Γέννησα τον δεύτερο γιο μου, και δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ευτυχισμένη.
Όμως, μαζί με αυτή την ευτυχία, υπάρχει και ενοχή. Ο νεογέννητος γιος μου δεν έχει κλάψει καθόλου, και αυτό συμβαίνει γιατί αυτή τη φορά, ξέρω τι κάνω.
Ξέρω ποια είναι τα σημάδια πείνας. Ξέρω πότε δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί γιατί η πάνα του είναι βρώμικη ή γιατί τα δαχτυλάκια του είναι έξω από την κουβέρτα.
Είμαι αρκετά περήφανη για το πόσο έχω προχωρήσει ως γονιός, αλλά ταυτόχρονα σκέφτομαι πόσο αγχωτική ήταν η ζωή στην αρχή για τον πρώτο μου γιο, που δεν είχε την ίδια εμπειρία.
Έτσι, στον πρωτότοκό μου, σου ζητάω συγγνώμη.
Συγγνώμη που ήρθες στον κόσμο από μια μαμά που δεν ήξερε τι έκανε. Συγγνώμη για όλες τις φορές που ήσουν τόσο πεινασμένος και για όλες τις φορές που ίσως πονούσες γιατί δεν σε άλλαξα αρκετά γρήγορα και το δέρμα σου ερεθίστηκε.
Συγγνώμη για όλες τις φορές που έκλαιγες επειδή προσπάθησες με κάθε δυνατό τρόπο να επικοινωνήσεις μαζί μου και εγώ δεν καταλάβαινα.
Χαίρομαι που έχω μια δεύτερη ευκαιρία, και θα έχω δεύτερες ευκαιρίες και με την νηπιακή ηλικία και την εφηβεία και πέρα από αυτή, αλλά με στενοχωρεί που καμία από αυτές τις δεύτερες ευκαιρίες δεν θα είναι μαζί σου.
Μία μαμά με ενοχές (γιατί, υπάρχει άλλο είδος;)
