εμένα, πιστεύω πως η ίδια ούτε καν τα θυμάται!
Ήταν όταν μια φορά, πολύ μικρή, μου έμαθε να ξεχωρίζω στο φεγγάρι τα χαρακτηριστικά του, σαν να είναι αληθινό πρόσωπο. Όταν μου ζωγράφιζε προσεκτικά το πατουσάκι σε μια λευκή κόλλα επάνω στο τραπέζι της κουζίνας, για να μου αγοράσει την επόμενη μέρα τα καλά μου παπούτσια. Όταν με άφηνε να φτιάχνω με τη ζύμη και δικά μου πασχαλινά κουλούρια. Όταν στις καλοκαιρινές διακοπές με έπαιρνε από το χέρι τα απογεύματα και σεργιανούσαμε στον κεντρικό δρόμο της παραλιακής πόλης. Ο ήλιος είχε μόλις δύσει, ο αέρας μύριζε θάλασσα και μαλλί της γριάς. Και ήταν ακόμα όταν τα Χριστούγεννα ξετύλιγε προσεκτικά τα στολίδια του δέντρου και μου έδινε να κρεμάω τις εύθραυστες μπάλλες.
Αργότερα, όταν πια μεγάλωσα, ήταν η φορά που μου έδωσε χρήματα που δεν μας περίσσευαν, για να ταξιδέψω. Η φορά που τη ρώτησα «Ρε μαμά, πώς θα τα καταφέρω;» και εκείνη χτύπησε το στήθος δυο φορές, εννοώντας «εγώ είμαι εδώ», χωρίς να πει κουβέντα. Και ήταν εκεί. Κι εγώ τα κατάφερα!
Τα σημαντικότερα πράγματα που μου έμαθε η μαμά μου σίγουρα δεν τα θυμάται. Ήταν όταν ξεκίνησε να δουλεύει για πρώτη φορά στα 47 της.
Μου έμαθε ότι ποτέ δεν είναι αργά.
Ήταν όταν μου έδωσε να οδηγήσω το αυτοκίνητο, αμέσως όταν τελείωσα τις εξετάσεις και πήρα το δίπλωμα.
Μου έμαθε να εμπιστεύομαι.
Ήταν όταν γυρνώντας από το γαμήλιο ταξίδι, είχε πακετάρει όσα πράγματα είχα αφήσει στο πατρικό μου σε σκουπιδοσακούλες και μου τα είχε βγάλει στην εξώπορτα.
Μου έμαθε να γυρνάω σελίδα στη ζωή.
Ήταν όταν άρχισε να μου μειώνει σταδιακά το χαρτζιλίκι, αφού είχα αρχίσει τη σχολή μου και εγώ βρήκα την πρώτη μου δουλειά.
Μου έμαθε να είμαι ανεξάρτητη.
Ήταν όταν άνοιξε το παράθυρο του δωματίου μου στον 4ο όροφο και πέταξε από κάτω, όλα τα πεταμένα μου ρούχα στο εφηβικό μου δωμάτιο τα οποία αρνιόμουν να συμμαζέψω.
Μου έμαθε ότι οι πράξεις μου έχουν συνέπειες.
Εγώ κατάλαβα πως πολλά από τα λάθη της δεν οφείλονταν σε ξεροκεφαλιά, αλλά στις αντιλήψεις που της είχαν επιβάλλει όταν ήταν και εκείνη ακόμη παιδί. Άρχισα να σκέφτομαι πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια οικογένεια, όπως η δική της, με τα αντίστοιχα βιώματα. Εκείνη κατάλαβε πως πια μπορώ να παίρνω σημαντικές αποφάσεις, χωρίς την γνώμη της. Πως είναι δικαίωμά μου η ανατροφή των παιδιών μου και η στάση μου στη ζωή. Μου ζήτησε συγγνώμη που δεν με κατάλαβε σε σημεία κομβικά στη ζωή μου. Της ζήτησα συγγνώμη που της φόρτωνα τις δικές μου αποτυχίες.
Οι ομηρικοί μας καυγάδες έχουν ευτυχώς σταματήσει. Τώρα πια μπορώ να απολαμβάνω μια σχέση όπου υπάρχουν όρια και από εκείνη και από εμένα. Μια σχέση όπου είμαστε και οι δυο ενήλικες.
Πάντα θα είμαι το παιδί της. Όχι όμως πια το παιδάκι της.
Μου πήρε πολλά χρόνια, αλλά τελικά το κατάλαβα…η μητέρα που πάντοτε ονειρευόμουν είναι η δική μου!
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
