Αν είσαι ήδη μαμά, το «όπου να΄ναι» είναι εδώ και τώρα…
Κανένας δεν θέλει να μεγαλώσει. Πόσο μάλλον να μεγαλώσει τόσο ώστε να αναλάβει την φροντίδα άλλων ανθρώπων οι οποίοι άνθρωποι είναι μικροί, κοντούληδες και απόλυτα εξαρτώμενοι. Δηλαδή, μωρά και μικρά παιδιά: αναγκαστικά περιμένουν τα πάντα από τους μεγάλους, δεν μπορούνε ούτε τα κορδόνια τους να δέσουν. Αν είσαι ήδη μαμά, ξέρεις να δένεις κορδόνια (τα σιχαίνεσαι, κάνεις καμπάνια να καταργηθούν, κι ο μόνος λόγος που έχεις κορδονάτα παπούτσια στα παιδιά σου είναι επειδή δεν ήξερες πόσο σιχαινόσουνα τα κορδόνια όταν τα αγόρασες, παπούτσια και κορδόνια μαζί).
Μπορείς πάντως να μην μεγαλώνεις φορέβα, να μένεις ανάλαφρη και ωραία, να ξυπνάς και να κοιμάσαι όποτε σου κατέβει, να πηγαίνεις στα μπαρ, να βγαίνεις με φίλες/ους, να γνωρίζεις γκομενάκια και να φοράς σέξυ πράγματα μέχρι τα 70-80 σου χρόνια, να αλλάζεις δουλειές, τόπο διαμονής, σπίτια, παρέες, γκομενάκια (μια και πήρες φόρα), στυλ, όνομα, ζώδιο, χόμπι και γούστα… πριν κάνεις παιδιά.
Από την ώρα που γίνεσαι μαμά όλα αυτά δεν ισχύουν, σόρι.
Γιατί ως μαμά συνειδητοποιείς μια μέρα ότι μεγάλωσες, μεγαλώνεις, έχεις ένα βαθμό σοβαρότητας και υπευθυνότητας χωρίς τον οποίο είναι πολύ δύσκολο μέχρι και αδύνατον να κάνεις τη δουλειά σου σωστά, δηλαδή να είσαι μαμά. Όσο κι αν ορκιζόσουν ότι δεν θα αλλάξει τίποτε στη ζωή σου με το παιδί, σιγά σιγά καθώς περνάει ο καιρός αισθάνεσαι την παιδικότητα, εφηβικότητα και ανωριμότητά σου να παίρνει δρόμο – θέτεις όρια, δίνεις οδηγίες, κρατάς τα μπόσικα, τσεκάρεις μην έρχεται αμάξι, επιμένεις να κάνουν όλοι μπάνιο, να πλύνουν τα δόντια τους, να φάνε τη σαλάτα τους, να ετοιμάσουν την σχολική τσάντα και να αφήσουν τις σαχλαμάρες αμέσως.
Και ανατριχιάζεις λίγο: θυμάσαι τον εαυτό σου στα 16-17 να ανατριχιάζει ακόμα περισσότερο στην ιδέα ότι μια μέρα θα είναι 30, 40, 50, 60, 70, 80, 90 χρονών. Καλά, το πέρα από τα 30 σου φαινόταν αδιανόητο – ποιος, εγώ; Χα. Μα εγώ είμαι φτερό στον άνεμο, τρώω μόνο σουβλάκια και γιαούρτια μπανάνα, δεν έχω συρτάρι με κάλτσες, δεν με ενδιαφέρει τίποτα πρακτικό και δεν θα μάθω ποτέ να ράβω κουμπιά. Δεν πρόκειται να κλειστώ σε ένα γραφείο/χώρο εργασίας, δεν πρόκειται να δέχομαι εντολές από κανέναν, δεν θα χάσω τον ενθουσιασμό μου, τον αυθορμητισμό και το κέφι μου με τίποτα. Θα μείνω για πάντα έτσι, δηλαδή ανήλικη. Το ενήλικη είναι βαρετό, νταουνιαστικό, κούραση αδερφέ μου. Πολλές ευθύνες, πολλή τρεχάλα για το τίποτα…
Μόνο που, σταματάς να είσαι ανήλικη μόλις, μόλις αποκτήσεις παιδί δικό σου, και όσο μεγαλώνει το παιδί, μεγαλώνεις κι εσύ με παράλληλο πλην όμως άδικο τρόπο. Παίρνεις αποφάσεις, μέτρα, ρίσκα, θέτεις ντιρεκτίβες και όρια επειδή δεν γίνεται αλλιώς. Κανένα σκοπό δεν είχες να μεγαλώσεις κι ορίστε που έγινε όλη αυτή η μετατροπή χωρίς να το καταλάβεις – από τσαπερδόνα κατέληξες μεγάλη γυναίκα. Ενήλικας. Με στάμπα από πάνω (μαμάς). Για 15 χρόνια τουλάχιστον, είσαι σοβαρός άνθρωπος. Οι μικρούληδες και κοντούληδες της οικογένειας στηρίζονται απάνω σου…
Είναι δράμα αλλά επειδή ο ένας μικρούλης-κοντούλης μου είναι πια ψηλός 21χρονος με μούσι που δεν έχει καμιά διάθεση να ενηλικιωθεί… με βλέπω όταν τον κοιτάζω. Βλέπω τον ανήλικο/μη ενηλικιωμένο εαυτό μου, που αρνείται πεισματάρικα να πετάει τα άπλυτα μέσα στο καλάθι απλύτων, να ξυπνάει το πρωί, να μην τρώει στο κρεβάτι και να μην βλέπει ταινίες όλη νύχτα στον υπολογιστή. Τον βλέπω στο πρόσωπο του μεγάλου γιόκα μου δηλαδή, και καταλαβαίνω πως σε μερικά χρόνια (που θα περάσουνε δυστυχώς σαν μια μέρα…) έτσι θα είναι και τα μικρότερα παιδιά μου – δεν θα είναι πια παιδάκια, δεν θα εξαρτώνται από μένα, δεν θα χρειάζεται να είμαι ο ενήλικας μαζί τους. Για την ακρίβεια, δεν θα με χρειάζονται καν, ούτε για να τους κάνω αέρα.
Η ιδέα είναι στεναχωρητική – μου βγήκε ο πάτος, ειλικρινά, να είμαι ενήλικας τόσα χρόνια, είναι κουραστική δουλειά.
Από την άλλη… όταν θα περάσουνε άλλα δέκα-δώδεκα χρόνια σαν μια μέρα και τα μικρότερα παιδάκια μου θα με ξεχνάνε όπως οφείλουν να κάνουνε τα παιδιά…
θα έχω την ευκαιρία να ξαναγίνω ανήλικο. Να πετάω τα ρούχα μου στο πάτωμα, να μην καπακώνω κανένα καπάκι σε τίποτα, να τρώω μέσα από το κατσαρόλι, να θεωρώ σωστό γεύμα ένα πακέτο μπισκότα, να μην έχω θέμα με άπλυτα πιάτα τριών ημερών ή και πέντε στο νεροχύτη, να αργώ στα ραντεβού μου, να ξημεροβραδιάζομαι στα μπαρ, να μην κοιμάμαι όλη νύχτα και να μην χολοσκάω για τίποτα απολύτως.
Όπως όλα τα στάδια της ζωής, θα το αντιμετωπίσω όταν έρθει η ώρα του – πήγα να πω «ως ενήλικας» από κεκτημένη ταχύτητα, αλλά εννοώ «ως ανήλικο»…
