Είπα στο παιδί μου ότι αιμορραγώ κάθε μήνα.
Ότι ξεκίνησε στα δώδεκα.
Ή ίσως στα δεκατέσσερα.
Της έδειξα το κύπελλο της περιόδου μου,
και τα ταμπόν μου και τις σερβιέτες μου.
Πλησίασε στον νεροχύτη
κοιτούσε όσο έπλενα το αίμα από τα χέρια μου
την πετσέτα καθώς έστυβα
και τις ροζ πιτσιλιές στο μάρμαρο που κυλούσαν.
Ρώτησε αν με πονάει
και απάντησα ότι καμιά φορά νιώθω το σώμα μου βαρύ
σαν να έχω φάει όλο μου το κορμί.
Κάποιες μέρες νιώθω να λιποθυμώ
και άλλες είμαι εντάξει.
Μιλήσαμε για μήτρες
και τους τοίχους που χτίζουν κάθε μήνα,
έκανε μπλιαξ στη θέα του αίματος
μα δεν σταμάτησε.
Είπα ότι έχω αιδοίο
έχω αιδοίο, επανέλαβα τη λέξη
έκανε και πάλι μπλιαξ,
χαχάνισε, έκανε και άλλο ένα μπλιαξ
και της εξήγησα ότι είναι το αιδοίο αυτό που η προγιαγιά αποκαλεί «ο μπροστά ο ποπός»
και πάλι χαχάνισε αλλά και πάλι δεν σταμάτησε.
Της έδειξα μια ζωγραφιά
των χειλιών και της κλειτορίδας,
της κλειτορίδας την ακροποσθία και την ουρήθρα.
Της είπα στην εφηβεία η κλειτορίδα της θα μεγαλώσει
χαχάνισε και πάλι και φώναξε «μαμά! υπερβολικά πολλές πληροφορίες».
Αλλά παρόλα αυτά δεν σταμάτησε.
Της είπα ότι το σώμα της, τής ανήκει από πάντα
και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε, συνέχισε.
Της είπα μερικές φορές όταν αγγίζω το σώμα μου με τρόπους που μου αρέσουν
νιώθω μέσα μου ενθουσιασμό,
σαν να κάνω ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο
ή σαν μια καλή αφόδευση
και γέλασε και με αυτό!
Ρώτησε σε ποια ηλικία συμβαίνει αυτό,
και της είπα εξαρτάται
και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε.
Της είπα ότι κανένας δεν θα πρέπει να την αγγίζει αν δεν θέλει,
ότι μέσα στα ρούχα της είναι όλα τόσο ιδιωτικά
όσο στο μυαλό της (έγνεψε ξέρω μάς το είπαν αυτό στο σχολείο)
τα δικά σου χέρια εξαιρούνται, είπα
και εκείνη είπε, ναι
και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε.
Της είπα ότι οι ενήλικες δεν κάνουν σεξ
μόνο για να κάνουν μωρά
παρά τα όσα πολλοί θα σου πουν
και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε.
Της είπα ότι οι μεγάλοι παίζουν μεταξύ τους με τα σώματά τους
σαν έγχορδα όργανα
ότι το σεξ μπορεί να είναι ουράνια τόξα τραγουδιών
ότι κάτω από τα δεκάξι είναι παράνομο
το μη -συναινετικό είναι παράνομο
και λάθος.
Ότι τα συναισθήματα που μπορεί να έχει είναι τελείως φυσιολογικά
και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε
και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε
και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε.
Να παίζει με τις κούκλες και τα τρενάκια,
να φιλάει κάθε βράδυ τα αρκουδάκια,
να μαζεύει αγριοκάστανα από τα δάση
για περισσότερους καστανό-πόλεμους
και παρόλα αυτά δεν σταμάτησε,
κινούμενα σχέδια να βλέπει,
να χαχανίζει στις πορδές,
να ικετεύει για παγωτό,
να κρατάει τα χέρια μου και να κοιτάει και από τις δυο πλευρές
πριν να διασχίσει τον δρόμο,
να χορεύει γύρω από τις καρέκλες,
μέχρι η μελωδία στα πάρτι να λήξει.
Επειδή…δεν χάνεται από αυτούς τους τρόπους
η αθωότητα ενός παιδιού!
-Απόσπασμα από το βιβλίο της Hollie McNish: Stealing their innocence
-Μετάφραση : Διαπροσωπικές Σχέσεις
