Γονείς έφηβων παιδιών, ταυτιστείτε! Γονείς παιδιών που μόλις μπήκαν στα 12-13, γιατί των λίγο μεγαλύτερων πλέον έχετε μάθει το μάθημά σας!
Όταν το παιδί τη μια μέρα είναι 10 και την άλλη είναι 13 κι εσύ ακόμα πιστεύεις ότι είναι 9 γιατί ακόμα δεν έχει ξεκινήσει τα πολλά “άσε με” και “θέλω να μιλήσω με τη Νάντια στο τηλέφωνο, δεν έχω χρόνο”, τότε πού να καταλάβεις ότι το παιδί σου είναι πλέον στην εφηβεία και όσα έκανες πριν, δεν λειτουργούν πια.
Θυμάμαι που όταν συναντιόμασταν μετά τη δουλειά και το σχολείο στο σπίτι, καθόμασταν στον καναπέ και λέγαμε “το πιο ωραίο, το πιο άσχημο, το πιο μέτριο, το πιο αστείο και το πιο ντροπιαστικό της μέρας”. Πρώτα εγώ, για να παίρνει θάρρος με τις ιστορίες μου (τότε που ξέχασα την παρουσίαση στο σπίτι ή όταν ήθελα τουαλέτα κατά τη διάρκεια ενός μήτινγκ και μας φώναζε ο διευθυντής). Και μετά εκείνη “η Νάντια μου έφερε κουλουράκια” και “η δασκάλα είπε μπροστά σε όλους ότι ξεχνάω συνέχεια το τετράδιό μου”.
Και έτσι πήγαμε μέχρι τα 9,10 άντε 11 και 12. Προς το τέλος μου μιλούσε όλο και λιγότερο. Έβαζε μουσική στο αυτοκίνητο ή μου έλεγε ότι έχει να διαβάσει. Κι εγώ επέμενα να πουμε τα ωραία και τα άσχημα της ημέρας. Μέχρι που μια μέρα, το είδα στο βλέμμα της. Την ρώτησα παιχνιδιάρικα πως ήταν η μέρα της και σήκωσε το φρύδι (δεν ξέρω πως το κάνει, εγώ ποτέ δεν τα κατάφερα!). “Έλα ρε μαμά, έλεος”! Έλεος; Μα πόσο την κούρασε μια ερώτηση; Μου είπε “έλεος” στα αλήθεια; Θεέ μου, έχω μια έφηβη κόρη!
Δεν ήθελα πολύ! Μάλιστα, δεν την ξαναρωτάω τίποτα. Για να δούμε πώς θα αντιδράσει. Την πρώτη μέρα με κοίταζε μέχρι που πήγε για ύπνο. Όταν έκλεισε το φως με φώναξε: “Μαμά; Να σου πω.. είσαι λίγο περίεργη σήμερα;”. “Όχι, γιατί” της απάντησα. “Δεν με ρώτησες τίποτα σήμερα”…
“Αποφάσισα να μην σε πρήζω με τις ερωτήσεις μου. Έτσι κατάλαβα ότι σε βολεύει. Όποτε θέλεις, μπορείς να μου νλες από μόνη σου πώς τα πέρασες”. Νέοι κανόνες!
Την επόμενη μέρα δεν μου είπε τίποτα. Αλλά πριν κοιμηθεί, κάτι έλειπε. Με έπιασε από τα χέρια πριν κοιμηθεί: “Καληνύχτα, μαμά”.
Πέρασαν κάποιες μέρες και την έβλεπα πιο χαλαρή. Είχε περάσει μια δύσκολη μέρα, με δραστηριότητες και τεστ και είχε φτάσει σπίτι. Ήθελε να ξεκουραστεί. Κι εγώ αυτές τις μέρες δεν θέλω να μιλάω όταν επιστρέφω σπίτι. Θέλω να αποφορτιστώ, να χαλαρώσω και μετά να μιλήσω για όσα έγιναν.
Κι εκείνη τη δύσκολη μέρα, έγινε το θαύμα. “Μαμά σήμερα ήταν πολύ δύσκολο το διαγώνισμα, αλλά νομίζω τα πήγα καλά!”, μου είπε. “Αν και τσακώθηκα με τη Νάντια μετά γιατί μου είπε ότι τσαντίζεται που έχω αρχίσει να μιλάω στα διαλείμματα με την Κατερίνα. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Κι εσένα έτσι κάνουν οι φίλες σου;”.
Ναι! Επιτυχία! Μου είπε πως πέρασε και μου ζήτησε συμβουλή! Ποιος το ήξερε ότι για να αρχίσει να μου μιλάει η κόρη μου, έπρεπε πρώτα να το βουλώσω; Κι όσο δεν ρωτούσα, τόσο ερχόταν: “Μαμά τέλειωσες το μαγείρεμα; Έχω κουτσομπολιό να σου πω…”. “Αχ πόσο μας αγαπώ παιδί μου”!
