Μερικοί δεσμοί στη ζωή δεν καθορίζονται από το αίμα, αλλά από την αγάπη. Και εκείνη, μας αγάπησε σαν δικά της παιδιά.
Μπορεί για τους περισσότερους η παιδική ηλικία να είναι συνδεδεμένη με τη μαμά που ετοιμάζει το κολατσιό για το σχολείο, που μας μαθαίνει να δένουμε τα κορδόνια μας ή που μας νανουρίζει τα βράδια. Για εμάς, όμως, η πραγματικότητα ήταν λίγο διαφορετική. Η μαμά και ο μπαμπάς δούλευαν πολλές ώρες, και ως φυσική συνέπεια, έπρεπε να εμπιστευτούν κάποιον να προσέχει τα παιδιά τους. Δεν μας άφησαν στους παππούδες – αντίθετα, επιλέξανε να προσλάβουν αυτή τη γυναίκα για να είναι μαζί μας καθημερινά από πολύ μικρή ηλικία, όταν ήμουν μόλις 2 χρονών. Στη διάρκεια των επόμενων χρόνων, μας γαλούχησε με αξίες και συνήθειες που ακόμα και σήμερα, ως ενήλικες, θεωρούμε βασικά στοιχεία της καθημερινότητάς μας.
Για κάποιους μπορεί να ακούγεται ξένο ή περίεργο. Άλλοι ίσως το κρίνουν, γιατί πιστεύουν πως κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μητρική παρουσία. Και ίσως έχουν δίκιο – όμως εκείνη δεν ήρθε για να αντικαταστήσει, αλλά για να συμπληρώσει. Για να γίνει το στήριγμά μας, η δεύτερη μητέρα μας. Από τα πρώτα μου χρόνια ήταν εκεί. Ήταν εκεί όταν πηγαίναμε σχολείο, όταν γυρνούσαμε κουρασμένοι, όταν ήμασταν άρρωστοι, όταν γελούσαμε, όταν κλαίγαμε. Ήταν εκεί να μας μαγειρεύει, να μας μαθαίνει πώς να φροντίζουμε τον εαυτό μας, πώς να δένουμε τα κορδόνια μας, πώς να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.
Μεγάλωσα μαζί της, μαζί με τον δίδυμο αδερφό μου και τη μεγαλύτερη αδερφή μας. Και δεν θυμάμαι στιγμή που να μην ήταν εκεί να μας αγκαλιάσει, να μας καθησυχάσει, να μας μαλώσει όταν έπρεπε, να μας μάθει να ξεχωρίζουμε το σωστό από το λάθος. Μας δίδαξε την αγάπη μέσα από τις πράξεις της, όχι μόνο με λόγια. Δεν ήταν η μητέρα μας – ήταν όμως κάτι πολύτιμο: ήταν ο άνθρωπος που μας μεγάλωσε με αφοσίωση, σαν να ήμασταν δικά της παιδιά.
Σήμερα, ως ενήλικες, παραμένουμε ευγνώμονες για όσα μας έμαθε και για το χρόνο που πέρασε μαζί μας. Καθώς μεγαλώσαμε και μπήκαμε στην ενήλικη ζωή, καταλάβαμε την αξία αυτής της “ιδιαίτερης” οικογενειακής σχέσης. Οι γονείς μας δεν μας άφησαν ποτέ να νιώσουμε παραμελημένοι, και οι στιγμές με τη γυναίκα αυτή αποτέλεσαν μια πολύ σημαντική παράμετρο στην προσωπική μας ανάπτυξη.
Δεν θέλω να υπονοήσω πως η ιστορία μας με αυτή τη γυναίκα είναι μοναδική ή ότι έκαναν κάτι εξαιρετικά σπάνιο οι γονείς μου. Όμως, αυτή η ιστορία ήταν για εμάς κάτι παραπάνω από μια απλή συμφωνία για τη φροντίδα των παιδιών. Η γυναίκα αυτή μας δίδαξε να αγαπάμε, να στηρίζουμε και να εκτιμούμε ο ένας τον άλλον, να δημιουργούμε ένα οικογενειακό περιβάλλον γεμάτο αγάπη και υποστήριξη. Και για αυτό θα την θυμόμαστε πάντα με χαμόγελο και ευγνωμοσύνη.
