Στους τρεις πρώτους μήνες της μητρότητας, έμαθα τρία πράγματα. Το πρώτο ήταν πώς να αλλάζω την πάνα του μωρού. Το δεύτερο ότι έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα της στέρησης ύπνου. Το τρίτο και πιο δύσκολο, ήταν ο αγώνας του θηλασμού. Το ενδιαφέρον είναι ότι είμαι παιδίατρος! Συνεπώς, έχω συζητήσει ατελείωτες ώρες, για το θηλασμό και τα οφέλη του. Ωστόσο, δεν είχα πραγματικά κατανοήσει αυτήν την προσπάθεια, μέχρι που ήρθε η σειρά μου. Πάντα το είχα στο μυαλό μου, σαν μια εκπληκτικά φυσική και όμορφη διαδικασία.
Άλλωστε, είχα συμβουλεύσει τόσες μαμάδες για το θηλασμό, οπότε για μένα θα ήταν κάτι εύκολο!
Όμως, συνέβη το αντίθετο. Ήμουν ξετρελαμένη με την κόρη μου. Ήθελα να της προσφέρω όλα τα καλά και ανυπομονούσα να τη θηλάσω. Την πρώτη φορά που προσπάθησα να θηλάσω, έκπληκτη διαπίστωσα ότι ήταν απίστευτα επίπονο. Αλλάξαμε θέσεις ξανά και ξανά, όμως ο πόνος συνεχιζόταν. Στο τέλος, η μικρή, χωρίς να έχει γευτεί ούτε μια σταγόνα γάλα, άρχισε να κλαίει και μαζί της, κι εγώ. Δυστυχώς, το πρόβλημα δεν ξεπεράστηκε. Έτρεχα από τον έναν γιατρό στον επόμενο, σε συναδέλφους, δοκίμασα τσάι, μπισκότα, ατελείωτα λίτρα υγρών και αμέτρητες τεχνικές αύξησης τους γάλακτος. Έψαχνα στο Internet μυστικά περί θηλασμού. Με κυρίευε το άγχος. Δεν τα κατάφερα. Νικήθηκα. Χρόνια περίμενα το δώρο της μητρότητας. Όμως, όταν τελικά μου δόθηκε ένιωσα ανίκανη να το διαχειριστώ. Αισθανόμουν αποτυχημένη σαν μητέρα. Συνεχώς, συνέκρινα τον εαυτό μου με άλλες μαμάδες, των οποίων τα στήθη έβγαζαν γάλα, σαν καλοκουρδισμένες μηχανές.
Μερικές φορές όμως, στις μεγάλες κρίσεις, το σύμπαν μας χαρίζει στιγμές διαύγειας.
Η δική μου στιγμή ήρθε, ενώ παρακολουθούσα μια ταινία με τον Πήτερ Σέλλερς και σκεφτόμουν πόσο έξυπνος και αστείος ήταν. Αναρωτήθηκα αν τον είχαν θηλάσει και όταν άρχισα να πληκτρολογώ στο Google την ερώτησή μου, συνειδητοποίησα πόσο κοντά στην τρέλα είχα φτάσει. Παρατήρησα τη ζωή μου. Βρισκόμουν εκτός και απλώς με κοιτούσα. Ξόδεψα τον πρώτο μήνα της ζωής της κόρης μου κακοποιώντας συναισθηματικά τον εαυτό μου, για την ανικανότητά μου.
Τι θα συμβούλευα την κόρη μου, αν βρισκόταν στη θέση μου; Θα της έλεγα ότι σε αυτή τη ζωή, της έχει δοθεί μία ψυχή για να φροντίσει και να αναθρέψει – η δική της. Και για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να είναι ελαστική με τον εαυτό της. Ότι το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να αποδεχτεί τον εαυτό της και να του δείχνει την ευσπλαχνία, που θα έδειχνε σε έναν καλό φίλο. Γιατί, δεν μπορούμε να δώσουμε κάτι που δεν έχουμε. Πώς θα έδινε αγάπη στους άλλους, αν δεν αγαπούσε τον εαυτό της; Κι όμως, εγώ έκανα ακριβώς το αντίθετο! Όσο ασχολούμουν με την κακοποίηση του εαυτού μου, έχανα την προσαρμογή της κόρης μου στον καινούριο κόσμο της.
Αποφάσισα να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, χωρίς αμφιβολία. Απ’αυτόν τον αγώνα, έμαθα να’μαι επιεικής με τον εαυτό μου, κάτι που μου χρειάστηκε όλες τις φορές, που’νιωσα ανεπαρκής ως μητέρα. Σαν παιδίατρος, είμαι ακόμη υπέρμαχος του θηλασμού. Όμως, έχω μάθει να μην κατακρίνω καμία μητέρα για τις επιλογές της. Κι ειδικά για το πώς θα ταΐσει το μωρό της. Εξάλλου, το να είμαστε άνθρωποι είναι αρκετά δύσκολο. Πόσο μάλλον να είμαστε γονείς.
Επιμέλεια: Φαίη Ζησοπούλου
